Avatar - Legenda Aanga

Wakai

- Wole uniknąć tej magii. Nie chce, by ktoś kontrolował moje ciało przez moją krew... Nie jest to za pewne miłe uczucie. - Odparł, odrywając się od kory drzewa. Stanął normalnie, prosto. Uśmiech zniknął z jego twarzy, na chwilę.
- Jest dla mnie bliską osobą. - Powiedział - Jeśli jesteś trochę starszy ode mnie, to pewnie pamiętasz mnie. Jest moją matką. Jeśli uczyłeś się od niej, to pewnie nie było to 14 lat temu. - Ciągnął. - Jeśli nie pamiętasz, to trudno, może nie zauważyłeś jednego łysego chłopaka ze strzałką na głowię, który jedyny  miał niedopasowany strój. - Gdy skończył, zaśmiał się.

Wakai

- Tak, byłem dość niezauważalny. - Wypuścił powietrze nosem, tak, jak to się robi przy śmiechu. - To ile miałeś lat, kiedy się u niej uczyłeś? - Zapytał, zakładając ręce za głowę, a wtedy lemur zbiegł po nim, jak po drabince. Na jego twarzy pojawił się cień uśmiechu.
Chłopak wyglądał na starszego od niego o 3 - 4 lata.

Wakai

- To nie tak dawno temu, masz słabą pamięć - Zaśmiał się.
- Wakai, mam na imię. - Uśmiechnął się szerzej i spuścił ręce. Patrzył co chłopak robi... - A ty? 
Na jego ramię znów usiadł lemur. Pogłaskał go trzema ruchami, od łba, do ogona. Gdy skończył, Momo polizał go po policzku i usiadł mu na głowie. Chłopak zaśmiał się i popatrzył na niego.

Wakai

- Nie szkodzi. - Wzruszył ramionami - w końcu uzdrowiłeś mnie i jesteśmy tak jakby kwita. - Podrapał się prawą ręką w tył głowy, zaraz ją spuścił.
- Sam też jestem senny. - Ziewnął, na słowo "senność", wyciągając ręce do góry. -  Nie obawiaj się, nie okradnę Cię. Jeśli nie chcesz, żebyśmy tutaj byli, po prostu powiedz to mi, a ja i moi przyjaciele wyniesiemy się stąd. W końcu to nie jest jedyne miejsce, gdzie moglibyśmy się przespać. - Uśmiechnął się i wskoczył na siodło bizona.

Rozglądnął się. W oddali widać było wschód księżyca. Powiedział do nowego kolegi - Zostań jak chcesz. - po chwili dodał - Mamy towarzystwo. Miejmy nadzieję, że nie będzie rozruby. Poczekajmy i popatrzmy jak się rozwinie sytuacja. -  uśmiechnął się jakby znów do głowy wpadł mu jakiś głupi plan.

Cholera, głupie przyzwyczajenie - pomyślała. Czemu nie potrafiła nawiązać normalnych kontaktów z ludźmi? Czemu musiała wszystko analizować? Czemu nie była zdolna do jakichkolwiek relacji? Nie ufała nikomu, poza sobą. Jedyne co mogła teraz zrobić to uciec. Postanowiła cofnąć sie do tyłu. Niestety potknęła się o gałąź, powodując dość duży hałas.

Wakai

- Nie śpię... - Powiedział i wstał, łapiąc kij. Zeskoczył z siodła. Popatrzał w kierunku, jaki pokazał mu Karpio. Podszedł do tego miejsca.
- Hej! - Przywitał się, podnosząc lewą rękę, na wysokość głowy.