Avatar - Legenda Aanga

Wiodłam wzrokiem za chłopakiem dopóty nie znikł za progiem sąsiedniego pokoju. Ściągnęłam brwi i zasmuciłam się. Nie chciałam go opuszczać... Lecz gdy nie wypłynę jutro, nie będę miała potem możliwości. Raion wypływa pewnie o świcie. Samo wspomnienie jego charakterku zniechęca mnie na tę podróż, a co prawda Królestwo Ziemi daleko... Zamyśliłam się na chwilkę, ale zaraz po tym zwróciłam się do dziewczyny:
- Zaprowadzę Cię... - i zaprowadziłam, po czym zostawiłam samą i wróciłam do swojego pokoju. Spakowałam się, choć z niechęcią. Myślałam, że jak zostanę to zrobię większy problem Garey'owi. Wróciły do mnie wspomnienia ze zdarzenia z pod Laogai... Tak nieprzyjemnego dla Jet'a i tak nie przyjemnego dla mnie... Na myśl o mieszkającym ze mną chłopaku, naszła mnie wielka chęć opuszczenia miasta. Postanowiłam się z tą myślą przespać.

Obudziłam się w środku nocy z okropną migreną jakbym nie widziała co się stało. Było ciemno i zimno. Bardzo bolała mnie głowa. Dotknęłam lekko dłonią czubka głowy i poczułam wielkiego guza. Zrobiło mi się niedobrze. Pobiegłam do toalety. Zwymiotowałam. Potem, zrobiło mi się lepiej. Znów się położyłam.

Był świt. Słońce do końca jeszcze nie wstało i było dosyć chłodnawo. Ubrałam się i weszłam do kuchni. Zastałam tam przy stole Garey'a, Sasuzu, Katasuki, Riku i Yudi. Jedli śniadanie.
- Hej! - przywitałam się. Podeszłam do Garey'a i ucałowałam go w policzek. Zasiadłam do stołu. Zaczęło kręcić mi się w głowie. Oddychałam niespokojnie. Krótko po tym, zemdlałam.

- Nie wiem - odpowiedziałem - Trzeba ją przenieść na łóżko, Sasuzu pomożesz mi ? - zapytałem, on skinął głową po czym razem przenieśliśmy ją do ,,jej pokoju''. Usiadłem na krześle i rozmyślałem nad tym co Nicki mogło się stać i nawet nie zauważyłem kiedy Sasuzu wyszedł.

- Jak to nic nie pamiętasz? - zapytałem troskliwym głosem

Westchnęłam. - A wiesz kto to ja? - zapytałam. Nic nie pamiętasz...? To straszne.

Zapytałam się Gareya - Co jej się mogło stać? I co trzeba w takiej sytuacji zrobić??? Wyszłam z pokoju. Zauważyłam Sasuzu.

Spuściłam głowę i zastanowiłam się chwilę.
- Mam! - krzyknęłam nagle - Pamiętam Dai lee, i, i! - krzyczłaam nadal jakby chcą za wszelką cenę nie zapomnieć - I pamiętam też światło! Takie, jakieś... - dodałam ciszej.

Usiadłem z powrotem na krzesło i mówiłem w kółko jedno słowo ,,światło" zastanawiając się co to mogło znaczyć. Przypominałem sobie kawałek po kawałku to jak nas więzili Dai Lee. I właśnie mi wpadło do głowy - Pamiętasz może jak Ciebie zabierali do innego pomieszczenia ?