Avatar - Legenda Aanga

02. Złośnica.

Ubrany w schludny szkolny mundurek, który niespodziewanie zmaterializował się w jego pokoju tego ranka i obładowany licznymi książkami, zmierzał właśnie do nowej szkoły. Właśnie pierwszego dnia się najbardziej obawiał, bo potem już będzie tylko z górki. Nawet taki milczek jak on musi się choć raz przedstawić.
Droga była niemal pusta, wszyscy uczniowie już pognali na zajęcia. Jeden raz przeszło mu przez myśl, że może wyszedł za późno i nie zdąży na lekcje, ale nie mogło tak być, bo dokładnie przestudiował cały plan zajęć i pozapamiętywał godziny wszystkich dłuższych pauz, które miał przeznaczyć na chwilę elektronicznej rozrywki. Tak bardzo wciągnęła go ta myśl, że stracił kontakt ze światem rzeczywistym, co skończyło się dla niego niespodziewanie boleśnie. Ktoś uderzył go z całą siłą w lewy bark i samemu upadł na chodnik. On ledwie utrzymał się na nogach, bo na szczęście chwycił się siatki odgradzającej czyjeś podwórko. Spojrzał za siebie. Na ziemi siedziała ciemnowłosa dziewczyna w mundurku z jego szkoły, krzywiąc się z bólu, a obok niej leżał rower nienajlepszej jakości.

Wypadałoby raczej być uprzejmym, choć nie kwapił się do tego. Wyciągnął w stronę dziewczyny dłoń i zapytał, czy nie chce, by pomógł jej wstać. Ta otworzyła szeroko oczy i uśmiechnęła się do niego przyjaźnie.

- Nie, dzięki. Poradzę sobie! – krzyknęła donośnie.

Podparła się rękoma i natychmiast podniosła z chodnika. Otrzepała z ubrania kurz i chwyciła za swój rozklekotany rower. Po tym zderzeniu wyglądał naprawdę źle. Chłopak zastanawiał się, czy koła wytrzymają i zaraz się nie odłączą od pordzewiałych metalowych części.

- To może pomóc Ci z tym rowerem? – zapytał w końcu.

Dziewczyna była już na rogu ulicy, ale obejrzała się w jego stronę. Pomachała dłonią w geście, że nie wcale nie potrzebuje jego pomocy, a potem pokazała mu palcem wskazującym szyld niewielkiego sklepiku z częściami rowerowymi, co chyba miało oznaczać, że właśnie jechała go naprawić. Chłopak kiwnął głową ze zrozumieniem, a ta puściła w jego stronę oczko i ruszyła w tamtą stronę, prowadząc swój rower.

Nie wiedząc kompletnie, co ma z tym wszystkim zrobić, postanowił nie zatrzymywać się już i bezmyślnie gapić w witrynę sklepiku, a pójść wreszcie do szkoły. Chociaż ciągle nie mógł pozbyć się z głowy tej myśli, że dziewczyna uczęszcza do tej samej szkoły, do której on będzie chodziło. Zastanawiało go wielce, czy jest w tym samym wieku co on czy też starsza. Nie, wcale się w niej nie zakochał od, tak zwanego, „pierwszego wejrzenia”. Jakoś nie miał zamiaru spotykać jej po raz wtóry, bo przy pierwszym ich, przypadkowym, ale jednak, spotkaniu niemal wrył twarzą w chodnik, a co by dopiero było przy drugim. W pewnym sensie bał się o swoje życie.

Dzwonek oznajmił rozpoczęcie pierwszej lekcji. Nauczycielka w jednej z klas oznajmiła, że od dnia dzisiejszego będą się uczyć z nowym kolegą i kazała chłopakowi się przedstawić.

- Nazywam się William Shelley – powiedział.

Prawie trzydzieści par oczu skierowanych było teraz nie niego, co jeszcze bardziej go krępowało. Nie lubił wystąpień przed tak wielką widownią, dlatego właśnie nigdy nie pchał się do żadnych kółek teatralnych czy do Rady Uczniowskiej.

Nauczycielka wskazała mu miejsce, na którym może usiąść, toteż natychmiast ruszył w wyznaczonym kierunku. Po drodze do ławki minął rozchichotane uczennice i mamroczących coś pod nosami uczniów. Nie odwracał się jednak wcale, nawet gdy ktoś go lekko szarpnął za bluzę. Usiadłszy na krześle, podparł podbródek pięścią i wbił wzrok w krajobraz za oknem.

Lekcje mijały w miarę szybko. Nikt nie brał go do odpowiedzi, nie wywoływał do tablicy, bo był tutaj nowy. Taki status w klasie nawet mu odpowiadał, bo nie musiał się ruszać z miejsca, tylko wegetował przy swoim stoliku pod oknem. W połowie czwartej lekcji, ni z tego ni z owego, drzwi klasy otworzyły się z hukiem nie do zniesienia i do sali wparowała spóźnialska. Nauczyciel poganiał ją za takie „przysypianie”, a ta zaczęła wyjaśniać, że ktoś wszedł na jej ścieżkę rowerową, przez co musiała oddać swój sprzęt do serwisu.

Usłyszawszy tamte słowa, chłopak podniósł głowę i spojrzał na przybyłą uczennicę, a ta, niemal w tym samym momencie, popatrzyła na niego. Jakież było ich zdziwienie, kiedy przypomnieli sobie, że spotkali się tego ranka. Chłopak nie był specjalnie zadowolony z tego ich spotkania i z faktu, że od tej pory będzie w tej samej klasie co tamta, ale i dziewczyna nie wyglądała na zachwyconą. Zrobiła naburmuszoną minę i poczęła wymachiwać rękoma w jego stronę.

- Ej! To Ty popsułeś mi rower! – krzyknęła do niego.

- Ja?! – obruszył się tymi bezpodstawnymi oszczerstwami. – To Ty na mnie wpadłaś!

Zabijali się wzajemnie wzrokiem i pewnie staliby tak w milczeniu jeszcze długą chwilę, gdyby nie nauczyciel, który nakazał dziewczynie, żeby usiadła na swoim miejscu a swoje sprawy osobiste załatwiała poza szkołą, a nie przerywała mu lekcję. Co ciekawe, do chłopaka nie miał najmniejszych pretensji w związku z zaistniałą sytuacją co jeszcze bardziej ją rozzłościło.

Lekcja skończyła się długą pauzą. Chłopak, uzbrojony w przenośną konsolkę i drugą zapasową, na wypadek, gdyby padła mu bateria, ruszył w stronę drzwi wyjściowych z klasy, gdy ciemnowłosa zatarasował mu drogę. Już sama jej mina świadczyła o tym, że jest niebywale wkurzona. Jeszcze przez chwilę droczył się z nią i szukał jakiegoś przejścia, ale ta nie dawała za wygraną. W końcu doszedł do wniosku, że szybkie wyjaśnienie całej sytuacji z rowerem będzie lepszym wyjściem niż to, bo zaoszczędzi trochę więcej czasu.

Usiadł na brzegu najbliższej ławki i kątem oka przyglądał się dziewczynie.

- Więc? – zaczął. – Nie zepsułem Ci roweru, to Ty mnie potrąciłaś i tyle. To wyłącznie Twoja wina. A teraz daj mi przejść…

- Chwileczkę! – zatrzymała go, gdy ten podnosił się z miejsca i już miał opuścić klasę. – Wcale nie moja wina, bo Ty wszedłeś na moją ścieżkę!

- Słucham? Jaką ścieżkę? To chodnik dla pieszych, a nie rowerzystów.

- Ależ skąd! – naburmuszyła się. – Narysowałam na nim kredą znaki, że jest przeznaczony wyłącznie dla rowerów!

Chłopak rozmasował kąciki oczu koło nosa. To jej głupie gadanie i argumenty z czapy nie dawały niczego prócz bólu głowy. W duszy dziwił się, że ludzie z jej okolicy wytrzymują z taką wariatką. Przecież nonsensem jest rysowanie kredą oznakować ścieżki dla rowerów na zwykłym chodniku i uważać go za pełnoprawną trasę rowerzystów.

- Nie było na tym chodniku żadnych oznakowań – powiedział w końcu, bo taka była prawda.

- No bo… padał deszcz i… woda je zmyła… - zaczerwieniła się mocno ze wstydu.

Z całą siłą uderzył się otwartą dłonią w czoło, ale od razu tego pożałował, ponieważ przez ten czyn czoło bolało go niemiłosiernie. Ręka zresztą także. Albo dziewczyna była głupia, albo zbytnio rozpieszczona, iż myślała, że wszystko jej na tym świecie wolno. Osobiście wolał tą pierwszą opcję, bo przynajmniej było zabawniej. Momentami. Teraz jednak nie był taki moment.

- Masz może rozdwojenie jaźni? – zapytał. – Przecież rano nie chciałaś mojej pomocy, gdy się przewróciłaś i wesoło poszłaś z rowerem do serwisu rowerowego, a teraz chcesz mi oczy wydłubać!

- Nie! Po prostu nie wiedziałam jeszcze, że mój rower został tak mocno poturbowany! – broniła się.

- Poza tym – dodała po chwili – nie mam wystarczająco dużo pieniędzy na jego naprawę, więc lepiej by było, gdyby to była Twoja wina i winien byś mi był odszkodowanie – uśmiechnęła się niewinnie.

- Było mówić tak od razu.

- A więc dasz mi te pieniądze? – rozpromieniła się.

- Nie – odparł krótko.

Obmyślała go pod nosem, a ten pokazał jej język. Mógł od razu się domyśleć, że chodzi jej o kasę. W końcu zasada stara jak świat – „jak nie wiesz o co chodzi, to chodzi o pieniądze”. Oznaczało to także, że dziewczyna nie jest rozpieszczonym bachorem, a więc druga opcja odpadała. Zostawała tylko pierwsza, więc ciemnowłosa była po prostu głupia.

Westchnął ciężko. Wiedział, że ta nie da mu spokoju, dopóki nie wspomoże finansowo naprawę jej roweru, choć z pewnością taniej wyszedłby zakup nowego niżeli naprawa, ale nie będzie się już z nią w tej kwestii kłócić. Będzie musiał się pożegnać z częścią swoich ciężko uzbieranych pieniędzy, które odkładał z kiszonkowego na nowy sprzęt, byle tylko ta się od niego w końcu odczepiła. Jeśli ma mu zajmować długie pauzy na głupie gadanie o wyimaginowanych ścieżkach rowerowych i wrzeszczeć na niego w czasie lekcji, to woli już poświęcić tych kilka groszy.

- Niech już Ci będzie… - zaczął. – Zapłacę za naprawę. Ale tylko za część. Ile to będzie wynosić?

- Trzy stówki – odpowiedziała melodyjnie.

- Ile!? Ty sobie kup lepiej nowy rower!

W duszy zapłakał nad swoim nieszczęsnym portfelem, z którego w taki brutalny sposób została wydarta ponad połowa zawartości. Teraz to już naprawdę mógł żegnać konsolę, którą miał zamiar kupić za te pieniądze w najbliższym czasie.

Obiecał przynieść te pieniądze jutro z samego rana i oboje mieli się wtedy spotkać w sklepie z częściami rowerowymi, a ona przysięgła mu, że już nie będzie tworzyć swoich własnych ścieżek rowerowych za pomocą kredy czy czegokolwiek innego, a jeśli wpadnie na niego po raz kolejny, za co on modlił się, by tak się nie stało, bo do tej pory bolał go bark, to nie będzie żądała od niego żadnych pieniędzy na ewentualną naprawę.

- Wiesz co – powiedziała – równy z Ciebie gość.

- Wątpiłaś w to? – prychnął.

Wtem zadzwonił dzwonek na lekcję. Przeklęta dziewczyna, zabrała mu ten cały cenny czas przeznaczony z góry na gry, gadając o jakimś głupim rowerze i targując się z nim. Chwycił swoje obie konsole i podążył w stronę swojej ławki. Dziewczyna natychmiast zauważyła tą całą elektronikę.

- Ale z Ciebie no-life! – zaśmiała się.

Posłał jej mordercze spojrzenie na znak, że wcale nie podoba mu się to, jak go nazywa. Fakt faktem, był maniakalnym graczem, którego tylko siłą dało się odciągnąć od ekranu, ale nie cierpiał, by nazywano go w tej sposób. W pewnym stopniu było to dla niego obraźliwe.

- Tak w ogóle, to jak Ty się nazywasz? – zapytał ją, uświadomiwszy sobie, że nie zna jej imienia.

- Catherine Joyce, ale możesz mówić mi Cath – uśmiechnęła się zawadiacko.

- Dziękuję, ale nie skorzystam.

- Ty jesteś Will Shelley, mam rację? Popytałam o Ciebie koleżanek, bo z początku miałam zamiar nękać Cię pod Twoim domem w środku nocy, żebyś dał mi pieniądze, ale pomyślałam, że lepiej będzie Cię zaczepić na przerwie. Przynajmniej nie zgarnęłaby mnie policja za zakłócanie ciszy nocnej.

Zszokowany jej pomysłami, usiadł szybko na swoim miejscu i dziękował Niebiosom, że ta wariatka zmieniła zdanie i wybrała bardziej bezpieczne wyjście. Jednak miał rację co do tego, by bać się o swoje życie.