Avatar - Legenda Aanga

Sam

Spoglądnęła na Shiro. Ależ owszem, widziała ten złośliwy uśmieszek na jego twarzy. Nieco to ją wybiło z tropu, aczkolwiek nie zamierzała tego komentować. Jak Angel zwiała z plaży po ich bójce, to Sam była bliska podskakiwania z radości. Głównie z tego powodu, że miała Shiro na własną wyłączność.
- Nie, nie byłybyśmy - odparła na słowa białowłosego. - Miała przystojnego i miłego chłopaka, więc raczej nie miałam szans, bo zarówno pierwszego, jak i drugiego przymiotu posiadaczką nie jestem. A szkoda... - Jej ostatnie zdanie było bardziej skierowane do siebie niż do Toshiro.

Sam

Spoglądnęła na niego, uśmiechając się lekko. Nawet nie trzeba było mu się uważnie przyglądać, wystarczył tylko szybki rzut oka, by stwierdzić, że zazdrość dosłownie się z niego wylewała. Nie rozumiała go za bardzo, nie była wymarzoną dziewczyną, z którą każdy chciałby się spotykać. Wymarzone dziewczyny były grzeczne - ona była typem łobuza. Wymarzone dziewczyny były zdrowe na umyśle - ona nie mieściła się w ramach "normalności". Wymarzone dziewczyny podlizywały się i były miłe - ona przecież zawsze mówiła, to co miała na myśli, a nawet odrobinę więcej.
- Nie przesadzajmy, Shiro... - Uśmiechnęła się do niego szeroko. - A jeśli chodzi o związki - jestem w stanie zaoferować tylko miłe wrażenia estetyczne i lojalność. Nic więcej... Więc myślę, że powinieneś być z lepszą dziewczyną niż ja - rzekła.
W pewnym momencie przypomniała sobie, że z powodu tego zamieszania nawet nie wzięła zalecanych dawek swojego "leku dla psycholi", jak to ona nazwała eksperymentalne lekarstwo, które musiała łykać, by skoncentrować się na słowach ludzi. Wyjęła więc metalowe pudełeczko, wzięła jedną czerwoną tabletkę i połknęła ją.
- Między innymi dlatego powinieneś być z inną - powiedziała, wskazując na pudełko, które trzymała w dłoni.
Schowała je do kieszeni, nie chcąc się już dłużej afiszować ze swoją słabością.

Sam

Momentalnie straciła cały rezon. Tak bardzo bolało ją to, że tak naprawdę nigdy nie będzie... normalna. Niby jej zaburzenie było niczym w porównaniu do takich chorób jak schizofrenia czy depresja, ale dla niej było ciosem poniżej pasa.
Spuściła głowę i włożyła ręce w kieszenie. Zorientowała się, że nie ma niczego, czym mogłaby nakryć głowę i ukryć posiniaczoną twarz i załzawione, czerwone oczy. Westchnęła ciężko, po czym jeszcze bardziej spuściła swoją głowę, starając się ukryć wszystkie emocje, które malowały się na jej twarzy.
- Dałabym wszystko, żeby być normalna przez cały dzień - powiedziała, ocierając łzy spływające po policzku. - Chcę być normalna, miła, chcę szanować swojego tatę i przyjaciół, chcę nie pakować się w tarapaty, chcę nie łykać tego świństwa - powiedziała, mając na myśli tabletki - chcę, by mój ojciec był ze mnie dumny, chcę mieć dziecko i męża, którzy byliby szczęśliwi ze mną... Problem w tym, że tylko "chcę", a nie "mogę"... - dodała.
Nawet już nie próbowała panować nad łzami.