Avatar - Legenda Aanga

Zdziwiłam się.
- Nie wycofuje się... - zaprzeczyłam - Z nauki nie, z wyprawy tak. - dodałam dopełniając jego zdanie. - Widzisz... Mam taki nie mały problem. - zaczerwieniłam się trochę. - Mam chorobę morską, nie mogę pływać. - Wcale jej nie miałam, zaraz po tym kłamstwie przełknęłam ślinę. To było płytkie, lecz nie jestem ufna. Miałam jeden cel: Wystawić go na próbę. Jak teraz polegnie to nauka się skończy zanim się jeszcze zaczęła.

Parsknęłam cichym śmiechem.
- Że niby kręcę się po porcie? - zamknęłam oczy i uśmiechnęłam sie szyderczo - Jestem ambitna, a jednynie w porcie mogłam Cię znaleć... A poza tym - tupnęłam o chodnik portu - Jestem na stałym lądzie, TU czuję się lepiej.
Zrobiłam krok do tyłu i spojrzałam w górę mierząc wzrokiem trap. Zawahał się.
- Dwa dni? - spytałam z lekkim uśmiechem. - Zatem nie traćmy czasu. - Powtórzyłam jego słowa.
Odwróciłam oba ramiona w lewą stronę przygotowując się do odejścia.
- Kiedy mam się tutaj stawić? - zapytałam chłopaka.

Gdy mówił postanowiłam poprawić opaskę, gdy skończył opuściłam ramiona w geście rezygnacji. Moja konsternacja była wprawdzie duża, lecz nie okazywałam jej zbytnio. Przymrużyłam oczy i popatrzyłam na niego .
"Jak on to sobie wyobraża?!" - zapytałam siebie w duchu.
- Dobra.... - odpowiedziałam i wzruszyłam ramionami. Byłam zdziwiona swoją lapidarną odpowiedzią. Miałam bowiem wiele pytań i wątpliwości. Swoim szybkim krokiem mogłam wyprzedzić kulejącego kapitana, lecz tego nie zrobiłam. Stanęłam przed trapem nie wchodząc na niego.
- Mam jedno pytanie, dosyć konkretnie, a jednak dotyczy ono kilku rzeczy - zaczęłam do chłopaka pewnym tonem - Mam też drugie pytanie, ale to będzie oparte odpowiedzią na pierwsze. - uśmiechnęłam się.

Zastanawiałam się chwilę, by jakoś lepiej zebrać moje myśli w pytanie.
- W przeciągu tych dwóch dni... - odchrząknęłam - Czy w przeciągu tych dwóch dni - dodałam zaraz zmieniając budowę wypowiedzianego wcześniej zdania, gdyż stwierdziłam, że dodając cząstkę 'czy' pytanie będzie lepiej sformułowane - będę miała 'okazję' wrócić do domu? - zaśmiałam się cynicznie gdyż zabrzmiało to jakbym była zamykana w więzieniu - Bynajmniej... No, nie wiem... Po ubrania?! - zapytałam retorycznie z sarkazmem w głosie - ..i tabletki, by tępić oznaki mojej choroby. - dodałam szybko, raczej do siebie niż do młodego kapitana.

Cofnęłam się i arogancko wskazałam dłonią trap.
- Oho! Co to, to nie! - rzuciłam z wyrzutem w głosie, marszcząc brwi. - Nie ma mowy, żeby ktoś mnie zmusił, nawet siłą, żebym weszła na TEN statek bez zabezpieczeń! - dodałam tak samo bezczelnie. To wszystko przez strach... Opuściłam spokojnie rękę. - Chyba nie chcemy niemiłych wypadków. - uśmiechnęłam się lekko mrużąc oczy. Odwróciłam się tyłem do okrętu. - Stawię się tu jutro o wschodzi słońca... - zrobiłam kilka kroków i gwałtownie się zatrzymałam. - A i jeszcze coś. Na ile wypływamy?

Pokręciłam głową z głupkowatym uśmiechem. Nie o takie zabezpieczenia mi chodziło, a poza tym nie wyobrażam sobie Kapitana Floty Ognia z chorobą morską... Odwróciłam się i odeszłam.

Był świt gdy wstałam. Byłam spakowana, a moje samopoczucie nie mogło być lepsze, chociaż czułam lekki strach, przed nowym nauczycielem. Dom wyglądał świetnie. Zostawiłam go w jak najlepszym porządku. Zawiesiłam przygotowaną wcześniej torbę na ramię, poprawiłam opaskę i wyszłam przed dom. Zamknęłam drzwi, a srebrny klucz schowałam do kieszeni. Stanęłam przed wejściem i żegnając się z domem westchnęłam głęboko i ciężko. Szłam uroczą uliczką, którą dojść jedynie można do portu, rozglądałam się uważnie. W oddali ujrzałam swój cel. Czarna Owca stała na wodzie jakby czekała tylko na mnie. Teraz właśnie dostrzegłam jej urok, choć jej czarne żagle dodawały jej złowieszczości. Stanęłam i poczekałam chwilę. Zaraz po tym szybkim krokiem podeszłam do trapu i wyciągając z kieszeni paczkę tabletek wsypałam sobie do ust prawie garść. Drżałam. Wolnym krokiem weszłam na trap i zaraz, słysząc rytmiczne uderzanie fal i brzeg, poczułam bujanie. Widocznie tabletki nie zaczęły jeszcze działać albo moja chora wyobraźnia płata mi figle.
Złapałam się odruchowo za barierkę, szybką ją puściłam i prawie wbiegłam na pokład.
"Myślisz, że tu będzie lepiej?!" - zapytałam siebie w duchu. Rozejrzałam się. Załadunki trwały, a ja totalnie nie wiedziałam co mam teraz zrobić. Westchnęłam. Postanowiłam znaleźć Raion'a.
Oparłam się o burtę i zaczęłam niespokojnie oddychać. Zakręciło mi się w głowie.
"Mam nadzieję, że w ostatnich chwili nie obleci cię tchórz!" - przypomniałam sobie słowa kapitana. Miałam nadzieję, że te słowa nie okażą się prorocze...

Pokręciłam głową nie patrząc na chłopaka. Zaczęłam niespokojnie oddychać. Puściłam burtę próbując utrzymać równowagę mówiąc:
- Jestem z natury silna, lecz, jak każdy człowiek, mam swoje słabości... - znów złapałam się burty - ...i właśnie jesteś właśnie światkiem jednej z nich. - Uspokoiłam oddech i popatrzyłam na kapitana. - Zanim dasz mi jakieś zadanie do zrobienia, to bądź tak łaskawy i daj mi czas na przyzwyczajenie się do otoczenia... - wyjęłam z kieszeni paczkę tabletek i wsypałam sobie ponownie do ust garść. - Nie nawiedzę morza! - burknęłam pod nosem do siebie.

Z powagą słuchałam co ma mi do powiedzenia, próbując zapomnieć, choć na chwile o moim niewygodnym stanie. Chwilkę się zastanowiłam, a zaraz po tym krzyknęłam trochę bezradnie za chłopakiem:
-  ...a który to bosman? - zapytałam, bo stwierdziłam, że ta wiadomość przyda mi się potem.