Avatar - Legenda Aanga

Sam
- Żyje... Ale nie jest z nią najlepiej. Ten dup** zniszczył jej życie. - westchnęła ciężko i spojrzała na podłogę. Brat pisał, że to przez jej ojca była smutna. Stał się zupełnie innym człowiekiem, kiedy dorósł. Może w dzieciństwie wydawał się miły, ale teraz był dorosłym mężczyzną, niekoniecznie dobrym.
- Co do ojca... Ja... Musiałam to zrobić. Zabił by mnie i Toshiro... A ja nie chciałam... Ja nie chciałam... - z jej oczu spłynęło kilka łez. Miała dokończyć to zdanie, ale czuła, że zaraz wybuchnie płaczem.
Nie marz się! Pomyślą, że jesteś jakimś mazgajem. Jesteś Sam Tsuei, najlepszym magiem ziemi na świecie. - pomyślała.
Otarła łzy za pomocą rękawa.
- Nie chciałam umierać. Ani nie chciałam, aby Toshiro zginął. - powiedziała już spokojnym głosem.

Sam
Skinęła głową na te znamienne słowa. Nie czuła się ani trochę usprawiedliwiona w swoim uczynku, ale powróciła do wpatrywania się w okno i to, co się za nim działo.
Retrospekcja
Reiko i Sei szli przez ulicę w kierunku boiska. Było to jakiś miesiąc po wydarzeniach z miasta. Reiko poznała znajomych Seia, którym najwyraźniej dziewczyna przypadła do gustu. Pasowała do nich, była arogancka i ironiczna, ale miała także spore pokłady inteligencji.
Mieli grać w piłkę nożną. Wszyscy byli magami ziemi, więc mogli "oszukiwać", tworząc kamienne przeszkody. Reiko nie uważała jednak tego za przeszkodę. Co wszyscy robią, nie może się nazywać oszukiwaniem. Teraz wybierało dwóch chłopaków, Sei i Hiroya.
- Reiko. - odezwał się czarnowłosy czternastolatek. Wiedział, że dziewczyna dość dobrze gra w piłkę i gdyby jej się chciało, mogłaby rywalizować nawet z chłopakami.
- Zakochana para! Zakochana para! Sei i Reiko! - zaczął podśpiewywać Hiroya. Dziewczyna miała już rumieńce na twarzy. Ze wściekłości, a nie ze wstydu. Złapała Hiroyę za koszulinę, dość wściekła.
- A ten blond włosy aniołeczek w Dolnym Pierścieniu to nie przypadkiem Twoja dziewczynka? Widziałam, jak dostawałeś ślinotoku na sam jej widok. - powiedziała najbezczelniej jak potrafiła.
- A co to jest ślinotok? - spytał Hiroya. Najwyraźniej nie wiedział, co to jest. Reiko wiedziała, ale bynajmniej nie zamierzała mu tego wyjaśnić.
- Coś o czym debile nie wiedzą... Dużo miłości życzę, bo Twój aniołeczek tu idzie. - zakpiła sobie z niego. Wszyscy dookoła zaczęli się śmiać, a Reiko i Hiroya zmierzyli się groźnymi spojrzeniami i zaczęli się bić.
Jasnowłosa dziewczyna podeszła do Seia i westchnęła ciężko. Podobał jej się Hiroya, dlatego przychodziła na boisko.
- A mieliśmy tylko grać w piłkę... - westchnął Sei, patrząc na bójkę.
Koniec retrospekcji.

Ostatnio edytowany przez Skorka (2010-10-27 20:51:25)

Sam
Miała wzrok utkwiony w oknie. Przepełniony tęsknotą do dawnych lat, do beztroskich harców na podwórzu i do wszystkiego tego, co było dawniej. Nostalgia...
Czuła, że wszystkie marzenia obrócą się w proch i pył. To wszystko, co widziała... Odejdzie.
Retrospekcja.
Patrzyła w horyzont załzawionymi oczami, czerwonymi od płaczu. Słowa Toshiro zupełnie do niej nie docierały.
- Czy coś się stało? - jego słowa pamiętała jak przez mgłę.
Nie pocieszysz mnie... Choćbyś się starał, to nic to nie da. - pomyślała wtedy. Była w nim szaleńczo, zabójczo, beznadziejnie zakochana. Ale on o niczym nie wiedział.
Kiedy poszedł się wykąpać i korzystać z uroków plaży, ona była w naprawdę paskudnym nastroju. Mortred coś tam do niej mówił... Nawet nie pamiętała co. Znowu była w odległym miejscu.
Koniec retrospekcji.
Tak jak wtedy, była przygnębiona i patrzyła w okno, próbując wytłumaczyć sobie wszystko. Wszystko, to co się zdarzyło. Musiała się ratować przed przygnębieniem. Wstała z krzesła z obojętnym wyrazem twarzy.
- Trzeba chyba coś zrobić. Naprawdę nie ciekawi mnie siedzenie w tym pokoju i gnicie. - powiedziała stanowczym głosem.

Ostatnio edytowany przez Skorka (2010-10-28 21:05:17)

Sam
Kiedy Shinju ją uderzyła, uśmiechnęła się kwaśno. Trochę to bolało, dziewczyna miała mocny cios.
- Może będziemy się szlajać po mieście? Chyba nie mamy niczego ciekawego do roboty? - spytała. Nie mieli chyba niczego do roboty, co trzeba byłoby zrobić. Ewentualnie mogli by się zabrać na Kyoshi albo do Ba Sing Se. Zostawiła tam masę potrzebnych rzeczy.

Shinju

- Taaak? Wszystko ci jedno, co? - podeszła do Mortred'a i uszczypnęła go lekko w policzek. - A jak powiem, że wracamy na statek i rozpoczynamy karierę pirata to też będziesz taki zgodny? - roześmiała się, jednak zaraz znowu spoważniała. Wybór właściwego celu podróży to jednak poważna sprawa. Nagle przyszło jej coś do głowy. Klasnęła w dłonie i powiedziała:
- A co powiecie na pozwiedzanie ruin podziemnego miasta? Wiesz, tamtego z kretoborsukami... - zwróciła się do chłopaka. - Poprzednio jakoś nie było za wiele czasu a teraz i tak nie bardzo możemy łazić na widoku, więc ruiny w lesie chyba nam pasują? Jeśli się zgadzacie to zrobimy małe zakupy, uzupełnimy prowiant i ruszam!

Mortred

Zaśmiał się. Taa... Niekoniecznie wszystko jedno. W każdym razie, pomysł z tymi ruinami był naprawdę dobry. Skinął głową.
- Jestem za! Tam było naprawdę świetnie! - powiedział szczerząc zęby. Rzeczywiście, było ciekawie i w ogóle, pięknie. Kretoborsuki co prawda przyjazne nie były, ale to tylko dodawało ciekawości temu wszystkiemu.
- No to idziemy w miasto i ruszamy - dodał.

Sam
Będąc jeszcze w pokoju, wyciągnęła spod łóżka około pięciu sztyletów. Na razie "ukryła" je przy pasku od spodni.
Wyruszyli więc na targowisko. Kiedy Shinju zaczęła się gdzieś krzątać, westchnęła ciężko. Sporo zamieszania narobiła.
- Kościany sztylet? - spojrzała na sztylet, który zakupiła Shinju. W całym Królestwie jest tyle magów metalu, co kot napłakał, pomyślała Sam.
- Primo, łatwo się łamie, secundo, nie widziałam jeszcze żadnego maga metalu na całym świecie. - dodała po chwili. Miała doświadczenie ze brońmi, w końcu rękami dziewczyna się nie obroni. Mimo iż była silna, to było dużo mężczyzn, którzy byli od niej silniejsi.