Avatar - Legenda Aanga

Wstałem i spuściłem ręce wzdłuż ciała. Spojrzałem w górę i wspiąłem się na wysokie drzewo. Przeskakiwałem z jednego na drugie i zatrzymałem się przy Sam, Mortredzie i Minato. Drzewo stało naprzeciw nich, a więc co nieco słyszałem. Usiadłem na gałęzi i spuściłem lewą nogę swobodnie w dół. Prawą nogę "zwinąłem" i objąłem ją rękami. Moje oczy zabłysły, gdy usłyszałem swoje imię.
-Tak, to prawda... Skrzywdziła mnie, ale nie będę jej teraz tego wypominał. No cóż stało się, ale ona jest ranna.- Przeszło mi przez myśl. Zaprałem swoją lewą rękę i również spuściłem ją swobodnie w dół. Prawą rękę oparłem o prawą nogę i dalej rozmyślałem nad wypowiedzią Sam. Po dłuższej chwili westchnąłem i zabrałem moją lewą nogę, i postawiłem ją tak samo jak prawą. Wstałem i wsadziłem lewą rękę do kieszeni. Spojrzałem na Sam i znów westchnąłem. Wyjąłem lewą rękę i uwiesiłem się na spodzie gałęzi. Zrobiłem tak parę razy, aż w końcu dotarłem na ostatnią gałąź, zeskoczyłem z niej, spadłem na obie nogi i przykucnąłem. Wstałem po czym poprawiłem bluzę i pasek od katany. Wsadziłem lewą rękę do kieszeni, a prawą podrapałem się w tył głowy. Znów spojrzałem się na dziewczynę i znów westchnąłem. Schowałem rękę do kieszeni, a mój wzrok przykuła ziemia. Wyszedłem z pobliskich krzaków i podszedłem do siedzącej dziewczyny. Kucnąłem przy niej i uśmiechnąłem się. Ręce położyłem na kolanach i popatrzałem na niebo.

-Wszystko jest dobrze.-Powiedziałem i popatrzałem na dziewczynę.-Żadna prawda.-Dodałem poprawiając pasek od katany. Pokręciłem lekko głową i zerknąłem w niebo. Podrapałem się prawą ręką po czole i westchnąłem. Spojrzałem kątem oka na Sam i założyłem ręce za głowę.

Mortred/Minato

Minato również podał jej rękę i przedstawił się jako Minato z uśmiechem.
- Oczywiście. - Powiedział Mortred, również uśmiechając się do Sam. Ona wróciła, więc teraz tylko odbudować miasto. Odwrócił się i ruszył w stronę Ba Sing Se. Minato zauważywszy, że on odchodzi, dogonił go i szedł równym krokiem. Mortred jak i Minato podziwiali otoczenie, piękno przyrody i korzystali ze świeżego powietrza.

Położyłem się na trawie, nie miałem po co iść do zniszczonego miasta, nie jestem magiem. Utrudzał bym tylko prace. Założyłem ręce na głowę i popatrzałem się na odchodzącą dziewczynę. Uśmiechnąłem się i spojrzałem w niebo. Zamknąłem oczy i wyprostowałem lewą nogę. Przetarłem lewą ręką oczy i znów położyłem ją pod głowę.

-Nie potrzebujecie mnie tam.-Powiedziałem i założyłem lewą nogę na prawą. Podrapałem się prawą ręką w tył głowy, nie wyjmując jej z pod niej. Odwróciłem głowę w ich stronę i popatrzyłem się na nich. Wyjąłem prawą rękę i położyłem ją na czole.

Wskazała gestem dłoni żeby Minato i Mortred już poszli.
-Dogonię was- szepnęła do nich i podeszła do Toshiro. Usiadła obok chłopaka, kładąc ręce na kolana.
Zastanowiła się przez chwilę, co powiedzieć chłopakowi. Przede wszystkim musiała go przeprosić.
-Robiłam ci krzywdę już milion razy, a ty milion razy mi wybaczałeś. To jest już milion pierwsza krzywda którą ci wyrządziłam, więc nie spodziewam się że mi wybaczysz. Poza tym oboje się zmieniamy... I trudno się nam dogadać- mówiła cichym i spokojnym głosem. Nie była zdenerwowana ani nic z podobnych rzeczy.

-Ehh... Nie jestem przekonana- powiedziała niepewnie. Chciała założyć rękę na twarz, jednak przez przypadek zamachnęła się i dotknęła gorącego czoła Shiro.
-Czym się martwisz?- spytała, jednak nie miała teraz kompletnego pojęcia co i jak. Gdyby tylko mogła cofnąć się w czasie... Zabiłaby ojca i brata wcześniej. Zastanawiała się dlaczego do niej się uśmiecha, mimo iż praktycznie pali się ze złości.
Jesteś trudny do zrozumienia. I chyba kompletnie nie zdajesz sobie z tego sprawy.

-Zobowiązałam się pomóc w odbudowie Ba Sing Se. Poza tym to szansa na zlikwidowanie listu gończego... Jeśli nie będzie listu gończego to będę miała więcej czasu dla ciebie- powiedziała i uśmiechnęła się lekko. Widać było że poprawił jej się humor. I to nawet o dużo.
-Szczerze to zastanawiam się jak powstrzymam się przez zabiciem któregoś z nich.
To był powód do zastanowienia się bo przecież było to trudne.