Avatar - Legenda Aanga

- Magia ognia... - westchnęłam i złapałam Garey'a za rękę - Tak piękna, i taka romantyczna...
Zapadał zmrok. Niebo robiło się granatowe, a że gwiazdy tak mało rozświetlały mrok to cudownie było widać ogień magów. Było cudnie i.... Tak błogo. Czułam się taka szczęśliwa.

- Potrzebny mi jeden ochotnik w widowni - powiedział chłopak na scenie po zakończeniu swojego występu. - Mooże... - zaczął przejeżdżając palcem po widowni - ...ty!! - zakończył na Garey'u. Chłopak otworzył oczy ze zdziwienia i cofnął się.
- No co ty?! - krzyknęłam i uśmiechnęłam się szeroko - Garey, idź! - zachęcałam go.

Ucieszyłam się na tyle, że podskoczyłam i pomachałam chłopakowi z widowni.
"Miło jak ktoś coś robi dla ciebie..." - pomyślałam, choć trochę mnie irytowało to, że jestem 'sensem' życia Garey'a. Ciekawe czy zęby też myje dla mnie?
- Teraz wam pokaże trik... - zaczął mag ognia na scenie - ...który nazywa się Klatka Ognia.
Po tym 'przestawił' Garey'a na środek sceny i zaczął robić charakterystyczne dla magii ognia ruchy tak, że najpierw zrobił mały płomień, potem zamienił to w kulę ognia i zamknął Garey'a w takiej jakby płonącej klatce.
- Boisz się? - zapytam mag chłopaka w klatce.

- Nie codziennie ma się okazję być zamkniętym w klatce z ognia, to jest zapewne bardzo ekscytujące - powiedziałem z niepewnym uśmiechem na ustach.

- Godzina?! - nagle popatrzyłam się na dziewczynę - Jest... około 18, a co? - zapytałam troskliwie.

Wskoczyłam na scenę i podbiegłam do maga. Co wyszepnęłam mu do ucha, a on uśmiechnął się.
- Wypuść zaraz mojego przyjaciela! - krzyknęłam.
On posłuchał się mnie, otworzył klatkę i wepchnął mnie do niej.
Publiczność wybuchła śmiechem razem z młodym magiem ognia.

Przytuliłam się do chłopaka, by nie dotknąć ognia.
- Oto chodzi! - krzyknęłam przerażona, ale tak samo rozbawiona. Pokaz odbywał się bez zakłóceń.
- A teraz! Panie i Panowie! - zaczął tajemniczo "pan ognistej klatki" - Tę parę czeka nędzny los! Za malutką chwilę, klatka się skurczy do końca spalając te dwie osoby! Werble, proszę... - jego prośba się spełniła i zaraz było słychać bębenki. Potem wykonał kilka ruchów, a klatka wykonała jego groźbę, i ja, oraz Garey znikliśmy ze sceny. Słyszeliśmy tylko głośnie "Och!" przerażenia ze strony widowni, a zaraz po tym oklaski. Minęło kilkanaście sekund, a nasza para znów pojawiła się na scenie, wystraszona i ... wreszcie wolna! Uniosły się jeszcze większe brawa. Młody mag ucałował mnie w policzek, a Garey'owi podał rękę i przytulając się do niego poklepał po plecach. Podziękował nam, a my zeszliśmy ze sceny.