Avatar - Legenda Aanga

- Suzuran. - odpowiedziała krótko. Stanęła i oparła się o pień. Wiatr rozwiewał jej włosy. Przyglądała się ludziom na ziemi. Denerwowało ją, że nie mogła sobie przypomnieć, gdzie ich widziała. Westchnęła ciężko. - Skąd przybywasz? - zapytała chwilę później. Co jej szkodzi. I tak nie miała niczego do stracenia.

Minato

- Skąd... - Powiedział pod nosem Minato, odwracając na moment wzrok w dół. Zaraz jednak znów spojrzał na dziewczynę. - Z Narodu Ognia.
Udzielał informacje o sobie kompletnie nieznajomej osobie, nie wiedział, kto to jest. Jednak nie martwiło go to, wiedział, że w razie czego nie będzie miał problemów... A przynajmniej nie powinien.
- A Ty? - Spytał, nie chcąc, by tylko on mówił o sobie. Po chwili usłyszał, jak ktoś wita się z nim. Popatrzył na niego kątem oka, po czym całkowicie odwrócił głowę w jego stronę. Westchnął. Zwabił tu jakiegoś chłopaka przez to swoje szuranie. No ale nic.
- Witaj.

Zaku


-Co wy tu robicie ?- Zapytał zakładając ręce. Nie było potrzeby wyciągać swój mały sztylecik z trucizną, bo oboje wydawali się mili. Nie chodzi o to, że przeszkadzało mi ich obecność, tylko skąd wiedzą o tym lesie. No cóż nie muszę wszystkiego wiedzieć. Chłopak popatrzał kątem oka na dziewczynę, ale jego głowa skierowana była ku chłopakowi. Mały Koda podbiegł do drzewa i chodził w koło niego.

Minato

- Odpoczywamy, jak widzisz. - Powiedział wyraźnie żartując, przy czym śmiał się lekko. Już w lesie były prócz niego cztery osoby... Pocieszał się w myślach, że nie pięć. Sztylet wsadził z powrotem na swoje miejsce. Dmuchnął włosy, zakrywające jego prawe oko, co niczego nie zmieniło. Tylko na chwilę odkryły kawałek oka.

Założyła ręce na piersi. Jej twarz w tej chwili nie miała żadnego wyrazu.
- Jesteś jednym z tych śpiących królewiczów na dole? - zapytała. Nie była pewna, czy odpowie zgodnie z prawdą. A nawet jeśli, to nie zmieniłoby to niczego. Nie interesowała się tym chłopakiem. Człowiek jak człowiek. Bardziej interesowało ją jego zamiary i to, co chowa za plecami.

Zaku



-Nie jestem żadnym królewiczem, chciałem być tylko miły.-Powiedział i zeskoczył na dół. -Koda ! Idziemy do domu.- Zawołał łośka i podszedł pod górę i udał się powoli do domu. Trzeba się pilnować na każdym kroku, oby tylko nikt nie wpadł w moją pułapkę. Dziwnę, że się tym interesował, bo zazwyczaj to nie obchodzą go inni ludzie, wzruszył ramionami i wziął Kodę na ręce. "Nie obchodzi mnie nic."- Tłumaczył sobie w myślach. Wyciągnął sztylet i wyjął truciznę.
-Nie będzie już potrzebna...-Powiedział do siebie i wyrzucił ją daleko w krzaki. Trucizna nie powodowała żadnych złych rzeczy u zwierząt, ale u ludzi powoduje śmierć, w około 30 minut. Trucizna była w szklanej kuli, która pod wpływem ciepła się uwalniała. Chłopak miał nadzieje, że nikt tego nie znajdzie, a jeśli ktoś to znajdzie to już jego sprawa, on w zapasie ma odtrutkę.

Wyszła zza drzewa, przeciągając się. Przespała się trochę czasu i była wypoczęta i gotowa do dalszej podróży.
Wiedziała że Shiro nie będzie zadowolony , ponieważ trzy osoby skakały po drzewach i rozmawiały. W tym po całej ziemi skakał łoś szablozębny, którego tupotanie było słychać pięć metrów pod ziemią. Usiadła na brzegu kamienia i przyglądała się chłopakowi który spał.

-Już wstałam... Strasznie ci tupotali kiedy spałeś- powiedziała, uśmiechając się do niego serdecznie. Ziewnęła, odruchowo zasłaniając twarz.
-Powiedz mi, Shiro- mówiła nadal, nie tracąc uśmiechu z twarzy. - Gdzie my idziemy? Bo zastanawiam się od początku naszej podróży.