Avatar - Legenda Aanga

Idiko

- Dla mnie niektóre tradycje są w prost idiotyczne i absurdalne. Narzucać komuś wymysły przodków - rzekła ponuro. Nie wierzyła w przeznaczenie. Twierdziła, że każdy wybierał swój los i mógł nim sterować.
- Wybacz - szepnęła.
- Idę z wami - rzekła z niewyjaśnionym smutkiem w duszy.

Zip

Zip również był zawiedziony tym co się stało. Liczył na coś wielkiego, a zobaczył tylko trochę skał. No, ale zawsze coś. Popatrzył na schodzącego Akunaia, potem na Idiko i westchnął. Podąrzył za Akunaiem.
-No to Akunai, co teraz nas czeka? Gdzie wyruszamy? Skoro tutaj nic nie ma chyba nie ma sensu dłużej tutaj zostawać. Chyba, że życzycie sobie odpoczynku, hm?-zapytał schodząc powoli.

Idiko

- W porządku - uśmiechnęła się promiennie. Ziewnęła, zakrywając usta dłonią.
- Wszystko rozumiem. Strata kogoś bliskiego na prawdę boli - odrzekła ponuro.
- Tylko jedno pytanie. Czemu ci imponuję? - spytała ze śmiechem.

Akunai
             - Po prostu... Jesteś do niej szalenie podobna... Taka sama jak ona... Ale wiesz co? Mówiła mi, że miała siostrę... Ale uciekła. Chciała podróżować po świecie... Tego dnia... Gdy mnie pocałowała... Wsunęła mi do kieszeni jakieś zawiniątko. Rankiem, zniknęła.- Akunai wyciągnął coś z torby. To było zdjęcie Klio. - To jest jej portret... Jedyne co po niej mam...- Ze smutkiem patrzył na jasną twarz. - Ale... Ona nie pochodziła z pustyni. Zjawiła się nagle... Nigdy, ale to nigdy nie powiedziała mi, z jakiego kraju przybywa. W ogóle nie przypominała pustelników... Była bardzo podobna do ciebie, wiesz?- W jego oczach coś błysnęło... Ale potem od razu stłamsiło. - N-No nic, chodźmy spać. Juuutro czeka naaas nooowy dzień...- I tak oto Akunai usnął.

Zip

Położył się. Patrzył w niebo leżąc na swoim posłaniu. Westchnął. Obrócił się na bok. Westchnął. Zasnął. Nagle zauważył, że jest dzieckiem. Był w Narodzie Ognia, przed rezydencją jego rodziny. Rozglądnął się. Nagle zobaczył swojego brata bawiącego sie w ogrodzie. Chciał coś z siebie wydusić, ale nie mógł. Wyszedł jego ojciec. Zaczał bić Zipa. Kopać go na ulicy jak śmiecia.
-NIE JESTEŚ MOIM SYNEM ZDRAJCO!-krzyczał. Zip zobaczył swoją krew. Obudził się z krzykiem. Był cały spocony. Zamyślił się. Wstał i otrząsnął się. Otarł pot ręką. Wszyscy jeszcze spali. Wstał i udał się na górę. Tam gdzie poprzednim razem nic nie znaleźli. Otworzył sakwę. Wyciągnął zwój. Zapalił mały ogień i zaczął czytać. Kiedy przestał słońce już było na niebie. Wpadł w jakiś trans.
''Dawno nie czytałem.''
Schował wszystko i zgasił płomień depcząc go. Zobaczył, że Idiko już coś piszę. Podszedł do niej. Od tyłu. Chyba, go nie usłyszała.
-Piszesz?-zapytał.

Idiko

- Tak - wzdrygnęła się na dźwięk słów. Westchnęła ciężko.
- Nudziło mi się. Wszyscy spali to zaczęłam pisać - wytłumaczyła. Zawsze w chwilach kryzysu pisała, wylewała uczucia na papier. Nagle usłyszała Layera. Przeklęła w myśli.

Layer/ Akunai
            - Nie... Nie... NIE!!!- Wrzasnąłem z całej siły. Jak najszybciej wyciągnął młot i zaczął walić w skały. - Do... Jasnej... Cholery... Nie pozwolę... Żeby zwykła lawina zabiła moich przyjaciół. A potem z całej siły przywalił młotem. I głazy się roztrzaskały. I się przewrócił.
                   - Idiko!- Krzyczał Akunai, uwięziony w gruzach. - Idiko!- Akunai miał zgniecioną całą rękę, w dodatku, nie widział. - Idiko! Idiko...- Z jego oczu płynęły łzy, z jego ręki krew, a na całym ciele pot. A w dodatku, nic nie widział.

Zip

Wreszcie Zip z bólu stracił resztki sił. Zamknął oczy. Płomień na jego dłoni zgasł. ''Więc tak kończy się moja wędrówka. Nie zobaczę Plemienia Wody. Może to i lepiej. Będę miał spokój. Ciekawe co się nie mną stanie kiedy to już się skończy. Żeby tylko Idiko i Akunaia nie spotkał ten sam los co mnie.''. Usłyszał jakieś walenie i krzyki. Kilka kamieni zwaliło się jeszcze na niego. Nie widział już nic. Zaczął się pocić. Przestawał oddychać. Tracił siły z braku krwi. Był już coraz bliżej. Zaklął. ''Nie wiedziałem, że zdychanie jest takie beznadziejne. Ile to może trwać?''. Starał się wykonać jakiś ruch, ale nie mógł. ''Zwój od Idiko jest chyba cały. Może go znajdzie. Chciałem jej powiedzieć co o tym myślę i czy mi się podobało. Oddać zwój w jej ręce i uśmiechnąć się, jeszcze raz. Chciałem przeżyć jeszcze przygody z Akunaiem. Chciałem zjeść jeszcze paprzyczkę z Layerem. A tu proszę. Kilka kamyków zniszczyło mi marzenia. I nie tylko.'' Otworzył oczy. Miał nadzieję, że to tylko sen. Jednak nie. Ciemność. Krew. Pot. Słabość. Chciał już odejść, ale nie mógł. Wszystko działo się tak powoli. Czuł jakby wisiał w przestrzeni. Jakby chciał już zasnąć, a cały czas coś go budziło. Chciał żyć, ale wiedział, że tego nie przetrwa. Nie uda mu się. Z tego nie wyjdzie cało...Myślał o tym wszystkim. Uśmiechnął się. Z jego zamknięych oczy płynęły łzy, ale wciąż się uśmiechał.

Ostatnio edytowany przez Zipciu (2010-09-22 20:24:28)