Avatar - Legenda Aanga

Wybuchłam szyderczym śmiechem.
- Nie uwolniłabym Cię... - odparłam po chwili - Teraz jesteś moim niewolnikiem. Tylko co by tu z Tobą zrobić?... - zamyśliłam się po czym odparłam wstając. - Robi się późno... Będziesz spał w tym pokoju; na ziemi. Pasuje? Z resztą po co ja się pytam. Musisz się zgadzać na wszystko co ci rozkażę... A teraz... - powiedziałam i zbliżyłam się do chłopaka przyklękając przy nim i ujmując jego dłoń. Po chwili położyłam ją na swoim czole.
- Chciałeś mnie dotknąć, z Akira Ci nie pozwolił... Teraz możesz... - to powiedziawszy zamknęłam oczy i czekałam na reakcję chłopaka.

Otworzyłam oczy i spojrzałam na chłopaka. Uniosłam brew w zniesmaczeniu. Powoli podeszłam do leżącego chłopaka. Złapałam go za włosy i odrzuciłam go z całej siły w bok. Uśmiechnęłam się.
- Moje myśli są za bardzo chore na takiego żałosnego chłopaka, jak ty, co? - zaśmiałam się - Nie interesuje mnie jak to robisz, że czytasz mi w myślach, ale uważam, że dobrze zrobiłam spalając Twojego brata. Jesteś tak samo pokręcony jak on. - podeszłam do Eigo, a podnosząc znów go za włosy(Ma takie fajne, czarne ), rzekłam - Słuchaj, nieudaczniku... Robimy tak: teraz jesteś na mojej łasce, więc masz być grzeczny. Dobra, teraz się pobawimy... - to powiedziawszy usiadłam na łóżku i założyłam nogę na nogę. - Mam dla ciebie specjalny rozkaz... - uśmiechnęłam się - Zatańcz dla mnie.

Uśmiechnęłam się usatysfakcjonowana wcale nie tańcem chłopaka, lecz jego poirytowaniem. Chciałam go jeszcze bardziej upokorzyć... Tylko co by mu tu kazać? Zaklaskałam dwa razy w dłonie po czym rzekłam:
- Jestem pod wrażeniem... - uśmiechnęłam się złowieszczo - Dobrze, teraz, Eigo... - wstała i podeszłam do chłopaka rzucając mu złowieszcze spojrzenie - Zatańcz ze mną. Jak mi zaimponujesz, nie spotka Cię kara. A jeśli nie... - tutaj wzruszyłam ramionami z szyderczym uśmieszkiem - Oj, lepiej się postaraj... - wyciągnęłam w kierunku chłopaka dłoń.

Dotyk chłopaka sparaliżował moje zimne ciało. Poczułam się jak bezwładna marionetka w rękach mistrza lalek. Poruszał mną, niby stwórca poruszający swymi postaciami. Byłam bezbronna w stosunku do Eigo. Jego dotyk mnie zniewalał. Byłam całkowicie uległa. A najdziwniejsze, że ja chciałam... Chciałam poddać się ruchom niewolnika.
Prowadził mnie lekko i płynnie jakby przewidywał wszystkie moje ruchy. Zaczarowana tańcem byłam nieświadoma. Nawet pytanie, które zadał mi chłopak nie dotarło do mego umysłu. Uniosłam oczy i...
Ten wzrok... Wzrok jego cudownych, białych oczu. Przeszywał mnie na wskroś. Znał wszystkie sekrety mojej nieczystej duszy. Czułam wstyd. Wstyd, że pierwszy raz ktoś spojrzał mi w duszę, przejrzał ją na wylot, a ja nie mam nic do pokazania. Przecież moje ręce splamione były krwią niewinnych! Ale jego oczy wybaczyły mi. Jakby akceptowały mnie całą...
Ale nie mogłam na to pozwolić. Moje serce skradł już inny. Ale miałam ochotę wyrwać mu je i oddać czarnowłosemu. Lecz musiałam być wierna... Chciałam wyrwać się w uścisku... Chciałam to przerwać, ale... nie mogłam.
"Niech się dzieje co chce!" - pomyślałam po czym wtuliłam się w Eigo.

- Nie ma za co. - uśmiechnęłam się. Zrobiłam krok w tył. Usiadłam i spojrzałam w ziemię. Zamilkłam. Zaraz po chwili podniosłam wzrok. - Dziękuję za taniec. Zaskoczyłeś mnie...

Uniosłam brew.
- Czyli, że... Okłamałeś mnie? - rzuciłam zimno zakładając nogę na nogę - Dlaczego? Bałeś się, że imię Arika mi się nie spodoba? - zaśmiałam się szyderczo. Zaraz na mojej twarzy pojawił się wyraz współczucia. Wstałam i podeszłam do chłopaka, a delikatnie kładąc dłoń na jego ramieniu, spytałam czule - Dlaczego nie chciałeś mi powiedzieć?

Wróciłam znów na łóżko. Spojrzałam na chłopaka.
- Ehh... Nie rób mi tutaj scen... - rzuciłam - Spokojnie, Ariko... Mogę Cię zapewnić, że w moich oczach nie zasługujesz na śmierć. - uśmiechnęłam się do siebie - I tym samym obiecać, że z mych rąk nie zginiesz... - to powiedziawszy zapadłam w zadumę.

Zamurowało mnie jak chłopak skończył. Mój wzrok wlepiony był w ziemię. Po chwili jednak wstałam. Rzuciłam chłopakowi gardzące spojrzenie. Położyłam rękę na biodrze i ku mojemu zdziwieniu poczułam brak bata.
"Trudno..." - pomyślałam po czym podeszłam do chłopaka, a marszcząc brwi, rzekłam:
- Na co ty sobie pozwoliłeś?! Tłumacz się, już!