Avatar - Legenda Aanga

-Nie wiem...-Powiedziałem drapiąc się po głowię prawą ręką. Ziewnąłem i zakryłem usta ręką. Siadłem koło dziewczyny i poprawiałem moją bluzę.
Poprawiłem mój miecz i pas od niego po czym dmuchnąłem w kosmyk.

Słońce było już widać na horyzoncie. Wstawało powoli, jakby krwawo. Liście drzew przybierały krwisty kolor jutrzenki. To nie mógł być przypadek, ale znak. Kruki wisiały nad koroną lasu. Nie krakały. Coś wyczuwało się w powietrzu, jednak nie wiadomo, co to było.
Odetchnęła. Nie spała praktycznie całą noc, ale nie była zmęczona. Ani trochę. Patrolowanie sprawiało jej przyjemność. Przynajmniej mogła się na coś przydać, a w razie niebezpieczeństwa zawsze lepiej jest być przytomnym niż na wpół śpiącym. Spojrzała na wilka, który smacznie spał u stóp drzewa, na którym siedziała. Wczorajszy dzień był bardzo zaskakujący. Poznała chłopaka niemającego poczucia humoru i miłego do bólu mężczyznę. Spojrzała na niego.
- Śpisz? - zapytała.

- To dobrze. - powiedziała. Spojrzała na ludzi stojących na ziemi - Ci na dole widocznie też się obudzili. Chyba nie spali za dobrze. - uśmiechnęła się lekko do siebie. Wyciągnęła z kieszeni kawałek chleba i ostrożnie rzuciło go w gęstwinę. Isan złapał go w locie i od razu spałaszował.

Zaku


Świeciło już słońce, a jego promienie padały wprost na głowę Zaku. Chłopak obudził się i przeciągnął. Obtarł rękawem od bluzy oczy i wstał. Poszedł do łazienki, obmył twarz i zjadł śniadanie. Rzucił Kodzie jedzenie po czym wyszli na dwór, by się przejść. Zaku włożył ręce do kieszeni i szedł przywitać się z Toshiro i Sam. Miał nadzieje, że nie śpią. Gdy szedł w stronę górki zajrzał jeszcze w krzaki, w których leżała trucizna. "Dobrze, że się nie wylała."- Pomyślał i wsadził truciznę do kieszeni od jego bluzy. Wszedł na górkę, zszedł z niej i podszedł do nich.
-Widzę, że nie śpicie ?-Zapytał i popatrzył się na drzewa, na których siedzieli tamci ludzie. Podrapał się prawą ręką w tył głowy i znów wsadził ją do kieszeni.

Spojrzała ukradkiem na dziewczynę. Zmrużyła oczy.
- Patrzą na nas... - szepnęła. Nagle poznała dziewczynę. Ach, to ta z Ba Sing Se! Ostrożnie schowała się za liśćmi. Miała nadzieję, że ona jej nie poznała.

Minato

Minato spojrzał kątem oka na ludzi, stojących na ziemi. Mało obchodziło go to, że patrzą się w tą stronę... Wstał, podpierając się prawą ręką i mimo wszystko, schował się kawałek za liśćmi drzewa tak, że mało go było widać. Dmuchnął jak zwykle swoje włosy, gęsto opadające na jedno oko. Przejechał palcami po nich w tym miejscu, gdzie miały kolor biały. Założył rękę na rękę i kątem oka patrzył na ludzi przez liście.

Wyjrzała zza liści. Tak, poznała ją. To ta sama dziewczyna, przez którą pół Ba Sing Se legło w gruzach. Zmarszczyła lekko brwi.
- Skąd możesz wiedzieć kim jestem, skoro nie znasz mego nazwiska? - zapytała dziewczynę.

- Nie ma sprawy. - powiedziała. To nie mógł być przypadek, że ją tu spotkała. Nic nie dzieje się bez powodu. Przynajmniej według deterministów. - Co ty tutaj robisz? - spytała po chwili.
Tymczasem Isan zbudził się z krótkiej drzemki. Widząc małego łośka zawarczał cicho. Łosiek spojrzał na niego przestraszonym wzrokiem. Wilk zamerdał ogonem.