Avatar - Legenda Aanga

Ruki

Spojrzała na rudowłosego. Przylazł tu sobie taki i od razu się czepia noo. Nie ma nic lepszego do roboty.
- Ale w sensie, że pan mówi o mnie? - Zapytała przeciągając ostatnie słowo. Przekrzywiła główkę i wbiła w niego spojrzenie swoich szarych tęczówek.
- A w ogóle to kim pan jest? - Zapytała.

Ruki

Oj, wy naprawdę myśleliście, że Karuki coś będzie grozić? Nawet do kogoś takiego jak ona w takim momencie dociera, że może jej coś grozić. Zręcznie więc uniknęła ciosu chłopaka nieco bojąc się o własny stan zdrowia. Po chwili siedziała już na grubym konarze jednego z drzew. Bez jej osobistej sprawności ciężko było się tam dostać, a gdyby wampir zechciał jeszcze ją gonić, to zaczęłoby raczej przypominać zabawę w kotka i myszkę.
- Dlaczego nas bijesz? Bicie innych jest złe... - Powiedziała do Itamiego.

Connor

Uniknął silnego ciosu jednym, prostym unikiem. Nawet nie musiał się za specjalnie wysilać, po prostu miał wrodzone umiejętności idące w kierunku unikania przemocy i umiejętnego jej zadawania. Musiał być wytrzymały przez wszystkie perypetie, które zdarzały się w jego życiu...
To nie było tak, że jego życie było pasmem niepowodzeń, bo zdarzały się też dobre chwile. Jednak miał czasami poczucie, że wszyscy go zawiedli - najpierw dziewczyna, później kumple, a na końcu córka.
Wracając do tematu - czekał na odpowiedni moment. Zawsze czekał na odpowiedni moment, aby dokopać komuś - wtedy, kiedy ten ktoś nie będzie przygotowany. Był perfidną żmiją i był z tego bardzo dumny.
Podszedł więc do oszalałego z gniewu chłopaka, gdy siedział i ścisnął mu gardło tak mocno, jak tylko się dało. Robił to bardzo dobrze, silnym uchwytem odbierał mu resztki powietrza.
Nie chciał go zabić, chciał tylko mocno przydusić i przestraszyć. W końcu, nawet największy twardziel kiedyś zmięknie.

Itami

Itami leżał przybity ręką Connora. Jego oczy były puste. Duszony, uśmiechnął się i stracił przytomność. W końcu musiałem zapłacić. Szkoda, że takiemu bankowi.


''Właściwie nie wiedział, co robi, co się z nim dzieje. Skoro jedyny cel, jakiemu się poświęcił przez 100 lat, nie odpowiada mu, po co żyć? Lepiej zadośćuczynić. Itami był tego pewny. I wtedy, w ciemnościach, w swojej własnej pustce usłyszał coś na kształt szeptu.
- Nie bij...On nie jest zły... Po prostu nie lubi takich...- Głos przypominał  ten dziewczyny. Wampir uniósł jedną brew. On nie jest zły...? Przez chwilę nie mógł uwierzyć, że coś takiego padło z ust osoby, której próbował zrobić krzywdę. Nawet największy przygłup by tak nie powiedział... Czy ona rzeczywiście jest taka tępa, czy on mógłby....
Czy mógłby być dobry?
  Roześmiał się w swojej głowie. Potem jednak jego twarz spoważniała. Zamyślił się. Czy gdybym przestał zabijać, przestał... pić krew, to... Czy byłbym dobry? To pytani krążyło mu po umyślę jeszcze długo zanim oprzytomniał.,,*

* odgrywało się w podświadomości Itamiego.

Ruki

Patrzyła przestraszona, jak biedny chłopak spada na ziemię. No dobrze, może i ten facet mógł być na niego wkurzony, ale mógłby być trochę delikatniejszy.
- Hej, wszystko w porządku? - Zapytała przykucając nad nim. Chyba stracił przytomność. Sprawdziła jego tętno.
Nie wyczuła go.
Teraz przestraszyła się już nie na żarty. Zaczęła nim potrząsać mając nadzieję, że to coś da.
- Ej no, obudź się... - Powtarzała cały czas nim potrząsając. Wyglądało to co najmniej... dziwnie?

Ruki

Obudził się. Normalnie się obudził. Nie miał tętna, ale się obudził. No ja was bardzo przepraszam, ale czy on nie powinien być martwy?
- Jak uważam? - Zapytała. I w taki oto właśnie cudowny sposób zupełnie zapomniała, że jeszcze chwilę temu myślała, że facet nie żyje.
I tak się w nią wpatrywał i wpatrywał. Ale oczy miał ładne. Takie czerwone... Ruki nigdy podobnych nie widziała, ale uważała, że bardzo jej się podobają.

Ruki

I tak gapili się na siebie i gapili, dopóki chłopak się nie odezwał. Czy mógłby być dobry? Ależ oczywiście! Przecież Ruki nie rozmawiałaby z nim gdyby taki nie był, tylko zwiałaby gdzie pieprz rośnie. A nawet jeśli nie był dobry, to ona i tak będzie uważać inaczej, bo gdy sobie bowiem wpoi, że ktoś jest dobrą osobą, to nie ma możliwości odwiedzenia ją od takich myśli. A dlaczego uważała, że był dobry? Cóż może zauważała w nim takie rzeczy, których nikt inny zauważyć nie potrafił.
- Dlaczego miałabym uważać, że jesteś zły? - Spytała wpatrując w niego swe śliczne oczęta. - Po prostu trochę za gwałtownie reagujesz na głupie żarty. - Dodała.

Ruki

Patrzyła na tego chłopaka. Tak patrzyła i patrzyła... Aż nagle ją olśniło: on sobie od nich idzie! Ale czemu? Coś zrobiła nie tak? Może go uraziła? Niee, to chyba nie to. No więc się pytam, czemu?
- Idziesz już? - Zawołała za nim. Była trochę rozżalona, w końcu jest dla niego miła, a ten się odwraca plecami i idzie. To nie jest fair! Przecież mogła w ogóle z nim nie rozmawiać.
- Nie zostaniesz z nami? - Dodała.