Avatar - Legenda Aanga

Minato

Minato spojrzał w stronę, skąd dochodziły owe dźwięki. Ziewnął cicho, zasłaniając usta ręką. Spojrzał za siebie. Kamień był w miarę duży, tak, że może zmieściłaby się na nim jakaś osoba... Ale jedna. Przejechał ręką po kamieniu. W niektórych miejscach był gładki, w niektórych podwyższenia sprawiały, że był szorstki i lekko ostry.
- Chcesz się na nim położyć...? - Spytał, trochę nieśmiałym głosem. Wciąż siedział na kamieniu i był odwrócony w tył. Jego dłoń leżała na kamieniu, a on jedynie odwrócił głowę do dziewczyny, mówiąc to.

Minato

- No dobra. - Powiedział pod nosem, wzruszając ramionami. Przetarł oczy ręką. Podpierając się rękami, położył się na plecach na kamieniu. Jedną nogę zgiął, jedną miał prostą - standardowe u niego ułożenie nóg, jak można było zauważyć. Ręce założył za głowę. Był trochę zmęczony, prawda, jak i śpiący. Powoli zasypiał, ale wciąż był czujny. Nawet nie chodziło mu o dziewczynę, kto wie, co może się zdarzyć. Zawsze, o każdym momencie trzeba być czujnym i spodziewać się, co może się stać. Leżał czujnie, z przymkniętymi oczami.

Minato

Minato kątem oka spojrzał na twardo śpiącą dziewczynę. Uśmiechnął się. Zamknął oczy całkowicie i starał się zasnąć. Podczas, gdy leżał, przypominał sobie wszystkie zdarzenia z dzisiaj.
Gdy szedł ścieżką, podczas pięknej pogody... Gdy spotkał tą dziewczynę, Suzuran, z którą teraz przebywa... Gdy spotkał tych innych ludzi... Gdy rozmawiał, niedawno, z dziewczyną przy ognisku. Wszystko to, mimo niektórych zdarzeń, było miłe.
Ciało Minato przepełniało ciepło, miłe ciepło. Dzięki płomieniom ogniska, jak i dzięki dzisiejszym przeżyciom. Był szczęśliwy, że mógł spotkać tylu ludzi, zapoznać się z nimi... I z tego powodu, że nie odszedł z lasu sam.

Minato

Minato przespał dobrze całą noc. Zbudziło go gwizdanie dziewczyny. Otworzył powoli oczy i podniósł tułów, siadając. Przetarł ręką oczy. Był jeszcze lekko senny. Wstał z miejsca.
- Już nie. - Odrzekł na pytanie dziewczyny, uśmiechając się lekko jednym kącikiem ust. Spojrzał na zewnątrz. Jak to zwykle bywa po deszczu, pogoda była bardzo ładna, a powietrze - aż miło się oddychało. Odetchnął nim, rozbudzając się prawie całkowicie.
- Bardzo przyjemnie. - Powiedział, bardziej do siebie, niż do dziewczyny.

Minato

Znów odwrócił swoją głowę i swój wzrok w stronę dziewczyny.
- Oczywiście. - Odparł jej. Kątem oka popatrzył znów na zewnątrz, aż ponownie odwrócił w tamtą stronę głowę. Złapał się za krawędź skały, będącą już na zewnątrz i wyglądnął z jaskini. Po chwili wyszedł z niej całkowicie. Na trawie była rosa. Piękne jej krople, leżące na źdźbłach trawy połyskiwały w słońcu. Jedna niekiedy zsunęła się z jednego, opadając na ziemię, bądź na inne źdźbło. Czekał, aż dziewczyna również wyjdzie i mogą ruszać.

Minato

Minato szedł za nią, trochę wolniej. Rozglądał się czasem wokoło - korzystał z pogody i widoków. Czerpał samą przyjemność z oddychania, bowiem powietrze było bardzo przyjemne, lekko wilgotne. Z początku nie zauważał do końca, czemu dziewczyna się tak śpieszy. Dopiero, gdy zatrzymał na niej swój wzrok na dłużej, spytał się -
- Czemu się tak spieszysz?
Pytanie to było skierowane z ciekawości jak i z chęci przerwania ciszy, wypełnianej tylko od czasu do czasu ćwierkaniem ptaków.