Avatar - Legenda Aanga

Toshiro

Momo tego, że raczej nie było tego widać, przez zły humor chłopaka, był raczej optymistycznie nastawiony do tej sytuacji. Wierzył, że uda mu się znaleźć Sam prędzej czy później, do tego całą i zdrową. Dziewczyna nie była słaba, na pewno poradziaby sobie, w to nie wątpił, stąd właśnie jego dobre nastawienie.
- Nie prawię Ci kazań, po prostu mówię, jak się zachowujesz. A zachowujesz się jak nastolatek, który ma na wszystko wywalone!- Ścisnął mocniej dłoń na broni i już miał wystrzelić, ale ostatecznie przełożył swój chwyt na lufę, rączke kierując w stronę Connora. - Mówiłem, że jeśli jej nie znajdziemy, to tak będzie... - Powiedział cicho, po czym ominął go i poszedł dalej nie chcąc tracić czasu, szczególnie tak nieudolnie. Teraz gdy każda sekunda się liczyła nie mógł stać i patrzeć się bezczynnie, czy słuchać gadania tego starucha, bo i tak te gadanie zostałoby zapomniane.

Toshiro

- Tego nie da się ukryć, prawda. Ale jak się odezwiesz, to już traci się pewność, czy aby na pewno masz równo pod sufitem... - Warknął do niego, wciąż mając brwi ściągnięte do granic możliwości. Gdy Connor wtrącił swoją uwagę, Shiro pokazał mu tylko przez ramię środkowy palec, bo był nieco przed rudowłosym.
- Nie chcę szukać z Tobą. - Powiedział, nawet nie siląc się na to, by odwrócić wzrok, a co za tym idzie, głowę, w jego stronę. - I przeszukam tam, gdzie Ty nie szukałeś, proste. - Dodał, wkładając dłonie do kieszeni i rozglądając się. Pociągnął nosem, starając się wyczuć jakiś mniej czy bardziej podejrzany zapach, by chociaż trochę ukierunkować swój cel. Każda wskazówka mogła mogła się przydać, a jak na razie... Nie było niej. Aż do czasu, gdy wyczuł zapach Takeshiego. Ten gnojek, związany ze Styxem, na pewno będzie coś wiedział!

Toshiro

W pierwszej chwili chciał odepchnąć tego kogoś, ale gdy zorientował się, że to Takeshi, od razu pomyślał, że trzeba go na miejscu zatłuc jak psa. Niestety stracił przewagę, bo przykuł go magią ziemi do budynku.
- Nie jestem zdrajcą... - Powiedział cicho, jakby do siebie, jednak wciąż patrzył na Takeshiego takim wzrokiem, jak niegdyś jego ojcu zdarzało się na niego patrzeć. Tyle, że jego ojciec miał nie równo pod garem. A Shiro, raczej, nie miał. Gdy Takeshi go uwolnił, przetarł tylko nadgarstki i obserwując go bacznie, wysłuchał jego słów.
- A skąd pewność, że idę na ten piep*ony układ? - Warknął do niego. - Nie jesteś typem, któremu warto ufać... Na pewno mnie okantujesz i ani ja, ani Sam nie wróci. - Dodał zaraz. W sumie, jeśli miałby współpracować, to oczywiście nie wchodziło w grę z Connorem. Twierdził bowiem, że tylko będzie przeszkadzał. Więc uśmiechnął się delikatnie, bo spodobała mu się ta opcja. Ale cóż... Czemu miałby nie zaryzykować? Lubił wyzwania.
- Niech będzie... - Odparł cicho i zarzucił kaptur na głowę. Czuł się w nim swobodnie i tak.. Wolno.
Wyszedł z ciemnej uliczki i w grupie ludzi odnalazł Connora, złapał go za ramię i obrócił w swoją stronę.
- Słuchaj, musisz iść do domu, Shinju Cię potrzebuje. - Powiedział. - Ja się zajmę tą sprawą i Kaori, nie martw się.

Toshiro

Taa, jaki kozak. Zorientował się, że jego kłamstwo było spowodowane tym, że ktoś kazał mu go spławić. Wziął od niego broń i zapiął ją w specjalnym do tego pasku, po czym do sakiewki schował naboje.
- Obiecuje, że wróci do domu o własnych siłach. Cała i zdrowa. - Powiedział, jakoby jego słowa interesowały rudowłosego. Zapiął szczelnie pistolet jak i również amunicję i zniknął w tłumie szukając Takeshiego.

Ri

Sypialnię przeszył krzyk. Kaori obudziła się, po nocy pełnej koszmarów i wcale nie wyglądała zbyt dobrze. Zlana zimnym potem oddychała ciężko i próbowała uświadomić sobie gdzie jest.
Sam została porwana.
Nikt nie wie gdzie jest.
Szukają jej razem z Connorem.
Nigdzie jej nie znaleźli.
Może być już za późno.
Próbowała odpędzić od siebie ostatnią myśl. Skupiła się w tej chwili wyłącznie na znalezieniu Connora. Pozwolił jej zasnąć w spokoju w karczmie, ale nie przewidział, że koszmary odpędzą od niej jakąkolwiek możliwość wypoczęcia. Oczy miała zapuchnięte, a całe ciało zdrętwiałe. Nic to. Kiedy doprowadziła do porządku zamknęła pokój i wyszła przed karczmę.
- Connor? - Powiedziała rozglądając się dookoła.

Dawno już nie miał okazji by jak dawniej skakać po dachach czy wspinać się i uciekać przed strażami. Lubił tamto życie ale przez pewnego człowieka... Teraz właściwie dwóch, musiał z niego zrezygnować. Z ciękim uśmiechem na ustach wbiegł na budynek i podążył za Takieshim.

Connor

Spojrzał się ponuro na nią. Wiedział, że zapewne nie będzie zadowolona z powodu tego, że ktoś postawił warunek, że tylko Toshiro idzie. Domyślał się nawet, z jakiego powodu takowy warunek został postawiony.
- Niestety, możemy tylko czekać. Nie mogę tam iść, Toshiro poszedł. Taki jest warunek, żeby wszystko się... udało - powiedział z nieukrywaną złością, gdy wymawiał imię białowłosego. Gdy znajdowali się choćby w jednym pomieszczeniu, dało się wyczuć napięcie panujące pomiędzy nimi, po prostu wisiało w powietrzu. - Jedyne, co możemy zrobić to sprawdzić, czy wszyscy w domu są żywi - dodał z nieukrywanym smutkiem.
Jego dziecko mogło zginąć, a jedyne, co on mógł zrobić, to stać i czekać... Nigdy się nawet nie zastanawiał, czy w ogóle kiedyś istniało jego życie bez Sam. Odkąd sięgał pamięcią, ona zawsze w nim była... Nigdy się nawet nie zastanawiał, co się stanie, jeśli Sam umrze.

Connor

Widząc, że Kaori jest praktycznie bliska załamania, objął ją ramieniem i przytulił do siebie. Taki sposób działał na Sam - dziewczyna momentalnie przestawała szlochać i trząść się, zastępując niespokojny charkot miarowym oddechem - jednak szczerze wątpił w to, że na Kaori też to podziała.
- Nie martw się - powiedział, przeczesując dłonią jej blond włosy. - Sam da sobie radę... Zobaczysz, jeszcze zdążysz mieć jej dość. - Pozwolił sobie na żart, by rozładować emocje, które targały zarówno nim, jak i Kaori.
Szli powoli w kierunku domu, by tam odpocząć od tego całego zamieszania. Connor jednak wiedział, że nie ważne, w którym miejscu będzie się znajdował, serce będzie mu walić jak oszalałe.