Avatar - Legenda Aanga

Nie odwracając się, odparł niefrasobliwie gestykulując wolną ręką:
- Duży, barczysty facet o głosie rozwścieczonego byka. Nie da się przegapić. Nazywa się Zeng.

Jako Bosman Zeng
(To nie jest żadna druga postać, ale jak to się mówi "show must go on", więc wystąpię za niego epizodycznie.)

Wielkolud spojrzał na Kin surowym wzrokiem. Zmarszczył krzaczaste brwi w namyśle i pogładził się po łysej głowie. W końcu w jego oczach zabłysło zrozumienie i zagrzmiał głębokim, niskim, acz rubasznym głosem:
- Ty to pewnie ta nowa, no nie? - zapytał retorycznie. - Raion mówił, że zabieramy kogoś, choć żem się spodziewał, że ciut starsza będziesz. No nic, za mną, szczurze lądowy, poszukam ci kwatery. - burknął na zakończenie i kręcąc głową ruszył pod pokład, patrząc co pewien czas, czy dziewczyna za nim idzie. - Tylko mi się nie zgub nigdzie, bo jeszcze załoga cię za sabotażystę weźmie. - rzucił na wpół żartobliwie.
Kiedy tylko zeszli dwie kondygnacje po schodach, znaleźli się w długim korytarzu usianego z obu stron ciężkimi drzwiami. Bosman otworzył pierwsze po lewej stronie i zaprosił ją gestem dłoni.
- Czuj się jak u siebie. Pokład niżej są kwatery załogi. - wyjaśnił od niechcenia. - O resztę dopytuj się kapitana, w końcu jesteś jego zmartwieniem. A teraz za panienki pozwoleniem... - skłonił się niedbale z uśmiechem i poszedł z powrotem w kierunku schodów.

Ostatnio edytowany przez Azgarth (2009-10-24 20:26:58)

Jako Raion Zhao

Ślęczał akurat nad stołem z mapami, wyliczając cyrklem trasę patrolu, kiedy ktoś zabębnił w drzwi. Skinął głową na jednego z podwładnych, aby otworzyli drzwi. Kiedy marynarz, z niewyraźną miną, wpuścił gościa do środka odezwał się do niego, nie odrywając się od swojego zajęcia.
- Jesteś gotowa? - wiedział dobrze kto do niego przyszedł, załoga nie miała zwyczaju pukać przed wejściem. Wyjątkiem była tylko jego kajuta.

Odwrócił się od stołu i zmierzył ją wzrokiem. Przyglądał się jej ubraniu, mruknął coś do siebie i skinął głową, jakby usatysfakcjonowany.
- Tak, nie ma co tracić czasu. Za mną. - polecił i poprowadził ją schodami w dół. Zeszli z poziomu mostka, minęli poziom górnego pokładu i znaleźli się w końcu w kwaterach załogi, aktualnie zupełnie pustych. Opuszczone hamaki kołysały się lekko w rytm morza. Przeszli przez pomieszczenie i przekraczając ciężkie odrzwia zamykane na korbę weszli do olbrzymiej ładowni - w dodatku prawie zupełnie pustej. Sala miała dobre 20 metrów długości i około 10 wysokości. W rogu stały dwa "smocze działa" - broń Narodu Ognia wynaleziona pod koniec wojny i używana na zeppelinach. Tutaj Raion się zatrzymał i odwrócił do Kin.
- Ta ładownia nie jest teraz używana, gdyż płyniemy tylko w rejs patrolowy. Zwykle składujemy tu kule i proch. - wyjaśnił szybko. - Będziemy tu trenować, miejsca jest aż nadto. - zatoczył krótki łuk ręką.

Odwrócił się od niej i poszedł do stojącego działa, a następnie przysiadł wygodnie na jego lufie. Jedną ręką rozmasował kolano, drugą wykonał cztery szybkie ruchy zapalając cztery lampy w rogach pomieszczenia. Nie dawały one zbyt wiele światła, ale nie było ono też potrzebne.
- To bardzo proste. - odpowiedział jej. - Najpierw muszę zobaczyć co potrafisz. - wyjaśnił spokojnie rozpierając się na armacie. - Pokaż mi co potrafisz, zademonstruj swoje umiejętności. Dzięki temu będę wiedział od czego zacząć. - uśmiechnął się lekko i skinął ręką, aby zaczęła.

Obserwował jej wyczyny, usadzony wygodnie na lufie działa. Z jego twarzy nie dawało się wyczytać, czy robi to na nim jakiekolwiek wrażenie. Wyraźny był jedynie wyraz skupienia. Studiował chłodno każdy jej ruch, każdy gest i każdy krok. Dawało się zauważyć, że mocniej koncentrował się na niej samej, niż na ogniu, który krzesała. Ani razu się nie odezwał, ani też nie zmienił pozycji. Raz tylko zmarszczył brwi, jakby w niezrozumieniu. Generalnie nie wyglądał na zbytnio przejętego perspektywą poparzenia. Kiedy dziewczyna skończyła swój pokaz, dalej milczał. Oparł brodę na dłoni patrząc na podłogę w zamyśleniu, jakby ważąc słowa. W końcu rzekł:
- Całkiem nieźle. Opanowanie techniki Ognistego Bisza świadczy, że wyśmienicie kontrolujesz żywioł. Formy walki też są zadowalające, szybkie i gwałtowne ataki. Rzadko sygnalizujesz ciosy. - zwrócił twarz bezpośrednio na nią. - Jasnym jest dla mnie, że dobrze opanowałaś walkę ogniem. - przyznał ostrożnie.
- Ale... widać też, że ktokolwiek cię nauczał, czerpał wiedzę tylko z jednego źródła. To co zaprezentowałaś dowodzi, iż szkolono cię w Ścieżce Feniksa - jednej z dwóch głównych dróg magii ognia. Jest bardzo efektywna i efektowna w ofensywie, jednak... całkowicie do kitu w obronie. - podniósł się z miejsca uśmiechając się lekko i absolutnie bez żadnego ostrzeżenia wystrzelił w nią niewielki słup skoncentrowanego ognia. Zrobił to jednak powoli i nie przyjmując żadnej pozycji bojowej.
"Zobaczymy jak zareaguje", pomyślał.

Zaraz po wystrzeleniu, opuścił powoli rękę i z uwagą obserwował jej reakcję. Wyraz twarzy niewiele się zmienił, kiedy wysłuchał jej tyrady. Spodziewał się tego. Na wzmiankę o sztyletach uśmiechnął się złośliwie.
- Całkiem dobry pomysł. - powiedział z uznaniem. - Właściwie to już zaczęliśmy. Czy mogłem cię oparzyć? Mogłem. Ale udało ci się obronić i tylko to się liczy. - wyjaśnił. Usadowił się wygodniej i kontynuował, od czasu do czasu wykonując nieznaczny gest dla podkreślenia słów.
- Przed chwilą oboje nauczyliśmy się czegoś. Ja - że potrafisz się nieźle bronić. Ty zaś, że zawsze należy spodziewać się ataku. A zwłaszcza wtedy, gdy jest najmniej spodziewany. - uśmiechnął się ponownie.
- Nie to jednak jest tutaj najważniejsze. Jak powiedziałem twój styl przeznaczony jest w przeważającej mierze do ataku. Ja mam zamiar nauczyć cię, że skuteczna obrona może być lepsza niż jakiekolwiek frontalne natarcie. Nie możemy zachowywać się jak ci nieokrzesani głazomioci z Królestwa Ziemi. - przerwał na chwilę, jakby znowu zbierając myśli. - Widzisz, najskuteczniej walczymy wtedy, gdy mamy przewagę nad naszym przeciwnikiem. Tak jak ty nade mną. - wstał ze swojego siedziska, prostując się powoli. - Jestem kaleką, więc zarówno mój "wewnętrzny ogień" jak i sprawność są znacząco obniżone. - to zdanie wypowiedział jakby niechętnie. Po czym zupełnie znienacka rzekł:
- Uderz we mnie swoim ogniem, proszę.

(jakby co, ciągle jestem Aangiem)
Szedłem w stronę portu, rozglądając się uważnie. Myślałem, że dużo się zmieniło, lecz w środku wiedziałem, że to ten sam kraj, ta sama nacja... i że nikt tak naprawdę nie zmienił się. Usiadłem na końcu portu, i patrzyłem w niebo rozmyślając.