Avatar - Legenda Aanga

Sam
Przyjrzała się uważnie targowisku... O dziwo, nie widziała wśród broni ani jednego shurikena. To było dość dziwne.
- A shurikeny? - spytała. Kupiec zmierzył ją wzrokiem. Wiedział, że niestety, będzie musiał udzielić jej informacji... Oczywiście uważał dwunastoletnich "chłopców" za bardzo namolnych i ciekawskich.
- Wykupił je jeden blondasek... Dziwnie się zachowywał, ale i tak musiałem sprzedać. - powiedział z ręką przy piersi sprzedawca. Sam zamyśliła się.
- Twój wielbiciel, siostra... Planuje chyba jakąś wyprawę wojenną. - powiedziała z szyderczym uśmieszkiem na twarzy. Lubiła naśmiewać się z ludzi. A tym bardziej z Shinju.

Sam
- Dziewczyna jest jak kula u nogi, więc nie mógłbym i nie chciałbym. - powiedziała z obojętnym wyrazem twarzy. Szczerze mówiąc, to spodziewała się lepszej "odgryzki" od Shinju. Dziewczyna miała cięty język, więc teoretycznie powinna zaserwować coś lepszego.
- Ale spokojnie... Znajdziemy go. Pewnie się za Tobą stęsknił, ale to nic. - dodała po chwili. Złośliwy uśmieszek zaczął jawić się na jej twarzy.

Shinju

- A co? Zazdrościsz? - szepnęła do Sam, tak aby nikt inny nie usłyszał. - Twój Shiro włóczy się bóg wie gdzie... - wbiła jej złośliwą szpileczkę. - Skoro nikt nic nie chce to ruszamy w drogę! - dodała głośniej.
Ruszyli w kierunku bram miasta. Shinju obejrzała się do tyłu. Wydawało jej się, że przez chwilę mignęła jej w tłumie twarz tej dziewczyny z tawerny. Uznała jednak, że nie ma całkowitej pewności czy to ona, więc nie będzie na razie nic mówić.

Sam
Posłała Shinju mordercze spojrzenie, kiedy powiedziała o "jej Shiro". Cóż, w tej chwili to w najlepszym nastroju nie była.
Mój Shiro? Ja się za to odegram! - pomyślała. Nadal była drażliwa właśnie w takich kwestiach. Przed zapoznaniem się z Shinju, nie zwracała specjalnie uwagi, na to co ludzie myślą o niej i Shiro. Ale tym razem musiała "dorównać kroku" dziewczynie i pokazać, że żaden chłopak nie jest w stanie przysłonić jej całego świata.
- Zemszczę się, Shinju... Ja się kiedyś zemszczę. - powiedziała już całkiem otwarcie. W końcu, jej słowa można było wziąć za osobiste porachunki Shinju i Eiji'ego.
- Ehh... Wydaje mi się, że ktoś za nami ciągle chodzi. - wyszeptała do Shinju i Mortreda. A dlaczego mówiła to szeptem? Nie chciała spłoszyć szpiega.

Sam
- A mnie nie bawi, to co mówisz... - powiedziała, będąc gdzieś daleko myślami. Nie poruszały jej jakoś te "tematy". Dlaczego? Nie znała się na miłości i tym całym cyrku... I póki co, nie zamierzała się poznawać. Według niej, szkoda było życia marnować na takie dyrdymały.
- Dobra, jak sobie chcesz, siostra... W każdym razie, później nam wszystko wyśpiewa. - ostatnie zdanie powiedziała dość cichym głosem. Dziewczyna z tawerny nieco ją wkurzyła swoim zachowaniem. Może i zachowywała się podobnie.
Nagle jastrząb, który leciał za nimi, usiadł na ramieniu Sam i ją dziobnął. Nawet tego nie poczuła, więc dziobnął ją mocniej... I trochę przesadził.
- Wredne ptaszysko... Czego chcesz? - spojrzała na jastrzębia pocztowego i westchnęła ciężko. Wyjęła jeszcze jeden list.
Kąciki jej ust uniosły się w przebiegłym uśmieszku. List zaczynał się dość ciekawie. W końcu nie wytrzymała i sama z siebie wybuchnęła śmiechem.

Sam
Powstrzymała kolejny atak śmiechu, na szczęście. Jednak uśmiech wciąż gościł na jej twarzy.
- Nie spodziewałam się, że listy miłosne będą mnie tak śmieszyć... Braciszek sobie znalazł osobę do korespondencji. - ostatnie zdanie powiedziała szeptem. Wolała uważać na swoje prawdziwe powiązania rodzinne, wolała się trzymać wersji z Eiji'm, bratem Shinju. Cóż, ten brat był tylko zmyślony, więc lepiej było uważać. Przyjrzała się zwierzęciu. Jastrzębie pocztowe rodziny Tsuei były specjalnie szkolone. Miały nie tylko przekazywać wiadomości, ale i je przechwytywać oraz szpiegować poszczególnych ludzi.
Ten jastrząb był jej własnością, toteż ojciec zadbał specjalnie o jego szkolenie. Na jej specjalną prośbę. Początkowo ojciec nie myślał o jastrzębiu poważnie, bo w chwili kiedy dawał go Sam, tamta miała zaledwie siedem lat. Cóż, czasami takie rzeczy się przydają.
Uśmiechnęła się szyderczo i zacisnęła rękę w pięść, a ptak poleciał w górę. Zaczął swoimi ślepiami oglądać rynek, którym przechadzali się ludzie.

Dalszy ciąg tutaj!

- Dobra ładujcie więźnia odpływamy!- Krzyknął kapitan. Klatka z Mortredem i jego wilkiem po chwili znalazła się pod pokładem. Transport Mortreda był wyjątkowo dobrze chroniony statek więzienny eskortowało 5 okrętów wojennych w pełnej obsadzie. Sam pokład na którym go trzymano był specjalnie zaprojektowany jeśli więzień zdołał by się wydostać z klatki całe pomieszczenie zostanie zalane wodą i po więźniu. Po chwili statki ruszyły na pełne morze czekała ich długa droga.