Avatar - Legenda Aanga

Sam

Uśmiechnęła się złośliwie, wbijając swój wzrok w Angel. Wcale nie czuła się zdenerwowana, sprawcą tej nieskończonej pewności siebie i braku gniewu było... No właśnie, nie wiedziała co było.
- Szkoda sobie takim "czymś" brudzić ręce. Nic nie warta żmija - pomyślała.
Oczywiście, że wiedziała, kto bardziej nadaje się na dziewczynę. Wiedziała jednak też, kto urodził dziecko i zniknął bez śladu, wiedziała także, kto wygra w tej potyczce. Dużo rzeczy wiedziała.
- Spójrz w lustro - może odkryjesz, kto taki - powiedziała krótko.
Nadal siedziała na swoim miejscu, nawet wtedy, gdy Angel stała i mówiła. Nie musiała przecież bać tego, że dziewczyna może jej coś zrobić. To było teoretycznie i praktycznie niemożliwe.
- A co jeśli nie chcę? A co jeśli urodziłam się w nieco innych czasach i myślę, że ciąganie do ołtarza na ciążę jest już trochę archaiczne? Z racji tego, że urodziłam się w nieco innych czasach uważam także, że takie rzucanie się na pierwszego lepszego faceta to dowód desperacji - przerwała na chwilę. - Więc wybacz mi tą inwektywę, ale żal i rozpacz mnie ogarnia, gdy tylko patrzę na idiotki, które robią sobie złudne nadzieje, że zostaną w sercach facetów, którzy traktują je jak jedno-nocną przygodę.

Sam

Stwierdziła, że pogoda bardzo szybko się zmienia. Nagle chłodny wiatr przestał wiać, w jego miejsce pojawił się chyba jakiś upał. Ten upał oddziaływał jednak tylko na Sam, nie była to kwestia zmieniającej się aury, tylko rosnącej nienawiści.
Na niektóre zdania Angel nie reagowała w ogóle, naprawdę nie warto było na nie odpowiadać. Jedno było pewne - nie brała Shiro za pierwszego, lepszego faceta. To Angel była przez nią uważana za pierwszą, lepszą dziewczynę. Która prędzej czy później zniknie z życia Toshiro. Na zawsze.
- No nie wiem, nie wiem... Zawsze uważałam wywijanie tyłkiem za twoją dziedzinę. Toteż nawet nie próbowałam debiutować na tym polu, bo i tak bym daleko nie zaszła, mając u boku tak silną konkurentkę - powiedziała z udawaną grzecznością. - A w kwestii skopania tyłka - z przyjemnością.

Ryu

Ryu przechadzał się po plaży, uśmiechając się lekko i wdychając świeże powietrze. Tutaj był wolny od wszelkiego wielkomiejskiego hałasu, głośnych krzyków i obelg pod swoim adresem. Nic tylko błoga cisza i spokój.
Uśmiechnął się lekko, spoglądając na morze, które wyrzucało na brzeg plaży muszelki. Wszystko tutaj było przepełnione idyllicznym spokojem i wielką harmonią. Wprawdzie lubił bardziej głośne klimaty, ale od czasu do czasu posiedzieć trochę w samotności i ciszy nie zaszkodzi.
- Szkoda, że nie wziąłem gitary... - pomyślał.

Ryu

Zdjął ze swoich stóp sandały, chwytając je w dłoń i podszedł bliżej brzegu, by znaleźć jakiś ciekawy kształt muszli. Zauważył, że nie jest na plaży sam, a jest z nim jakaś dziewczyna.
- Całkiem ładna, trzeba dodać. I do tego blondynka - uśmiechnął się szerzej. - Co jest wręcz synonimem słowa 'ładna'... - pomyślał, po czym zbliżył się do niej.
Przykucnął przy brzegu morza, obserwując obiekty, które fale wyrzucały na brzeg. Odnalazł nagle całkiem spory kawałek bursztynu, który przedziwnym trafem znalazł się akurat w jego dłoni.
- Ładne, co? - podniósł się do pozycji stojącej i pokazał bursztyn nowo poznanej dziewczynie.

Ryu

Spojrzał na morskie fale, które teraz zrobiły się większe pod wpływem wiejącego wiatru. Wiatr zaczął dmuchać w jego włosy, aby utworzyć dość niesforną potarganą fryzurę - jakby dopiero wstał z łóżka.
Uśmiechnął się do nieznajomej, która miała w ręku bursztyn. Była całkiem ładna - powtarzał się, ale trzeba było zauważyć jej urodę po raz drugi - miał przedziwne przeczucie, że jeszcze niejeden raz ją spotka.
- Jestem Ryu Tsuei - wystawił dłoń, by się z nią przywitać. - A ty? - spytał.

Ryu

Uśmiechnął się szerzej, widząc zaciekawienie w jej oczach. Nie widział wprawdzie powodu, dla którego miałaby aż tak wyglądać - niepospolita uroda była działką jego braci, nie jego - ale niech się dziewczyna cieszy.
- Heh... - parsknął cicho śmiechem. - To chyba pierwszy raz w moim życiu, kiedy nowo poznana osoba nie pyta "To ty jesteś bratem Connora Tsueia?"... Ale to dobrze wieszczy - zapewnił.
Tak, jego brat był bardzo znany, jeśli już o to chodziło. Naprawdę nie było wiele osób, które by nie znały jego ukochanego braciszka. Zwykle to były to znajomości pod tytułem "ten skurwys*n Tsuei" lub "Connie, ukochany Connie". Zdarzały się co prawda stacje pośrednie pomiędzy tymi oboma rodzajami znajomości, ale raczej była to jedna z tych dwóch skrajności.
- Co cię sprowadza, Kaori, w to miejsce? - spytał z zaciekawieniem w głosie.

Ryu

Parsknął śmiechem, gdy usłyszał pytanie Kaori. Upewnienie się, czy jestem bratem boskiego Connora Tsueia - jest, pomyślał, mając uśmiech na twarzy.
- Jestem, jestem. Nie jesteśmy podobni - ani z charakteru, ani z wyglądu - ale jednak nazwisko te same - powiedział, przypominając sobie, co łączyło go z pozostałymi członkami rodziny.
Z Connorem łączyły go przyjacielskie stosunki - drażnili się ze sobą nawzajem, ale w razie potrzeby bronili siebie. Z Shunem było wręcz przeciwnie - nienawidzili siebie tak, że aż wszyscy się dziwili, jak oni mogą być właściwie braćmi i tak się nienawidzić. Z innymi ludźmi z jego rodziny widział się raczej rzadko, więc nie miał czasu na wyrobienie sobie o nich zdania.
- Co do tego, to się zgodzę... - powiedział. - Swoją drogą, skąd znasz Connora? Dziewczyna z jego fanklubu? - spytał, uśmiechając się nieco szyderczo, jednak wciąż pogodnie.