Avatar - Legenda Aanga

Po długiej podróży wraz z Mehrionem rozbiłem obóz na pustyni. Wiatr mocno potargał moje włosy. Nie było ani śladu Dai Lee. Może niepotrzebnie uciekłem?
  Rozpalając ognisko myślałem o tej dziewczynie. Jej zachowanie nie było normalne. Była jakby...opętana. Szkoda, że nie ma przy mnie Eigo. Jest taki młody. Pewnie się za mną stęsknił. Dobrze by było spotkać się z nim.
  Położyłem się spać. Śniło mi się, że stoi nad mną ta sama dziewczyna. Trzyma sztylet w ręku. Mówię coś do niej. Nagle kładę rękę na jej głowie. Gwałtownie otworzyły jej się oczy. Po czym wbiła te sztylet do mego brzucha.
Obudziłem się. Mehrion stał i swoim starym, zmęczony wzrokiem penetrował pustynię. Ruszyliśmy naprzód.
  Tygodnie spędzone na przeprawie, wiodły się bez żadnych przeszkód. Byłem jednak bez wody. Miałem tylko swój bukłak. Mehrion był już stary, więc wieczorami ciągle go leczyłem. Po miesiącu dotarliśmy do magów piasku.
  Byłem spragniony, wykończony i bezsilny. Dostaliśmy tam zaiste niewielką strawę. Ważne że choć trochę zaspokoiła nasz głód. Potem odpoczywaliśmy w namiocie.
  Rano, nie było mojego ptakokonia. Okazało się, że znalazł go jego prawowity właściciel.
- Och Oichi, jak się cieszę że cię widzę...- Słychać było chrapliwy głos mędrca.
Dalej ruszyłem sam. Minął następny miesiąc. Zmęczony, wykończony, dotarłem do Omaschu.