Avatar - Legenda Aanga

Ri

Przylazła w końcu z tego parku. Jej parter do rozmów zwiał, a kiedy chciała wziąć na ręce jedną z wiewiórek, ta ją ugryzła i też zwiała.
- Kaori by poprosiła kurczaka. Z jakąś dobrą przyprawą. - Powiedziała stając za Connorem i Shinju.
- Wybaczcie mi to zniknięcie. - Powiedziała z przepraszającą miną.
- Wiewiórki to wyjątkowo podłe stworzenia. - Dodała, bardziej do siebie, niźli do pozostałej dwójki.

Shinju

Uśmiechnęła się do Connora na zachętę. Już ona się postara, żeby jej zaufał.
Drgnęła, gdy usłyszała głos Kaori. Nie spodziewała się, że tak szybko wróci ze swojej wyprawy. Prawdę mówiąc Shinju myślała, że blondynka po prostu się znudziła i wróciła do Sam, do rezydencji. W innym przypadku ucieszyła by się z tego niespodziewanego powrotu, ale Connor niebezpiecznie zezował na Kaori.
- Kurczaka mówisz... - zagadnęła, żeby trochę zmienić temat i sprowadzić konwersację na bezpieczniejsze tory. - Mam może na myśli jakiś konkretny sposób przyrządzenia?

Connor

Odetchnął w duszy z ulgą. Najwyraźniej Kaori nie słyszała tego, co mówił. I dobrze, pomyślał z satysfakcją, bo bym chyba ze wstydu się spalił. Gdy jednak dziewczyna zaczęła sobie z niego kpić, oczy mu zapłonęły.
- Ależ śmiało, kur*a - dodał cichym, jakby nie swoim, głosem. - Rozumiem, że to bardzo zabawne robić sobie ze mnie żarty. Nie ty pierwsza i nie ostatnia będziesz to robić. Ale nie pierwsza i nie ostatnia będziesz gryzła piach...
Dłonie obróciły się w pięści, był bardzo zdenerwowany. Wprawdzie Kaori mogła nie mieć akurat tego na myśli, ale on był święcie przekonany, że sobie z niego robiła niewybredne żarty. Zbliżył się do niej - serce wyrywało mu się z piersi, w uszach dudniły dzikie bębny - i spojrzał na nią prowokacyjnie.
- No? Nic mi już nie powiesz? Nie zrobisz ze mnie pośmiewiska? - zapytał, tym razem głos miał jednak bardzo jadowity.

Shinju

Zmiana tematu nie pomogła. Conn najprawdopodobniej nawet jej nie usłyszał, bo tak się nakręcił. Westchnęła. Jeszcze tylko im brakowało awantury o kurczaki...Dyskretnie przesunęła się tak, aby znaleźć się pomiędzy Ri a Connorem. Jeśli coś pójdzie nie tak to łatwiej jej będzie powstrzymać go od zrobienia jakiegoś głupstwa.
- Kaori... - zwróciła się do blondynki. - Skoro o kurczakach mowa to może się rozejrzysz po targu i jakiegoś sobie wybierzesz? Bo ja się na takich sprawach nie znam... - jeżeli Kaori choć na chwilę zniknie Connorowi z oczu to raczej da radę przemówić mu do rozsądku i choć trochę go uspokoi. Położyła mu dłoń na ramieniu i powiedziała:
- Nie złość się tak na nią... Na pewno miała na myśli tylko kurczaki...

Ri

Dziewczyna się ocknęła i palnęła w głowę.
- No przecież! Tyle tu gadamy o kurczakach, a nawet ich nie kupimy. - Powiedziała i poleciała biegiem wgłąb targu.
Rozglądała się, szukała, patrzyła, pytała aż nagle przypomniała sobie o jednej ważnej rzeczy.
- Shinju, ale ja nie mam pieniędzy na tego kurczaka! - Powiedziała zdyszana, kiedy w końcu dobiegła do nich z powrotem.

Connor

Faktycznie, czasami za bardzo przejmował się opinią innych ludzi na jego temat. Nie było tak zawsze, ale teraz na pewno. Gdy usłyszał słowa Shinju, lepiej mu się zrobiło na sercu.
- Nie wyśmiała mnie. Nie wyśmiała mnie, pomimo tego, że pizga mi się w głowie - pomyślał rudowłosy. Było parę osób, które go wyśmiewały za fakt jego choroby. Głównie byli to domniemani kumple i koleżanki, które w wyniku nieszczęśliwego zbiegu okoliczności dowiedzieli się, że jest schizofrenikiem.
- No nie. A co proponujesz? Frytki jakieś do tego? - spytał.
Gdy Kaori poszła sobie, aby kupić kurczaka, ucieszył się tak, że na twarz przez sekundę wstąpił mu wyraz złośliwej satysfakcji. Z niczego się tak nie cieszył jak ze świętego spokoju. A gdy był spokój, mógł zacząć rozmyślać. Nad różnymi rzeczami.
Biało-czarna piłka toczyła się po trawie, a za nią biegał chłopiec, któremu można było dać sześć lub siedem lat. Widać było, że nie pierwszy raz gra w piłkę, albowiem całkiem dobrze radził sobie z jej prowadzeniem. W pewnym momencie zatrzymał się jednak, wziął piłkę pod pachę i zwrócił się do przechodzącej kobiety:
- Przepraszam panią, która godzina?
Kobieta z życzliwym uśmiechem na twarzy odparła, że wielkimi krokami zbliża się godzina piętnasta. Rudowłosy chłopiec podziękował, odgarniając przy okazji włosy, które wpadały mu w oczy. Po czym żwawym krokiem udał się do domu.
- Kiedy obiad? - spytał po przekroczeniu progu domu. Był głodny jak wilk, praktycznie od śniadania nic nie jadł, więc bardzo zależało mu na kwestii jedzenia. Na twarz matki wstąpił ten zatroskany uśmiech, po czym odparła:
- Niedługo, synku.
Podejrzewał, że coś jest nie tak. Rzadko kiedy się tak uśmiechała. Stwierdził jednak, że zapyta się o to nieco później, kiedy już zje obiad i odrobi lekcje. Tak będzie znacznie lepiej.
- A gdzie tata? Ma ze mną iść wieczorem poćwiczyć do meczu. Musimy w tym roku wygrać z sąsiednim osiedlem. A jeśli tata ze mną poćwiczy, to na pewno ich rozniesiemy. Wiesz przecież, że zabójczo gra.
- Connor... - matka usiadła przy stole i pogłaskała go po głowie. - Przykro mi, ale tata z tobą nie zagra. Jest chory.
- Ale wyzdrowieje? No bo wiesz... Ten mecz jest w piątek. Musimy...
- Connor... - kobieta powtórzyła raz jeszcze, tym bardziej stanowczo. - Tata nie wyzdrowieje do piątku. Będzie musiał leżeć w łóżku, sam, więc o żadnych meczach nie ma mowy.
- A mogę chociaż omówić z nim taktykę na następny mecz? Na to chyba mi pozwolisz - powiedział z nadzieją w oczach.
- Taty nie można denerwować - odparła jego matka.
Ze zrezygnowaną miną spojrzał to na talerz, to na kobietę i skrzywił się. Tyle czasu poświęcił na treningi, a tu nic - bo tata nagle się rozchorował. I z niewiadomego powodu mama zabrania go odwiedzać.
- A to jakaś poważna choroba? - spytał po dłuższej chwili milczenia.
- Nie, synku, nie - skłamała. Odkrył to trochę czasu później, gdy już doskonale wiedział, że ojciec jest poważnie chory. Tak poważnie, że jest niebezpieczny dla siebie i otoczenia.
Rozmyślania jednak zostały gwałtownie przerwane, ponieważ jakby spod ziemi pojawiła się Kaori. Przewrócił oczami, notując sobie w głowie, że chyba będzie musiał przeprosić Sam za to, że nazwał ją najbardziej roztrzepaną osobą na świecie.

Shinju

Policzyła w myślach od jednego do dziesięciu a następnie z powrotem. Towarzystwo Kaori powodowało w Shinju silną chęć załamania się. Uwaga o frytkach tylko pogłębiła to uczucie. Odczekała aż blondynka zniknęła im z pola widzenia.
- Tak, Conn... - spojrzała na mężczyznę. - Kaori chce frytki. Możemy na ciebie liczyć? - zapytała się, starając się zachować poważny wyraz twarzy. Niestety, nie udało jej się i parsknęła śmiechem.

Ri

Szła. I wróciła. Po chwili. Bo ten stragan niedaleko był.
- Hej! - Zawołała widząc Shinju i Connora. Pomachała im i zaczęła biec w ich stronę, ale po drodze efektownie się wywróciła lądując tuż pod ich nogami.
- Zostało mi trochę pieniędzy. Kupiłam ziemniaki. - powiedziała - Na frytki.