Avatar - Legenda Aanga

-Masz i to potwierdzoną- powiedziała, śmiejąc się z samej siebie. Cieszyła się z takich oczywistych słów Toshiro, że z nią wytrzyma. Lubiła się śmiać w jego towarzystwie, nie martwiła się po prostu dalszym życiem. Tyle razy wspominała że podnosił ją na duchu. Mogła zapominać o wszystkim... I właśnie dlatego nie chciała go stracić, nigdy. Nie pozwoliłaby na to. Mimo iż wiele jej obietnic było kłamstwem ta jedna była prawdziwa. Ona dziewczyna, która zrobiła wiele złych rzeczy w swoim krótkim życiu, trochę może gubi się w jego towarzystwie, ale chciała się wyrzec swojej osobowości aby być dla niego bardziej przyjazna.

Mortred/Minato

- Dobranoc, Sigmo. - Pożegnał się z księżniczką. Z lekkim uśmiechem pomachał jej i odprowadził wzrokiem. Gdy ta zniknęła już z zasięgu jego widzenia, podszedł do jednego z Dai Lee.
- Hej, podejdź tu. - Zawołał, gdyż był na kilka metrów od niego. Ten oderwał się od budowy i podszedł do niego.
- Tak? - Spytał mężczyzna.
- Zwołaj tu wszystkich, proszę. - Po tych słowach Mortred'a, mężczyzna zwołał w jedno miejsce wszystkich agentów. Chłopak, by wszyscy słyszeli, mówił półkrzykiem -
- Wracajcie pod jezioro, ale pamiętajcie - jutro rano macie się tu stawić ponownie i kontynuować rozbudowę miasta. Dzięki za pracę dzisiejszą, świetnie się spisaliście. - Po tych słowach wszyscy Dai Lee ukłonili się i równo ruszyli w stronę wyjścia z miasta i jeziora. Mortred usłyszał za sobą czyiś głos. Odwrócił się. Był to Minato.
- Widzisz, ja byłem w Królestwie tylko przelotem. - Mówił. - Świat jest ogromny, ja wyruszam w podróż. Wybacz, jednak... - Nie dokończył, gdyż Mortred mu urwał.
- Dobrze, rób jak chcesz. - Mówił mimo wszystko z uśmiechem. Nie wykazywał smutku ni nic, bo wcale nie odczuwał minimalnego. Miał swoich przyjaciół, Minato znał bardzo krótko i nie był z nim specjalnie związany. To nie on był tą osobą, którą w razie możliwości Mortred chciałby odszukać. Minato skinął głową i bez słowa oddalił się daleko. Idąc, odwrócił się jeszcze w stronę Mortred'a i pomachał mu. Szedł tyłem, więc w rezultacie tego przewrócił się o kawałek muru. Mortred zaczął się śmiać, Minato również. Szybko się pozbierał i ruszył w dalszą drogę. Mortred rozciągnął się, wyciągając w górę ręce. Spojrzał na zachodzące słońce.
- To i my się zbieramy, chodź. - Powiedział do wilka, który stał u jego boku. Po tych słowach oboje ruszyli w ich stronę - w stronę lasu, gdzie mieli swój dom.

Akumu


Dotarł do murów. Rozglądnął się po czym założył kaptur na głowę. Pogłaskał ptaka po głowie, a ten gdzieś poleciał. Nie bardzo to go interesowało, bo miał zadanie, a mianowicie - znaleźć mistrza, którego porwali czy coś podobnego. Dokładnie nie wie, bo w tym liście, który dostał nic takiego nie jest napisane. Prawą rękę również włożył do kieszeni. Wszedł przez wielką dziurę do stolicy. Dziwnę, jego mur nigdy nie był naruszony, zburzony, aż do "wiertła", które lekko go drasnęło. Cóż, kiedyś nawet takie miasto jak Ba Sing Se będzie zburzone. Na tle całego miasta malowały się zniszczone domy, sklepy. Zdziwiło to chłopaka. Kto mógł zrobić coś takiego? Pewnie ktoś, kto ma potężną armie, tak jak naród ognia. Patrzał z zachwytem na zburzone domy, uśmiechnął się kącikiem ust po czym zaczął iść, ścieżką w kierunku górnego pierścienia.

Przerwałam rysowanie i popatrzyłam na osobę, która do mnie się zwróciła. - O Nickia! - Powiedziałam wesoło. - Co ty tu robisz? - Zapytałam, chowając notes i ołówek do swojej torby.

Dopiero teraz zauważyłam, że jako jedyne stoimy na tym placu. Prawie same... jedyna osobą oprócz nas był jakiś chłopak. Zobaczyłam, że posiada on miecz, a na dodatek trzyma jego rękojeść. Zastanawiałam się po co? Chyba nie spodziewał się ataku na tak spokojnym placu. Wtedy zauważyłam kałuże, około 10 centymetrów przed jego nogą. Zupełnie i tylko wyłącznie dla żartu zamroziłam w niej wodzie. Zastanawiałam się jak chłopak na to zareaguje. Pomyślałam, ze jestem bardzo dziwna, bo robię sobie takie żarty z ludzi, których w ogóle nie znam. Spokojnie rozmawiałam z Nickią, ale kątem oka obserwowałam poczynania chłopaka.

-"Szybko sobie odpuścił" - Pomyślałam. - "Pewnie stwierdził, że nie jestem niebezpieczna. A po za tym jest magiem ognia, podobnie jak ja." Moje kąciki ust uniosły się lekko ku górze. Postanowiłam nie odzywać się i dalej siedziałam sobie spokojnie na ławce.

- Tak jestem, ale mówiąc szczerze. Nie wiem co to ma wspólnego z chęcią zabicia Ciebie. - Odpowiedziałam nieznajomemu. Ponieważ nie siedziało mi się za wygodnie zgięłam lewą nogę w kolanie i położyłam ją pod prawe udo. Podparłam się rękami i patrzyłam w niebo. Jednak nie oznaczało to, że nie słucham chłopaka.

Weszła do miasta z jakimś dziwnym, złym samopoczuciem. Była już zupełnie wyczerpana tą wędrówką i miała dziwne wrażenie, że zaraz nogi się pod nią ugną i upadnie. W każdym razie musiała z tym walczyć. Miała chyba porządną gorączkę albo coś podobnego. Sama już nie wiedziała, nadal traciła sporo krwi i przez to nie mogła myśleć normalnie. Kolorowe plamki przeskakiwały z jednego obszaru na drugi. Zdjęła mundur i usiadła na jakimś kamieniu. Miała na sobie praktycznie całą czerwoną koszulę z jakimś przebłyskiem bieli.