Avatar - Legenda Aanga

Sam

Jak już wcześniej było powiedziane, Sam czuła wręcz przeciwne uczucia, jeśli chodzi o Boga. Miała - owszem - całkiem szczęśliwy żywot, ale i tak obwiniała tą tajemniczą boską siłę o to, że jej ludzie wokół niej nie mieli takiego żywota.
- Jestem podobno "niedostosowana do życia w społeczeństwie" i wykazuję zachowania antyspołeczne... - powiedziała, po czym dodała: - Nie wymagaj zatem ode mnie zbyt wiele.
Tak powiedział jej lekarz, do którego niestety musiała chodzić... Jej praca wymagała, aby co pewien czas iść na badania, który obejmowały stan zdrowia ogólnego, ale i psychicznego również. To tam właśnie zdiagnozowali u niej, że cierpi na bardzo przykrą przypadłość - nadpobudliwość psychoruchową.
- Wszyscy usiłują mi wmówić, że jestem dziwadłem... - pomyślała.

Sam

Gdy usłyszała Shiro, pokręciła głową lekko. Nie, Shiro... Ty nic nie rozumiesz, pomyślała. Nie rozumiesz, jak to jest być innym niż wszyscy, jak to jest mieć przypiętą do pleców karteczkę "dziwaczka". I nie życzę ci, żebyś kiedykolwiek to zrozumiał.
Westchnęła ciężko, spuszczając głowę. Nie oczekiwała od społeczeństwa poniżającego rodzaju współczucia, nie oczekiwała nawet zrozumienia. Współczuć i rozumieć ją, bowiem mogli jedynie ci, którzy przeżyli coś podobnego. Od społeczeństwa oczekiwała jedynie miejsca dla siebie i swoich "aspołecznych" zachowań. Nic więcej, tylko proste miejsce i danie do zrozumienia, że jednak może czegoś jeszcze na tym świecie szukać.
- Jaką? - powiedziała, gdy usłyszała jego słowa. Nie zdążyła się niestety w porę ugryźć w język. - Przepraszam... Nie powinnam wcinać nosa w nie swoje sprawy... - dodała po chwili.
Gdy usłyszała słowa Toshiro, uśmiechnęła się lekko. Los sprawił tak, że akurat przechodzili boczną aleją, obok zrujnowanego zapadającego się budynku. Przyparła go do ściany i pocałowała go w usta.
- Z pierwszą częścią zdania polemizowałabym, ale z drugą nie śmiem - uśmiechnęła się i pocałowała go raz jeszcze.

Sam

Gdy usłyszała chrząknięcie, nawet nie odwróciła się w kierunku dźwięku. Dalej całowała Shiro, tym razem jednak po szyi, ponieważ odwrócił swoją głowę w kierunku dźwięku. Gdy zobaczyła na co on tak się patrzy, zarumieniła się i przyjęła bardzo zakłopotaną minę.
Nie za bardzo jej odpowiadało przyłapanie na takim czymś, mimo iż to było przyłapanie tylko przez pięciolatka, który chyba jeszcze za bardzo nie miał pojęcia o takiej rzeczy jak całowanie.
- Świetne wyczucie czasu... - powiedziała, będąc wciąż trochę czerwona na twarzy.

Sam

Zrobiła nieco obrażoną minę, gdy Shiro zaczął się śmiać z rumieńców, które w tempie błyskawicznym wykwitły na jej twarzy. Następnym razem, jak będziemy razem w łóżku, otworzę drzwi i sprawdzę, czy ty się nie zarumienisz, jeśli ktoś wejdzie do pokoju, pomyślała. Tak, według Sam był to bardzo dobry pomysł.
Gdy usłyszała jego słowa, uśmiechnęła się cwaniacko i pocałowała go w policzek, szepcząc mu przy tym do ucha:
- Jasne. Na mnie można liczyć, Shiro...
Zupełnie nie zwracała uwagi na Azaela, który siedział na plecach Toshiro. Sądziła, że w sumie nie zdziwi go widok tego, że kocha jego ojca i że będzie - od czasu do czasu - mu to okazywać.
- Nie gniewaj się na mnie, Azu... Nie mogłam się powstrzymać - powiedziała, po czym mrugnęła do małego porozumiewawczo.

Sam

Gdy usłyszała słowa Azaela, uśmiechnęła się lekko. Wcale jej nie przeszkadzało, że "tatę zawsze ktoś całuje". Czemu jej to nie przeszkadzało? Bo teraz miała owego "tatę", powiedzmy, na pewną wyłączność.
- A znasz takie przysłowie "Człowiek nie wielbłąd, pić musi", Azael? To zapewniam cię, że z całowaniem jest podobnie - powiedziała do Azaela, po czym parsknęła śmiechem, patrząc na jego minę.
Domyślała się, że za takie słowa jej się nieźle oberwie od Shiro, że daje zły przykład dziecku, ale stwierdziła, że to było warte swojej ceny.

Sam

Wcale nie uważała, że to co powiedział Azael, było jakoś szczególnie obraźliwe. Wręcz przeciwnie, było to raczej "schlebianie" jej flirciarskim zapędom i naturze podrywaczki. Machnęła dłonią niedbale, spoglądając to na Azaela, to na Shiro.
- Oj, przestań, Shiro... W gruncie rzeczy to nie minął się z prawdą - powiedziała. - Opieprzać go za takie coś to jak bić dziecko za piątki - dodała po chwili. Stwierdziła, że co jak co, ale jej porównanie jest wyjątkowo trafne i doskonale pasuje do sytuacji.
- I nie jestem żadna "pani", drogi Azu, tylko Sam. Zapamiętaj - odrzekła do małego. Nie lubiła, jak ktoś ją nazywał "panią" - ona po prostu była Sam i tyle. Bez zbędnych tytułów, kurtuazji i podlizywania się.

Sam

Gdy zauważyła łzy w oczach chłopca, zrobiło jej się go potwornie żal. Wyglądało to naprawdę... jakby to ująć... strasznie. Widziała wprawdzie często takie rzeczy, ale to wcale nie oznaczało, że kiedykolwiek patrzenie na nie sprawiało jej przyjemność.
- Nie ma sprawy - powiedziała i uśmiechnęła się do niego serdecznie.
Pokiwała głową na słowa Toshiro o tym, jak właściwie ma wyglądać wychowanie jego syna. Nawet to rozumiała - w końcu, nikt nie chciał mieć kłopotów ze swoim dzieckiem. Każdy pragnął, aby przynosiło one dobre świadectwa, a opinia o nim była nieskazitelna niczym świeżo wykrochmalona koszula.
- Tylko, że nie każde dziecko chce mieć nieskazitelną opinię - pomyślała. Zdecydowanie była takim dzieckiem, co to nie chciało mieć takiej czy owakiej opinii. Po prostu, chciała się dobrze bawić.
Przypomniała sobie, że czasami jednak dobra zabawa była przesadą. Niekiedy nawet takie okresy nieprzejmowania się niczym poza własnym nosem kończyły się gorzej niż źle.
Czarnowłosa dziewczyna siedziała pod ścianą, wpatrując się tępym spojrzeniem w okno. Mimo tego, co zdarzyło się wcześniejszego dnia, nie płakała. Czuła się po prostu zwyczajnie zmęczona. A czym była tak zmęczona? Życiem.
Jej przyjaciółka umarła, bo nikt z lekarzy nie potrafił jej uratować. Jej przyjaciel poszedł sobie, bo stwierdził, że już ma dosyć tych wszystkich perypetii. A ona? Została sama.
Trzymając w ręku strzykawkę ze śmiertelną dawką narkotyku, stwierdziła, że umieranie w samotności jest raczej nieciekawe. Jednak uważała, że nie ma chyba wyjścia. Pomyślała po raz ostatni o wszystkich. O tacie, który już nie będzie musiał oglądać swojej córki na oczy, o kolegach, którzy zapewne znajdą sobie inną koleżankę, o Takezo, który teraz pewnie robił śniadanie dla swojej nowej dziewczyny.
- No to się porobiło - wypowiedziała swoje ostatnie, jak sądziła, słowa w swoim życiu i wstrzyknęła sobie narkotyk, uśmiechając się blado. Może mi wybaczysz, tato, pomyślała.
Przypomniała sobie swoją nieudaną próbę samobójczą i westchnęła cicho. Nie sądziła, że posunie się aż do takiego stopnia, aby próbować się zabić.
- Shiro... - powiedziała. - Czy ty kiedykolwiek próbowałeś się zabić? - spytała.