Avatar - Legenda Aanga

Sam

Czuła się trochę zdezorientowana, gdy nagle Kaori zaczęła się na nią rzucać. Drażnił ją nieco dotyk innych ludzi, automatycznie powodował to, że czuła się mniej bezpieczna. Jednak wciąż stała, gdy blondynka ją ściskała. Wysiliła się na to, żeby pogładzić ją po plecach.
- No, już wszystko okej... - powiedziała, poklepując ją i siląc się na uśmiech. Miała nadzieję, że ktoś w końcu zdejmie Kaori z jej szyi i oszczędzi jej traumatycznych przeżyć.
- Może już starczy tych przytulanek, co? - powiedział i odciągnął Kaori lekko od Sam. Zielonooka uśmiechnęła się, a jej oczy zdały się mówić "Dziękuję". Connor skinął głową - w końcu od tego był, żeby sprawiać, żeby szła przez życie z uśmiechniętą miną. Postawił sobie to jako główny cel i zamierzał to postanowienie wypełnić.
Sam minęła całe towarzystwo, które zebrało się pod drzwiami domu i zgarnęła podręcznik matematyki, który leżał na stole. Już zamierzała położyć się na kanapie, zająć się czytaniem i nie odzywać się do nikogo... ale zauważyła coś nieoczekiwanego. Tą nieoczekiwaną rzeczą był pierścionek na palcu Shinju.
- Shin... Usiądź obok mnie - powiedziała i poklepała miejsce obok siebie. Dało się zauważyć iskierki zaciekawienia w jej oczach. Zastanawiała się, czy to nie przypadkiem "ten" pierścionek.

Ryu

Przyglądał się temu wszystkiemu z boku, uśmiechając się lekko. Świetnie było widać Kaori taką rozweseloną i ożywioną, taką jaką była przez większość czasu. Niestety, nie mógł zostać z nimi dłużej - obowiązki wbrew pozorom nie czekały na dogodny moment, po prostu atakowały ze wszystkich stron i nie dawały ani chwili wytchnienia.
- Widzę, widzę - uśmiechnął się lekko. - Muszę jednak się z wami pożegnać... Chłopaki nie chcą raczej obiboka w składzie... - dodał po chwili, krzywiąc się lekko. Tak, najchętniej to by poleniuchował jeszcze przez chwilę, ale no cóż... Skoro musiał iść na próby, to najwyraźniej była to jakaś specjalna okazja.

Shinju

Pożegnała Ryu skinieniem głowy. Sama dobrze rozumiała na czym polegają obowiązki i że trzeba je wypełniać. Tak samo było z nią i jej załogą. W normalnej sytuacji nie mogła by się obijać podczas gdy oni by pracowali. No i to nie tak, że nigdy się już z Ryu nie spotkają - biorąc pod uwagę, że zostanie żoną Connora było to raczej niemożliwe.
Nawet nie zauważyła kiedy Sam niepostrzeżenie ulotniła się do salonu. Dopiero, gdy dziewczyna zawołała ją do siebie, zorientowała się, że już nie siedzi z nimi w kuchni. Święcie przekonana, że potrzebuje asysty maga wody i uleczenia jakiś ran odniesionych podczas porwania, ruszyła do niej.
- Coś się stało, Sam? - zapytała się, siadając przy przyjaciółce. - Zranili cię gdzieś podczas tego porwania?

Ri

Szkoda jej było, że Ryu musi już sobie iść. Był strasznie fajny. A poza tym - spanie samemu nie było takie przyjemne.
- Do zobaczenia! - Powiedziała i uśmiechnęła się do niego ciepło. Gdy drzwi się zamknęły, Kaori pomknęła przez korytarz, wpadła do salonu i wskoczyła na kanapę.
- O czym rozmawiacie, dziewczynki? - Rzekła uśmiechając się do nich przyjacielsko. Od kiedy wiedziała, że Sam jest z nimi nie robiła nic poza szczerzeniem się do wszystkich.

Sam

Sam nie myślała, że Shinju bardzo obrazi się za ten komentarzyk - przecież obie dobrze wiedziały o tym, że utrzymywanie języka za zębami nie należało nigdy do jej zdolności. W sumie to wszyscy dookoła niej - Toshiro, Connor, Shinju, no i Kaori - zdawali się być przyzwyczajeni do jej osobliwego stylu bycia, więc uznała, że nie ma co zmieniać tych niekoniecznie pozytywnych przyzwyczajeń.
- Jak mam ci dziękować za te łask strumienie? - powiedziała lekko kąśliwym tonem, po czym oparła głowę o kolana Shinju i wygodnie się ułożyła.
Gdy brązowowłosa powiedziała, że kocha Connora, uśmiechnęła się nikle, prawie niezauważalnie. Cieszyła się z tego, że się kochają, ale...
- Jest zbyt dobrze, by mogło być tak długo - dodała po chwili, marszcząc czoło w zamyśleniu. Tak, po prostu czuła to, że ta sielanka nie będzie trwać długo, że w końcu przerwie ją tragedia.
- Właśnie - potaknęła - Dołączysz się do nas? - spytała, unosząc lekko prawą brew.
Nie czekała nawet na odpowiedź, po prostu wzięła podręcznik matematyki i zaczęła czytać. Przecież mogły sobie rozmawiać bez niej, jej obecność równie dobrze mogła być tylko cielesna.

Shinju

Kiedy Kaori zaczęła machać Sam przed nosem, Shinju nie kryła niezadowolenia. Dziewczynie po tych wszystkich przejściach potrzebny był spokój i dużo odpoczynku a nie jakieś zaczepki.
- Zostaw ją, niech sobie czyta - powiedziała chłodnym tonem. - Czy jeśli przyniosę ci szarlotkę to dasz jej choć trochę odpocząć? Bo jeśli nie zauważyłaś to był dość burzliwy okres...
Shinju lekko się skrzywiła. Może jak Kaori dostanie kawałek ciasta i się nim zapcha to Sam będzie miała choć chwilę spokoju. Choć, szczerze mówiąc, wątpiła, że coś takiego pomoże, bo blondynka wyglądała na taką, która będzie siedzieć cicho dopiero, gdy usta jej się sklei cementem...

Kaori

Nie było jej miło po tym co powiedziała Sam. Czuła się bardzo zdrowa, na umyśle też. Nie wiedziała zatem po co ta propozycja.
- Nie nikt. Nie mieli za bardzo powodów - jestem zdrowa jak rydz. - Powiedziała z dumą.
Gdy Connor przyniósł szarlotkę zaświeciły jej się oczy. Teraz, gdy już wszystko się uspokoiło zrobiła się nagle strasznie głodna. Nałożyła sobie od razu dwa kawałki i zaczęła jeść. Stwierdziła w myślach, że przydałoby się do niej odrobinę bitej śmietany. Ale to nic, i tak była pyszna. W końcu sama ją piekła.
- Dziewczyny najwyraźniej nie są w zbyt dobrym humorze. - Powiedziała nie odrywając się od jedzenia. O ile w przypadku Sam była w stanie zrozumieć jej kiepski humor, o tyle był on dosyć dziwny w przypadku Shinju. W końcu, dopiero co się zaręczyła.

Connor/Sam

Connor spoglądnął na dziewczyny badawczym wzrokiem. Kaori była rozluźniona i raczej zadowolona, Shinju wydawała się być trochę rozdrażniona, ale i ona pozostawała spokojna. Co innego jego córka, Sam. Ona stukała palcami o kanapę, a po jej twarzy spływały krople potu - było to zadziwiające, ponieważ w domu wcale nie było gorąco.
Odłożył talerzyk z szarlotką na stół, po czym odezwał się nieco zaniepokojony:
- Wszystko w porządku, Sam?
Dziewczyna westchnęła. Na to pytanie nie dało się odpowiedzieć w inny sposób niż po prostu powiedzieć 'nie'. Nie chciała jednak martwić ojca swoimi humorami, więc odpowiedziała inaczej.
- Tak, wszystko gra i tańczy - powiedziała bez przekonania.
Rudowłosy wiedział, że Sam stara się wmówić - zarówno sobie, jak i innym - że wszystko jest w najlepszym porządku. Nie dał się temu zwieść i chciał jakoś ją wesprzeć, bo wiedział, że ma jakieś poważne problemy, którymi - z jakiegoś powodu - nie chce się dzielić. Już otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale zielonooka mu przerwała.
- Nie, Conn. Nie możesz pomóc. To tylko moja sprawa i to ja muszę ją załatwić - powiedziała.
Nie chciała, żeby wiedział, w jakie bagno się oboje wpakowali. Mogło to tylko pogorszyć jego nastrój, a chciałaby, żeby chociaż przez parę dni był szczęśliwy. Zasługiwał na to jak nikt inny.

Sam

Dziewczyna zdenerwowała się z powodu tej całej sytuacji. Już myślała, że chociaż przez jeden tydzień wszystko będzie w porządku. Naprawdę przypuszczała, że obędzie się bez krzyków w środku nocy i koszmarów, w których jej przyjaciele umierali raz po razie. Sam miała nadzieję na to, że Connor będzie przez jakiś czas tak szczęśliwy jak ludzie w tych badziewnych i przesłodzonych sztukach teatralnych.
- Życie nie zawsze jest takie proste, jakim byśmy chcieli, aby było... - pomyślała z goryczą, wykrzywiając wargi w kwaśnym grymasie.
Zawsze pragnęła w swoim życiu pewnego rodzaju spokoju, stabilizacji. Nie takiej całkowitej, oczywiście. Chciała tylko, żeby przez jakiś czas było dobrze - jej przyjaciołom, tej części rodziny, z którą jeszcze się nie pobiła, jej samej. Zdawać by się mogło, że nie żądała od życia zbyt wiele - jednak los cały czas pokazywał, że to wciąż za wielkie wymagania i że Sam musi się przyzwyczaić do tego, że jeszcze wiele razy dostanie parę porządnych kopniaków od życia.
Gdy usłyszała pukanie do drzwi, zwlekła się z lekkim ociąganiem z kanapy i pociągając nogę za nogą, doszła do drzwi. Otworzyła je bez zbędnych ceremonii, przecierając oczy.
- No, siemka... - powiedziała nonszalancko, nawet nie patrząc na osobę, która stanęła w drzwiach. Dopiero po chwili podniosła wzrok i zauważyła, kto właściwie zawitał w progi domu jej i Connora.
Poczuła, jak łzy cisną się jej do oczu na widok tej osoby. W drzwiach stała drobna blondynka o kruchej budowie, przepięknych zielonych oczach i tym spojrzeniu, które w zasadzie mówiło wszystko za nią. Chciała wypowiedzieć jakieś słowa, ale język nagle odmówił posłuszeństwa i Sam stała z otwartymi ustami, wpatrując się w dziewczynę, którą tutaj przywiało.
- Idę na dwór. Pogadać - rzekła lakonicznie do Connora, Shinju i Kaori, którzy zostali w salonie. Wypowiedziała te słowa, próbując przywrócić się do względnego ładu i zachować fason twardzielki, która zawsze ma pokerową twarz i ciętą odpowiedź na każde słowo.
Zamknęła drzwi za sobą, po czym wyjęła z kieszeni metalowy klucz do szopy. Nie chciała, aby ktokolwiek słyszał, o czym będzie rozmawiała z Norie, toteż otworzyła drewniane drzwi do szopy, kopnęła je dosyć mocno, po czym weszła do pomieszczenia. Gdy upewniła się, że Norie zrobiła to samo, zamknęła drzwi na klucz i oparła się o nie.
Poczuła momentalnie, jak słone łzy spływają po jej policzkach. Nie przypuszczała, że jeszcze kiedykolwiek się zobaczą - w końcu, była święcie przekonana, że Norie jest  już na drugim świecie. Zsunęła się po drzwiach plecami, łkając.
- Przecież... przecież... ty nie żyjesz...
Sam czuła, że łzy tym razem leją się po jej policzkach, plamiąc koszulę. Nie były to jednak łzy smutku, jak to zazwyczaj było w jej przypadku, tylko szczęścia. To zadziwiające, jak jedna osoba może to wszystko zmienić, czyż nie?