Avatar - Legenda Aanga

(Off: Okej, Artek. Tylko proszę bez nagłych zgonów, błyskawic, cudów niewidów i tego, że nagle umarłam!! Albo, że krety mnie porwą! Nickia potrafi walczyć, nawet nieźle. Trzymaj się realiów świata Avatara i będzie dobrze. Pamiętaj, że jestem również modem...!! )
- Chcesz zabawy?! - krzyknęłam automatycznie wstając - Dobra, dostaniesz jej! Proszę bardzo! - Zrobiłam zamach nogą po ziemi tym samym przewracając chłopaka. Robiąc jeszcze jeden zamach wykopałam chłopakowi miecz z ręki, gdyż uznałam, że jest bardziej przydatny i lepszy od mego bata. Narzędzie mordu odleciało kilka metrów ode mnie i od chłopaka.
- Będzie moje! - krzyknęłam, ku mojemu zdziwieniu radośnie, gdyż uważałam walkę za dobrą zabawę, wiedząc dobrze, że Artur nie mógłby mnie skrzywdzić. Podbiegłam do białej broni, podniosłam ją i wykierowałam w stronę chłopaka, który już zdążył się podnieść.
"Co ty robisz?! - wrzasnęłam na siebie w myślach - Głupia jesteś?! Przecież nie umiesz walczyć mieczem!! Zabijesz się prędzej niż coś mu zrobisz!!" - mimio mych myśli nie dałam nic po sobie poznać i trzymając miecz w drżących rękach krzyknęłam:
- Co ja Ci takiego zrobiłam? Czego ty chcesz?

Zaczęłam rozglądać się niespokojnie.
- Przestaniesz ignorować moje pytania?! - krzyczałam - Nie chcę z Tobą walczyć. Nie mam powodów! A po za tym miecz jest moją własnością. To jak będzie? - chciałam schować miecz do pochwy, lecz zauważyłam, że upadła gdy mój bat robiący za pas został mi wyrwany. - Odpowiesz mi na pytanie?

(Off: Artek, powtórzysz grzecznie co mówiłem o realiach czy nie?)
Rzuciłam arogancko miecz chłopakowi pod nogi.
Wyciągnęłam sztylet, jedyną broń której nie straciłam, i rozcięłam bliznę, zadaną mi jeszcze przed "nocnym paraniem mózgu(Oo, taak. To trafna nazwa xD)".
Zaraz z pod mego okaz wytrysnęła krew i znów wyglądała na krwiste łzy.
- No dobra. Masz mnie. I co teraz? Zabijesz? Proszę bardzo! Wiedz tylko, że całe Dai lee, dwoje magów ognia i wody, mag ziemi i wojownik się zemszczą. - Celowo nie użyłam imion, lecz naprawdę nie wiedziałam czemu.

- Boisz się zemsty moich przyjaciół? Jeśli chciałeś odzyskać miecz i zyskać bat, to trzeba było powiedzieć. A może jesteś smutny, bo nie chciałam Cię pocałować?! Nie wiem jakie masz motywy i powody, lecz na pewno nie są sensowne. W ogóle ty jesteś taki. Teraz ja mogę z dumą wyznać, że to ty torturujesz mnie dla zabawy. Dlaczego nie możesz mi wytłumaczyć czemu to robisz... Nadal mnie kochasz? A może jesteś na tyle płytki, żeby uważać, że jestem piękne, a mnie nie kochać... Co, Arturze?! Powiedz, nie bój się... - Świadoma tego, że może mnie spotkać niewyobrażalnie cierpienie, albo nawet śmierć szydziłam z chłopaka, a najlepsze w tym wszystkim było to, że mówiłam prawdę.

-Zabić go!- powiedziałem do lisów któew odwróciły sie do Shebala.
-Jesteś piękna ale okropna- wyznałem Nickii- wstydze się że chciałem ci cokolwiek dać a teraz odejdź. Proszę.
Patrzyłem na dziewcyne a w moich oczach płonęła nienawiść.

-Ja i moje futrzaki chcemy byś odeszła- powiedziałem- twój urok już mnie zgubił i nie chcę próbować dalej. Jesteś najgorszą sadystką jaką widziałem. Odpowiedziałem ci. Odejdź teraz!
Strzeliłem ją jeszcze raz batem. I uśmiechnąłęm się.

Złapałam się za ranę lekko potykając się.
- Nie chcę Cię drażnić, ale sam sobie budujesz reputację w moich oczach. - rozłożyłam ręce - No, popatrz na mnie. Nie zabijesz tak ładnej dziewczyny? To jak będzie z tym batem i mieczem. Proszę o zwrot!

- Eh... - westchnęłam ciężko zwracając uwagę na ciało Sheballa.
Korzystając z mych umiejętności tanecznych zrobiłam salto nad lisami i stając przy Arturze złapałam delikatnie jego policzek odwracając jego twarz w moją stronę.
- Widzę, że moje słowa do ciebie nie docierają. No cóż próbowałam... - szepnęłam po czym namiętnie go pocałowałam.