Avatar - Legenda Aanga

Mortred

Odmiana odmianą, ale w końcu stało się to nieznośne.
- Ta... Oby się niedługo skończył... - odpowiedział dziewczynie, czołgając się niedaleko za nią. Nie dość, że ciasno, to jeszcze taka wysoka temperatura... Okropność. No i duszno... Coś mu się przypomniało.
- Już nie wrócimy do środka? - spytał nagle. - Bo nie chcę zostawiać tu Teslin'a... - dodał zaraz. Absolutnie nie widziała mu się wizja, że miałby zostawić tu swojego towarzysza. Jakby trzeba było, to i sam się wróci, ale na pewno go nie zostawi. Był z nim bardzo związany.

Mortred

Jak widać, Sam było coraz ciężej.
- Nie mam pewności, ale się domyślam, widząc, gdzie go zabrali po tym, jak się widzieliśmy* - odpowiedział, również mając już lekkie trudności. W szybie było po prostu beznadziejnie, rzeczywiście... Mortred'a nagle przeszył ból rany, którą miał na plecach, toteż syknął, zaciskając zęby i powieki oraz tym samym zatrzymał się na moment. Trwało to krótką chwilę, więc zaraz ruszył ponownie.

*Moje założenie.

Mortred

- Właśnie ta część, gdzie jest i cela, z której wyszliśmy - odparł. Przetarł prawą dłonią swoje czoło, z którego spłynęła kropla potu, przy tym na nieszczęście drażniąc lekko jedną z ran.
- Ale na razie... Po prostu wyjdźmy i potem się coś wykombinuje, bo jest okropnie... - dodał. Miał nadzieję, że w miarę niedługo będą mogli wyjść z szybu. Chwilę już się czołgali, oby nie okazał się nazbyt długi...

Mortred

Szczekanie... Szczekanie! Nie byle jakie, bo znajome! Na twarzy Mortred'a pojawił się uśmiech, gdyż wiedział, że znaleźli wilka... Wyskoczył za Sam i ujrzał, jak można się było domyślić - Asahi. Westchnął ciężko i spojrzał na nią, zbliżając do siebie nieznacznie brwi.
- Tak jest, zostaw go ani nie krzycz, to nic się nie stanie... - powiedział do niej. I taka metoda była dobra, bo najpewniej skuteczna.

Mortred

- Wilka... - powiedział tylko pod nosem, bo i to na razie było nieważne, a to, żeby szybko się wydostać. Bardzo możliwe, że stali tu strażnicy i nie słysząc głosów mogą sprawdzić, co się dzieje w celi. Wspiął się do szybu, odwrócił - choć przyszło to ciężko - i wyciągnął ręce ku psu.
- Skacz! - szepnął, a ten przymierzył się do skoku i zaraz wyskoczył w górę. Mortred złapał go za łapy i wciągnął do środka. Ponownie się odwrócił i zaczął czołgać za Sam.
- Mhm, no to dobrze... A Ty, Tesiek, lepiej nie wyj ani nie szczekaj - zwrócił się do wilka. Wyglądał, jakby zrozumiał. Cóż, był mądrym zwierzęciem.

Mortred

- Ktoś, tak? - powiedział, wyraźnie udając że wierzy i zaśmiał się pod nosem. Odchrząknął, bo była to dość poważna sprawa. Wspomniał na to, co kiedyś zaszło między nim a jego mistrzem...
Retrospekcja
- Ja odwrócę uwagę żołnierzy, a Ty wkradniesz się tymczasem do ich magazynu, gdzie trzymają swój ekwipunek... - rzekł Igneel szeptem do młodziutkiego Mortred'a. Może i czerwonowłosy jeszcze był mały, ale jego mistrz wiedział, że świetnie sobie poradzi. To nie była pierwsza akcja, którą razem przeprowadzili. Chłopak skinął głową. - Staraj się być jak najciszej. - dodał jeszcze, na co młodziutki mag ognia ponownie pokiwał główką. Igneel wychylił się nieznacznie za skrzynie, za którymi się kryli i poprawił czarną maskę. Odkryte miał jedynie oczy. Wrócił do poprzedniej pozycji, czyli skrył się całkowicie i odwrócił głowę w stronę swojego ucznia.
- Wszystko powinno pójść dobrze, nie ma ich za dużo... - szepnął Igneel do Mortred'a. - Jesteś gotowy?
Czerwonowłosemu serce biło szybciej. I z entuzjazmu, i z tego, że nie chciał, by cokolwiek nie wyszło. Nie chciał zawieść swojego mistrza, nie chciał popsuć całej jakże ważnej akcji.
- Tak, mistrzu! - odparł mu tak samo cicho. Igneel skinął głową, przymierzył się do tego, by wyskoczyć i gwałtownie wyszedł zza skrzyń.
- Intruz! - zawołał jeden z żołnierzy, którzy od razu zorientowali się o obecności mistrza chłopaka i rzucili na niego. Ten, nim jeszcze dobiegli, dał znak czerwonowłosemu, by wślizgnął się do zbrojowni. By ci się nie zorientowali, przeciągnął ruch dłonią, wyciągając miecz z pochwy, zaczepionej na pasie. Zaczął walczyć z nimi, unikać i blokować ciosów, by jak najdłużej ich przytrzymać. Tymczasem Mortred wspiął się na skrzynię i przebiegł szybko przy ścianie, po czym szybko wszedł do środka pomieszczenia. Było w nim bardzo ciemno, toteż rozjaśnił sobie magazyn magią ognia. Wiedział, że musi szybko działać, więc to robił. Najpierw podpalił drewniane kusze i łuki. Odwrócił się ku innym broniom i chciał podbiec ku nim, gdy nagle poślizgnął się o leżącą, mokrą ścierkę. Spojrzał z przerażeniem na niedalekie bronie, do których zbliżał się we wręcz błyskawicznym tempie. Na szczęście wpadł na ich rękojeści - były to bronie drzewcowe - zaś ostrza pozostawiły mu tylko kilka zadrapań. Zranić go to nie zraniło... Ale stało się coś również bardzo złego.
Gdy wpadł na bronie, wszystkie oczywiście przewróciły się i przez to rozległ się wielki huk - uderzyły o siebie jak i o ziemię. Mortred leżał pod kilkoma i pomasował swoją głowę, bo uderzył się nią o ścianę. Zaraz doszedł do siebie i zorientował się, w jakiej jest sytuacji. Serce mu dudniło, bo wiedział, co zrobił.
Igneel walczył z dwoma strażnikami, którzy postanowili, mówiąc do siebie, by jeden pobiegł do zbrojowni, a jeden zatrzymywał intruza. Mistrz Mortred'a próbował zatrzymać uciekającego, ale na marne. Jeden z nich zagrodził mu drogę i musiał dalej walczyć...
Czerwonowłosy szybko wysunął się spomiędzy broni i stanął na ziemi, kiedy to właśnie strażnik wbiegł do środka.
- Co Ty tu robisz, mały?! - krzyknął i próbował go złapać. Mortred jednak schylił się i wykonał ślizg między jego nogami.
- Uciekaj! - krzyknął do Mortred'a Igneel, wciąż walczący. Chłopak nie śmiał odmówić mistrzowi przez to, że spartaczył, jak sam to w myślach ujął, robotę. Rzucił się zatem do ucieczki. Mistrz dołączył do niego gdy już udało mu się sprawić, by strażnicy byli nieprzytomni.
...
Czerwonowłosy mag ognia siedział w swoim pokoju, zakrywając swoją twarz dłońmi. Było mu strasznie wstyd. Strasznie wstyd, że popsuł tak ważną akcję... Okropnie wstydził się spojrzeć na Igneel'a od tamtego momentu. To nawet nie był przecież pierwszy raz...
Akcja odbywała się w porze wieczornej - teraz już najpewniej było coś koło północy. Mortred kucnął przy swojej szafie i pakował do małego plecaczka jakieś małe szklane pojemniki z dziwnego koloru napojami. Było ich trzy. Poza tym wepchał do niego jedzenie i bukłak wody do picia. Zapiął torbę i podszedł do okna. Spuścił nieznacznie głowę i zamknął oczy. Po chwili uniósł ją wraz ze wzrokiem, wspiął się na okno, przez które wyskoczył. Właściwie zszedł po bluszczu, porastającego tą ścianę budynku. Gdy już był na ziemi, zaczął biec gdzieś wgłąb lasu...
Obozowisko założył w miejscu, gdzie była jakaś przynajmniej niewielka przestrzeń między drzewami, w miejscu, gdzie nie rosły. Rozpalił ognisko za pomocą magii ognia. Położył się na kamieniu tam stojącym, na którym mieścił się wtedy, kiedy podwinął nogi. Przykrył się jedynie swoim ubraniem. Przed snem zjadł jeszcze coś, a mało. Zamknął oczy i starał się usnąć na twardym i zimnym kamieniu. Po dłuższym czasie się udało.
Gdy nastał ranek, zbudził się, co miał w zwyczaju, rozciągnął mięśnie i wstał, nieco obolały po tym śnie na kamieniu. Ognisko było już wygasłe, ale nie potrzebował go już za bardzo. Siedząc na skale, wyjął jakieś jeszcze jedzenie z plecaczka i zaczął je powoli jeść.
No cóż... Uciekł z domu. Uciekł ze strasznego wstydu. Uznał, że tak będzie najlepiej. Już nie będzie sprawiać kłopotu...
Nagle usłyszał znajomy głos, znajome wołanie. To był niewątpliwie Igneel.
- Moortred! - wołał jego mistrz donośnie. - Gdzieś Ty jest?! - to już chyba mówił bardziej do siebie, a w jego głosie brzmiała nutka rezygnacji. Prawdopodobnie już długo szukał.
Dlaczego mnie szuka? - pomyślał czerwonowłosy. - Przecież popsułem całą akcję...
Tak czy tak, mistrza nie słychać było aż tak dobrze, by można było mniemać, że jest blisko. Igneel najwyraźniej odszedł, a Mortred jeszcze nie był gotowy na to, by spojrzeć mu w oczy. Dopiero po kilku godzinach zdecydował się na powrót. Zebrał się z tym wszystkim, co miał i ruszył w drogę powrotną do domu.
Gdy doszedł, stanął przed - jak dla niego, wielkimi - drzwiami. Było mu strasznie głupio, jeszcze z tego, co zaszło wczoraj podczas akcji i teraz też tego, że uciekł... Zrozumiał, jak niemądrze postąpił. Po dłuższej chwili stania, choć ciężko mu to przyszło, w końcu przemógł się i pchnął niepewnym ruchem drzwi. Ujrzał przez szparę, że jego mistrz chyba siedzi przy stole... Serce zabiło mu szybciej. Rozległo się szuranie krzesła. Igneel odsunął się od stołu, wstał i podszedł do drzwi. Otworzył je. Spojrzał najpierw naprzeciw siebie i nikogo nie ujrzał, ale zaraz odwrócił swój wzrok w dół. Stał przed nim jego uczeń, z zaciśniętymi pięściami i wargami. Wzrok miał wbity w dół.
- Mortred! - zawołał Igneel. Odetchnął, łapiąc się za czoło. Wprowadził ucznia do środka, leciutko popychając jego plecy. Zamknął drzwi, po czym kucnął przy nim.
- Mortred... - szepnął. - Dlaczego to zrobiłeś?
Chłopczyk zacisnął i powieki, ale zaraz je otworzył. Nie wiedział, co ma powiedzieć... Nie wiedział, jak ma spojrzeć swojemu mistrzowi w twarz. Rzucił się mu jednak w objęcia, a i Igneel go objął.
- Bo... Bo... Ja... - zaczął się jąkać malutki mag ognia. Mimo, że miał zaciśnięte powieki, zaczęły z nich, mimo woli, cieknąć łezki. Pociągnął nosem. - Ja wszystko... Popsułem... Przeze mnie... Przeze mnie cała akcja się... nie... nie udała... i... pomyślałem że... że nie będę już... nie będę już sprawiać kłopotów... - ciągnął jąkając się wciąż. - Przepraszam Cię, mistrzu... Ja... Przepraszam... Zrobiłem straszny błąd i... głupio zrobiłem...
Na twarzy Igneel'a pojawił się lekki uśmieszek.
- Spokojnie, no już... - powiedział do Mortred'a, który już zmienił pozycję i stał przed nim. W jego głosie było takie uspokajające ciepło... Czerwonowłosy również to w nim uwielbiał. Dzięki temu rzeczywiście mu się polepszyło.
- Nie... Nie gniewasz się? - zapytał się go. Igneel położył swoje ręce na jego ramionach.
- Nie zawsze się udaję, cieszę się jednak, że przeprosiłeś... - odpowiedział mu, patrząc na niego spokojnie. - Dlaczego uciekłeś?
Mortred przetarł oczy, którymi zamrugał i spojrzał na mistrza. Zaraz jednak wlepił wzrok w ziemię.
- Bo pomyślałem, że już nie będę sprawiał kłopotów... - powiedział pod nosem. Igneel roześmiał się tak jakoś... ciepło.
- Mortredzie! Nie sprawiasz kłopotów, a pomagasz. Pamiętasz te wszystkie udane akcje? - odparł mu mistrz. - Rozchmurz się! - poklepał go po ramieniu. - No cóż, nie zawsze się udaje, ale bądź na następny raz ostrożniejszy podczas tego, co robimy. - dodał. Więcej tak czy tak nie mówił, bo był szczęśliwy z powodu powrotu swojego ucznia...
Mortred ponownie objął go, tym razem w pasie, bo wstał z miejsca.

Koniec retrospekcji
- Kiedyś, wiele lat już temu, gdy przeprowadzałem z mistrzem akcję wykradnięcia i zniszczenia ekwipunku żołnierzy Narodu Ognia spartaczyłem ją do końca. - powiedział. - Skracając to wszystko, bo nie ma czasu na więcej, musiałem go przeprosić... - dodał. - Jak? No cóż, to, co mi przyszło w tamtej chwili do głowy... Objąłem go, przeprosiłem... - dokończył, przypominając się to, co wtedy zaszło.

Mortred

Uśmiechnął się lekko, ale nie odpowiedział dziewczynie. Czołgał się za nią dalej i przetarł spocone już czoło, bo zaczął ponownie w pełni odczuwać ten gorąc i duchotę... Zerknął nieco za siebie. Teslin widocznie też się męczył, ale co się dziwić? On ma jeszcze futro, to dodatkowo nieprzyjemnie, jak się można domyślić. Chciał się coś zapytać Sam, ale uznał, że może poczekać na jakieś lepsze okoliczności na zadawanie pytań... Bo szyb wentylacyjny jest niezbyt miłym miesjcem na rozmowę.