Avatar - Legenda Aanga

Nickia

Ogień trawił ciało dziewczyny. Czuła niewyobrażalny ból. Czuła ból wszystkich jej ofiar. Te krzyki, te lamenty... A ona była głucha. Głucha na to wszystko... A ogień otworzył jej uszy jak i oczy. Wiedziała, że jej cierpienie jest słuszne... Ale.. Nagle ustało. Poczuła ulgę. Cały ból odszedł, a przed oczami sadystki ujawnił się zupełnie inny świat.
- Umarłam?... - zapytała szeptem siebie i rozejrzała się niepewnie.
Zrobiła krok. Krok w zupełnie inny wymiar. Wymiar bez bólu i cierpienia.
Nickia oddychała spokojnie, a każdy jej oddech był kontrolowany. Wzrok wbity w dal. Nie mogła się nadziwić pięknu Świata Duchów.
- A jednak umarłam... - szepnęła i uśmiechnęła się. - Ale czy to koniec? Przecież... - przełknęła ślinę - Nie mam miejsca w raju. Ehh... - westchnęła i zaczęła się przechadzać po lesie. Każde drzewo oglądała z osobna. Jakby każde miało w sobie osobną magię...

Nickia

Wzrok dziewczyny wbity był w ziemię. Jednak gdy usłyszała znajomy głos uniosła głowę i spojrzała w dal. Jej oczom ukazał się pewien duch. Duch, którego dobrze znała.
- Arika?... - spytała niepewnie przekręcając z lekka głowę i mrużąc oczy. Chciała się duchowi przyjrzeć. Nie przypominała sobie, żeby Arika umierał. A może jej się to wszystko śni? Tak, to był on. Przestraszona dziewczyna cofnęła się z nagła, a zahaczając nogą o jeden z wystających korzeni przewróciła się i z hukiem wpadła do błota.

Nickia

- Emm... Dziękuję - odparła z lekka zdezorientowana dziewczyna - Jeśli chcesz wiedzieć jak się tu dostałam to powiem ci, że tą samą drogą co braciszek... - otrzepała ubranie. A jednak nie straciła swego tonu. Nadal tkwiła w niej cząstka starej Nickii... Ale tutaj nie miała tej władzy co na ziemi. Była w domie ukochanego i powinna to uszanować.
- Nie wiesz jak mogę się stąd wydostać? - zapytała z nagła zimnym tonem całkowicie ignorując słowa o Akirze.

Nickia

- Cholera jasna! - wrzasnęła wściekła kopiąc przy tym jeden z pni - Po kiego grzyba było się zabijać?! Durna! Durna! - krzyczała kopiąc korzenie wystające z ziemi, tupiąc nogami i wymachując rękami. Trwało to około 10 sekund. Zdyszana i zdołowana padła na ziemię, a chowając twarz w dłoniach zaczęła cicho łkać.

Ostatnio edytowany przez Nickia (2010-08-31 18:36:40)

Nickia

Usłyszała krzyk. Uniosła głowę i... Ujrzawszy ducha cofnęła się gwałtownie na czworaka i znów wpadła w błoto. Ty razem na twarz.
- Zostaw mnie! - wrzasnęła nawet nie spoglądając na Akirę. Głos jej wystarczył. Tak dobrze go znała...
- Mam gdzieś ten cały las i ten świat! Popełniłam samobójstwo, by ukarać siebie i uwolnić się od życia. Wybrała nawet najgorszą ze śmierci... Przed tym prawie nie zabiłam człowieka! A ty mi tu o jakiejś harmonii?! - każdy jej oddech był płytki i szybki. Powoli się uspokajała...
- Tak, trochę mnie przestraszyłeś... - wypowiedź poprzedziła chichotem.
Odwróciła się, lecz naraz rękoma i nogami tkwiła w błocie.
- Ty nie powinieneś łamać mi nosa, ja nie powinnam Cię spalać... - znów zachichotała.

Nickia

Spojrzała na duchy ozięble. W jej oczach można było ujrzeć zawiść i irytację. Nie było dla niej zrozumiałe jak Arika mógł tak postąpić.
- Jasne, jak chcesz... - rzuciła zimno i odwróciła się. Teraz ją nic już nie obchodziło. Chciała przestać istnieć. Przestać, by już nigdy nie zobaczyć braci...
Zrezygnowana zaczęła iść. Gdzie? Było jej to obojętne...

Nickia

- A co to znaczy się czegoś nauczyć, hę?! Jestem w zaświatach, no! Powinnam przeprosić Akirę... Może jestem głupia, eh... Ratuj, Arika... Zaczynam bredzić...
Brunetka(Ekhm, oni mają ciała oO?) uniosła dłoń i położyła na ramieniu chłopaka powoli przesuwając ją po długości ręki(No chyba mają...).
- To wszystko taki dziwne. Ty taki jesteś... Bo ty masz serce... - położyła zimną dłoń na piersi ukochanego - Co ty we mnie widzisz?! Byłam, jestem i pewnie zawsze będę zimną sadystką, heh... A ty tak po prostu mi wybaczyłeś! Co jest we mnie takiego?... A Akira... On powinien się zemścić, a mi tak po prostu wybaczył... Nie jestem do tego wszystkiego przyzwyczajona. Myślałam, że.. Eh... Że zabijając się odkupię Twoje przebaczenie.
Dziewczyna zaczęła gorzko płakać, wtuliła się w chłopaka i objęła go. Usta jej drżały, podobnie jak całe ciało.
- Przepraszam... - wydusiła dławiąc łzy.

(Off: No i coś narobił, Adek!? Nickia nam się rozkleiła! Nickia straciła swój sadyzm! Zepsułeś Nickię, noooo T_T)