Avatar - Legenda Aanga

Nie odpowiedział przez chwilę, samemu się zastanawiając nad tym pytaniem. Omiótł wzrokiem ogrody królewskie, były takie spokojne w porównaniu do wzburzonego morza. Było tu też o wiele cieplej niż tam, gdzie bywał. W końcu spojrzał znowu na drogę i odparł kwaśno:
- Jestem kapitanem marynarki, co innego miałbym robić? Ktoś musi dbać o bezpieczeństwo państwa. Nie wszystkim może się spodobać nasz nowy, piękny Władca Ognia. - uśmiechnął się złośliwie.

Słuchał jej, nie przerywając. Na pierwszy rzut oka patrzył przed siebie, ale słuchając pochwał dla Zuko wyraźnie się krzywił, jak po zjedzeniu całej cytryny.
- O, o ojcach Władca Ognia Zuko z pewnością wie nie jedno... - odparł wieloznacznie, uśmiechając się nieciekawie.
Zamilkł na chwilę, po czym kontynuował.
- "Wojna się skończyła"? - spytał cynicznie. - Tylko tak ci się wydaje, moja pani. Nic na świecie nie jest proste i łatwe, a już na pewno zakończenie trwającego od 100 lat konfliktu na skalę światową. Nie wszyscy pochwalają decyzje nowego Władcy oraz nagłą... zmianę... polityki Narodu Ognia. - rzekł ponuro.
- Potrzeba czasu. Czasu, aby wszystko wróciło do normy - o ile w ogóle można mówić o normie dla niektórych... - popatrzył na ziemię, zamyślony.
- Rebelia wisi w powietrzu, więc musimy czuwać nad spokojem w kraju. Również na morzach. - wyjaśnił zwięźle. - Nie mam więc czasu na "urlop".

Ostatnio edytowany przez Azgarth (2009-09-20 23:16:44)

- Nie mówię tu o narodach, tylko o ludziach. Niektórzy żołnierze spędzili pół swojego życia na polu walki, a teraz każe się im wracać do domu z niczym. Pół wieku walczyli o nic! Nie twierdzę, że wojna to dobra rzecz, ale rozumiem tych ludzi i rozumiem dlaczego mogą się buntować. Ja wybrałem stronę Władcy Ognia i teraz muszę dopilnować, aby nienawiść ludzi zakorzeniona od tak dawna nie sprzeciwiła się jego woli. To żaden pesymizm tylko czysty pragmatyzm. - wyjaśnił cierpliwie.

Na chwilę uśmiechnął się ponuro. Wiedział do czego piła, kim byli Ci "inni". Przed oczami stanął mu obraz ojca, kiedy widział go tuż przed wyprawą na biegun północny. Spojrzał na nią i odparł surowo:
- Mój ojciec próbował schwytać Awatara, to prawda. Służył ojczyźnie najlepiej jak tylko mógł, wypełniał każdy rozkaz. Poświęcił wszystko dla służby. Nawet własne szczęście i rodzinę... - zapatrzył się na ziemię. Po chwili uniósł głowę i mówił dalej.
- Robił to, co musiał i tak jak musiał. Zginął jak bohater, w walce. - umilkł na chwilę. - Ale nie chodzi o to jak, ale przez kogo...

Jej pytanie nieco zbiło go z tropu.
- Ups, czyżbym się wygadał? - spytał ironicznie po czym spoważniał. - Wychodzi na to, że tak, był moim ojcem.
Nic nie mówił przez moment, kontemplując jej słowa na temat Awatara po czym parsknął cichym śmiechem.
- Awatar? Wielu tak twierdzi, ale ja wolę wierzyć raportom. Mój ojciec zginął walcząc z wygnanym księciem. - warknął. - Tym samym, który teraz zasiada na tronie. Gdyby nie on, może nadal by żył. I to się dla mnie liczy.
Odetchnął głęboko, bojąc się, że emocje poniosą go zbyt daleko. Po cichu zganił się za niewyparzony jęzor.
- Przykro mi z powodu twojej rodziny. Wojna dotyka wszystkich, niezależnie od strony. My, żołnierze, najlepiej to rozumiem. - dotknął swojego napierśnika by podkreślić słowa.

Westchnął ciężko i popatrzył na słońce, starając się po jego pozycji określić godzinę. Po chwili cichych obliczeń, skinął głową i usiadł. Syknął cicho i dłonią potarł lewe kolano, krzywiąc się lekko.
- To zależy. Nie dostałem żadnych instrukcji dotyczących mojego powrotu od Władcy Ognia. To może być tydzień, a może być i miesiąc. - odparł powoli, szukając czegoś w kieszeniach pod swoją lekką zbroją.

Nie odpowiedział jej, skupiony na poszukiwaniach. Na jego twarzy malowało się lekkie podenerwowanie. Nagle zastąpiła je wyraźna ulga. Wyciągnął rękę trzymając w niej małe ziarenko.
- Tego.  - odparł jak gdyby to wszystko wyjaśniało. Szybko połknął znalezisko i przymknął na chwilę oczy, masując kolano. Zadrżał lekko, a zaraz potem się odprężył. Otworzył oczy i odetchnął lekko.
- Czemu interesujesz się moim odjazdem? - spytał jakby nigdy nic.

Słysząc jej wypowiedź zmarszczył brwi i spojrzał na nią nieprzyjemnie. Zastanawiał się, czy jest to zwyczajna ciekawość i... naiwność? Zdusił w sobie irytację i zamiast tego... zaśmiał się cicho. Oparł się wygodnie i poprawił miecz. Ziarenko zaczynało działać i czuł się lepiej.
- Oddany? - spytał retorycznie. - Może i tak. Szkolenie wojskowe to wszystko co dobrze zapamiętałem, a morze było moim domem odkąd ukończyłem 13 lat. Możesz więc nazywać to oddaniem, albo po prostu przyzwyczajeniem. Robię to co umiem i tak służę krajowi. To proste. - wzruszył ramionami.

Wstał razem z nią, choć nieco wolniej, przekładając ciężar ciała na prawą nogę.
- Jasne. - odparł po prostu. - Może kiedyś. "Choć raczej nie nie w tym życiu." - dodał w myślach.
- Trzymaj się wiatru. - pożegnał ją starym żeglarskim powiedzeniem. Nie ruszył jednak z miejsca, patrząc za nią z mieszanką zaciekawienia i znużenia. Kiedy się odwróciła, cały czas za nią patrzył. Uniósł brew pytająco widząc jej zachowanie.
- Coś jeszcze? - spytał neutralnie.