Avatar - Legenda Aanga

Minato

Minato spojrzał na dziewczynę. Podniósł lekko jedną brew. Mieli już dochodzić do miasta, byli bardzo niedaleko, więc właściwie nie rozumiał, czemu mieliby się zatrzymać.
- Em... A po co? Zatrzymamy się w jakiejś gospodzie. - Powiedział, zatrzymując się przy dziewczynie.

Minato

Minato stał, patrząc na dziewczynę. Czekał na jej odpowiedź. Zatrzymała się, właściwie... nie wiedział dlaczego. Zaraz usłyszał jakiś głos. Odwrócił głowę w stronę, z której dobiegał. Ujrzał tego chłopaka, którego spotkał w lesie. Jak on się nazywał... Suzuran pytała go o imię, więc Minato musiał pamiętać. Zeku? Zake? Nie. Zaraz jednak chłopak przypomniał sobie - Zaku.
Uśmiechnął się jednym kącikiem ust i również podniósł rękę w geście przywitania.
- Hej... Zaku, tak? - Powiedział sympatycznym głosem. Gdy mały łoś szablozębny podbiegł do niego, schylił się i poklepał go pieszczotliwie po głowie, po czym pogłaskał.

Minato

Minato uśmiechnął się lekko i wypuścił powietrze mocno z nosa, jak to się czasem robi, gdy coś rozśmiesza... Drzewni ludzie... Śmiesznie ich nazwał. Człowiek raz sobie siądzie na drzewo i otrzymuje jak widać takie miano. Minato spojrzał kątem oka na małego łosia. Słodko wyglądał. Chłopak trzymał ręce w kieszeniach. Jedną wyciągnął i poprawił swój kołnierz, obciskający szyję. Usłyszawszy pytanie chłopaka spojrzał na niego.
- Do tamtej wioski. - Powiedział Minato, wskazując głową na malującą się w oddali, niewielką wioskę. Odetchnął świeżym powietrzem. Ptaki pięknie śpiewały, co umilało przebywanie na polu. Jego włosy lekko powiewały na słabym wietrze. Słońce, które świeciło spoza chmur, przykryte jedną z nich częściowo świeciło miłym ciepłem.

Minato

- Może i nic ciekawego... - Zaczął Minato. Popatrzył na wioskę w oddali. Zaraz pociągnął dalej - ...Ale spożyć coś się przyda, a i wziąć jakiś prowiant ze sobą.
Nie było to chyba właściwie wszystko, co mieli tam robić. Jednakże, to było jedną z ważniejszych rzeczy. Popatrzył kątem oka na wilka Suzuran. Zaraz spojrzał na małego, słodkiego łosia. Przejechał po ziemi stopą, po czym zaraz znów postawił ją w jednym miejscu. Złapał się jedną ręką za szyją. Dłoń była tylko zaczepiona o nią, a reszta ręki spuszczona luźno.
"Czemu ja nie mam zwierzaka..." - Myślał. Uśmiechnął się przy tym lekko, bo myśli te były nieco zabawne.

Minato

Wzrokiem śledził małego, szablozębnego łosia. Ślicznie wyglądał... Jednakże, kiedyś wyrośnie na dość dużego, groźnego zwierzaka. A może i wciąż będzie taki radosny...
Minato pomyślał od sprawieniem i sobie jakiegoś zwierzaka. Może i kiedyś, może później. Wszystko w swoim czasie. Spojrzał na miasto. Stali i stali, może w końcu się ruszyć...
Chłopak popatrzył kątem oka na Suzuran, odwracając wzrok od zwierzaka Zaku. Zaraz odwrócił ku niej całą głowę.
- To jak, idziemy? - Spytał się.

Minato

Gdy chłopak pożegnał się z nimi, Minato odwrócił znów swój wzrok ku niemu. Podniósł rękę gestem pożegnania i uśmiechnął się.
- Do zobaczenia! - Powiedział na tyle głośno, by chłopak jeszcze dał radę usłyszeć. Teraz tylko czekał, aż Suzuran się ruszy, bądź mu odpowie. W między czasie wsłuchiwał się w odprężający śpiew ptaków, rozkoszował się przyjemnie świeżym powietrzem i całkiem niczego sobie widokami.

Minato

Najpierw stoi, potem rusza bez słowa... - Pomyślał. Wzruszył lekko ramionami i odetchnął powietrzem, po czym ruszył za dziewczyną. Nie przejmował się bardzo tym, że niektórzy ludzie wlepiali w niego swój wzrok, patrzyli się na niego - to ze zdziwieniem, to ze strachem... W najlepszym wypadku w ogóle, ewentualnie z obojętnością. Minato czuł się co prawda nieco nieswojo. No nic, trzeba się przyzwyczajać, przynajmniej niektórzy, a i taka Suzuran zachowują się przy nim zwyczajnie. Gdy zaobserwował, że niektórzy uśmiechają się do niej, i gdy jakaś kobieta wezwała ją do siebie zorientował się, że nie jest tu pierwszy raz. No cóż, w końcu, tak jak mu powiedziała, nie podróżuje krótko, a wręcz przeciwnie, zatem nie było to wcale dziwne. Gdy Suzuran odezwała się do niego, skinął głową i przyspieszył trochę kroku, by szybciej znaleźć się przy niej i iść z nią równym krokiem.