Avatar - Legenda Aanga

Kiedy poleciał w jej stronę kamień szybko zrobiła unik odskakując w bok. Westchnęła ciężko i pognała z mieczem w stronę chłopaka. Biegnąc tak zatrzymała się i zrobiła wielką ścianę z ognia lecącą wprost na niego. Była tak duża, że nie było mowy o ucieczce bez jakich kol wiek obrażeń.  Uśmiechnęła się pod nosem.
- Nie doceniłeś mnie co?-   Zaśmiała się. I stanęła w miejscu czekając na jego ruch.

AAAAAAAAAAAAAAAA- Krzyknął gdy trafił w niego ogień. Był cały poparzony.  Upadł na ziemie. -Doceniłem cię. Wszystko idzie zgodnie z planem. Buhahahaha. - Zaśmiał się. Po czym kamień który stworzył podniósł go. Nagle skały całe go pokrywały podbiegł w skale do przeciwniczki po czym z całej siły spróbował uderzyć z pięści . Przy czym stworzył kolejną skałę i rzucił w Drugie przeciwnika 10 razy większą od poprzedniej. Po atakach upadł na ziemię ze zmęczenia.

Widząc atak przeciwnika spojrzał ukradkiem oka na swoje łupy."Za nic was nie poświęcę, ale nie mam zamiaru również złamać sobie czaszki, ach te dylematy.... raz żyjemy Kesuke!" pomyślał puszczając krótszy miecz. Z krzykiem zaszarżował skacząc wprost na kamień, by w odpowiednim momencie wbić w niego miecz, wybijając również nogami. Tym incydentem chłopak pchnął kamień w przód padając razem z nim na.... cztery litery. Gdy zaliczył upadek o twardy kamień gwałtownie skoczył łapiąc się za obolałą część ciała. Wyciągając miecz spojrzał na leżącego przeciwnika.
- Słabeusz- powiedział prychając- Nawet się nie zmęczyłem!- mówiąc to złapał się za brzuch w miejscu gdzie powinna być rana, rzeczywiście powinien uważać ale teraz to nie istotne...  Podszedł do pokonanego spoglądając na niego.
- Brakuje ci taktyki, i talentu. Ale zwłaszcza taktyki- skrytykował.- Dorme, rzeczywiście coś potrafisz dokonać- powiedział z ironicznym uśmiechem do dziewczyny.

Kiedy zobaczyła ruch przeciwnika natychmiast odskoczyła. Spojrzała się na chłopka która właśnie do nich podszedł.  Uśmiechnęła się do niego. Trochę nie spodobał jej się ten komentarz westchnęła i powiedziała.
- Tylko coś? Przecież rozłożyłam go w kilka minut. Z resztą nie ważne chodźmy już. – Zaczęła się od nich oddalać, ale zaraz dodała.
- A i przy okazji na razie nie dokończymy naszego pojedynku jestem zbyt obolała. No i oczywiście wiesz, że Cię oszczędzałam? – Zaśmiała się pod nosem.

Ostatnio edytowany przez dorci (2011-01-07 21:24:50)

Spojrzała się na niego i uśmiechnęła się.
- Wiesz oszczędzałam Cię dlatego by Ci krzywdy nie zrobić. Bo bym Ci jeszcze coś zrobiła i bym miała wyrzuty sumienia. – Zaśmiała się  i obejrzała się za siebie. Westchnęła ciężko i uśmiech zszedł z jej twarzy.
- Przecież Ci mówiłam, że ja nie potrafi zabijać. Chyba Ci już o tym mówiłam.

Westchnęła ciężko i złapała się ręki chłopaka  ledwo co weszła bo była bardzo obolała. Syknęła i zdjęła koszulkę by obejrzeć miejsce gdzie została uderzona. Strasznie ją bolało a do tego skóra tam była lekko rozcięta i leciała z niej delikatnie krew.
- Ja to mam pecha. Ten słabeusz mnie skaleczył nie wierzę, że dałam się tak poturbować takiej ofermie. – Kiedy chłopak skończył mówić westchnęła ciężko i powiedziała.
- Ale i tak nie mam serca by to zrobić. Jestem po prostu słaba.

Calneer

Podbiegł szybko pod drzewo i złapał łuk wraz z kołczanem, który przewiesił sobie przez plecy. Stanął obok Wakai'a, który właśnie cisnął powietrzem w szarowłosego. Sam Calneer wyciągnął z kołczanu jedną strzałę. Przymierzył się do strzału, a strzelić próbował w boczny skrawek jego spodni, by przygwoździć go do ziemi. Tak samo zrobił za drugim razem, jednak teraz celował w to samo miejsce na prawej nodze.

Calneer

Warknął i zdjął z siebie łuk wraz z kołczanem. Obie te rzeczy zrzucił na ziemię. Przez upadek, kilka strzał wysunęło się znacznie, a niektóre wyleciały całkowicie. Nie podobał mu się fakt, że człowiek Styx'a uciekł.
- Niech to... - mruknął. Brwi miał do siebie zbliżone, przez co czoło nieco zmarszczone pod wpływem negatywnych emocji, które miał w tym momencie w sobie. Mogli w końcu dowiedzieć się czegoś od niego i tak dalej... Westchnął ciężko, próbując opanować emocje. Calneer'owi ta rzecz ciężko nie przychodziła, wręcz przeciwnie i w tej sytuacji było bardzo podobnie, choć nieco ciężej.
- Niby dobrze, ale źle. - powiedział do Wakai'a, nie patrząc jeszcze na niego. Ton miał w miarę opanowany, choć była w nim jakby nutka zirytowania. Splótł z sobą ręce na piersi. Wzrok miał wlepiony w ziemię i jeździł bezsensownie stopą po ziemi. - Mogliśmy się od niego czegoś dowiedzieć, a tak to nam zwiał...