Avatar - Legenda Aanga

Przeskakując z dachu na dach Takeshi w pewnej chwili nagle stanął.
- Są tam. Mamy szczęście akurat się zatrzymali. Z tego co wiem ruszą za jakieś 10 minut.
Takeshi wskazał palcem na miejsce gdzie stał konwój.
- Nie wygląda to dobrze. Szrama ściągnął dodatkowych ludzi dlatego musimy to załatwić po ciuchu, a najlepiej bez przelewania krwi chyba że będzie to konieczne. Na szczęście mam plan, i jeśli wszystko pójdzie dobrze powinniśmy sobie poradzić. Gotów jesteś?

- Plan jest taki. Wśród strażników jest 4 moich ludzi.- Powiedział Takeshi i pokazał każdego z nich placem.
- Oni nie mogą zginąć gdyby doszło do walki staraj się ich ogłuszyć, a co do Szramy on MUSI przeżyć. Jego śmierć przysporzyła by tylko kłopotów zajmę się nim sam przy innej okazji. Za chwilę konwój ruszy na mój znak moi ludzie zablokują wejście do dzielnicy zanim usuną blokadę minie trochę czasu pamiętaj tylko, że nie możesz dać się wykryć inaczej twoja dziewczyna wyleci w powietrze razem z połową dzielnicy.
- Kiedy konwój się zatrzyma dam znak i spowoduje zamieszanie które pozwoli ci się dostać do wozu otworzyć go i zabrać swoja dziewczynę jeśli pójdzie zgodnie z planem nic nie powinno stanąć ci na drodze. Jeśli masz jakieś pytania to teraz jest najlepszy moment aby je zadać.

- Nie będzie żadnej walki. Tą sprawę załatwimy bezszelestnie. Zajmij pozycję w odległości 20 metrów od blokady powinieneś się znaleźć dokładnie przy końcu wozu kiedy się zatrzyma. Czekaj na mój znak i staraj się wtopić w tłum, a ja zajmę pozycję na sąsiednim dachu. I jeszcze jedno.- Powiedział Takeshi i rzucił do Toshiro klucz.
- Łap przyda ci się do otworzenia drzwi. Wiesz żebyś mi przypadkiem nie wysadził tej dzielnicy podczas forsowania zamka. Kiedy już ją uratujesz dopilnuj aby ona i jej ojciec nie próbowali się przypadkiem mścić tak będzie lepiej dla nich. Skoro wszystko już sobie wyjaśniliśmy to powinieneś już zająć swoje miejsce w tym przedstawieniu.

Ostatnio edytowany przez Agrael (2012-12-12 17:10:04)

Connor

Spoglądnął na swoje trampki i spojrzał, jaki napis na nich się znajduje. Nawet nie zwrócił na niego wcześniej uwagi. Oprócz oznaczenia trampek literami "P" i 'L", na lewym bucie znajdował się dopisek "Głowa do góry". Nie były to jego trampki, tylko ojca. Mimo całej swojej nienawiści do tego człowieka, stwierdził, że to dobra rada.
- Do której nie mogę się zastosować... - pomyślał Connor. Zwykle emocje nie miały na niego większego wpływu. Gniew, smutek, radość - zazwyczaj nie widział różnicy pomiędzy tymi rzeczami. Od jakiegoś czasu... jego emocje poszarzały i przestały się różnić czymkolwiek.
Tym razem jednak wyczuwał te różnice, nawet bardzo. Wiedział, czym jest smutek - tym, co odczuwał, gdy tylko myślał o Sam. Wiedział, czym jest gniew - tym, co odczuwał, gdy przypominał sobie, kto jest jej prześladowcą. Wiedział, czym jest poczucie winy - to czuł, gdy myślał o tym przez kogo Sam ma kłopoty.
Żałował tylko, że musiał się dowiedzieć o tych wszystkich emocjach w ten sposób i w tym czasie.
Podniósł wzrok na Kaori, która szła w zupełnie innym kierunku niż znajdował się jego dom. Spojrzał na nią trochę zaniepokojony. Wyglądała na naprawdę wyczerpaną i roztargnioną.
- Chodź - objął ją ramieniem i zawrócił na właściwą ścieżkę. - Pomyśl lepiej, co chciałabyś na śniadanie, bo zapewne jesteś głodna... - dodał po chwili.
Zastanowił się, co jeszcze mógłby jej powiedzieć, żeby trochę ją uspokoić i - być może - pocieszyć. W końcu, jednak się zdecydował.
- Nie martw się. Zobaczysz, jeszcze dzisiaj będziemy wszyscy w domu. Będziemy pić jakieś dobre wino, które wybierze Sam. Ugotuję coś dla nas wszystkich. Może Ryu coś zagra, żebyśmy sobie posłuchali i pośpiewali razem... - powiedział. - Będzie dobrze. Głowa do góry. - Wskazał na swój but, na którym były przecież zapisane te słowa.

Connor

Nie chciał iść szybciej do domu. Pewnie Ryu i Shinju zaczęliby się wypytywać, czemu przyszedł bez Sam, jak on mógł tak zrobić i tym podobne rzeczy. Już i tak wystarczająco sam siebie obwiniał za tą sytuację, inni już tego robić nie musieli.
Szedł jednak za Kaori. Skoro dziewczyna była zmęczona i chciała powrócić do domu, nie zamierzał jej stać na przeszkodzie i zasłaniać się swoimi paranoicznymi, bezsensownymi lękami.
- Sam nie jest dumna z takiego ojca, jak ja... - powiedział, wpatrując się ponuro w ziemię. - Zresztą, kto byłby dumny z chorego psychicznie idioty, który notorycznie niszczy wszystkim życie... - dodał po chwili milczenia.
Pamiętał, jak bardzo nienawidził swojego ojca, który zachowywał się praktycznie tak samo jak on teraz. Dlatego tak bardzo się bał, że przez swoją głupotę straci osobę, na której zaufanie tak długo pracował...

- Się wie. Zajme sie tym ale Ty dopilnuj by Twoja czesc została wykonana dobrze. - Mruknał delikatnie. Złapał klucz rzucony przez Takeshiego po czym schował go do sakwy. Kiwnał głowa do swojego towarzysza po czym pobiegł w wskazane miejsce i czekał..

Wzdrygnął się czując na obi czyjąś dłoń i odwrócił się gwałtownie. Wysłuchał jego słów po czym za poleceniem ubrał sie w tamte łachmany. Cały pas z brońmi zostawił przy sobie. Na wszelki wypadek. Ustawił się za mężczyzną co jakiś czas rozglądając się czy Takeshi nie pokazuje mu niczego. Słabo się orientował bo byłzdenerwowany. Że Sam tego nie przeżyje. Że jeden fałszywy ruch spowoduje śmierc rowniez wielu innych ludzi... Zapiął mocniej pas na nadgarstku by umocować dokładniej ukryte ostrze i narzucił kaptur naciagaja go na twarz tak by mógł widzieć, ale by inni tego nie mogli.

Shiro przelknal glosno sline patrzac jak jego mial nadzieje sprzymierzency przewalaja woz i łapia Szrame i jego ludzi w pułapke. Gdy otrzymal znak od Silasa od razu ruszył cicho wtapiajac sie w tlum w kierunku powozu. Obok niego nikogo nie było wszyscy byli zajeci uprzataniem wozu  drogi wiec Shiro miał troche czasu na uwolnienie Sam. Siegnał po klucz ktory schował do sakwy ale nie mogl go znalezc na szczescie nie zgubił go tylko zapodzial sie w jej głebi i takim oto sposoben Toshiro znalazł sie w srodku powozu zaklinajac w duchu wszystki co sie tam znajdowało. Podszedl ostroznie do Sam i zaczał ja rozwiazywac