Avatar - Legenda Aanga

Ri

Dziewczynie zamroczyło się przed oczami. Nie była tyle przygnębiona, czy wściekła, ogarnął ją po prostu niesamowity szok. Ale... jak? Jakim cudem? Nie tak dawno siedziała przy stole bawiąc się jakąś kostką, a teraz jest porwana przez jakichś zbirów, a jej życie wisi na włosku. Odsunęła krzesło znajdujące się koło Ryu i usiadła na nim.
Próbowała się jakąś otrząsnąć. Zamierzała pomóc, a nie będzie do niczego przydatna, jeśli nie jest w stanie wykrztusić nawet słowa. Oparła głowę na łokciach, ale zaraz podniosła ją i spojrzała pytająco na Connora.

Connor

- Nie ma żadnego 'my' - odparł Connor, słysząc słowa Shinju i spoglądając na nią z zaciętym wyrazem twarzy.
Nie planował, żeby ktokolwiek szedł z nim na tak niebezpieczną ekspedycję. W tej misji nie było miejsca ani na Shinju, ani na Kaori, ani na Ryu, ani na kogokolwiek innego. Było miejsce tylko dla niego, pistoletu i odrobiny szczęścia, która mogłaby sprawić, że nie wyjdzie z tego wszystkiego podziurawiony jak ser emmentaler. Nie zamierzał dyskutować z resztą - po prostu szedł samotnie i tyle.
- Ja ją w to wplątałem, ja ją z tego wyciągnę - dodał bardziej do siebie niżeli do reszty, po czym wziął trochę amunicji pistoletowej i pochował ją po kieszeniach spodni.
Założył na siebie skórzaną kurtkę, mając wciąż swój ponury wyraz twarzy. Westchnął ciężko - już wydarzenia wczorajszego dnia go przerastały. Jak widać, wczorajszy dzień był tylko preludium i swoistą rozgrzewką do większego zamieszania.
Nawet nie za bardzo chciał wysłuchiwać tego, co mówił teraz jego brat. Że przydałby mu się ktoś, kto by mu pomógł, że jednak pójście na taką misję we dwójkę jest lepszym wyjściem. Skrzywił się tylko i powiedział:
- Pilnuj dziewczyn. Strzelba jest w piwniczce - dodał, poprawiając rękaw kurtki. - Jeszcze jedno - jak tylko któreś z was przypałęta się i będzie chciało zgrywać bohatera, kopnę go tak, że Władca Ognia pomyśli, że to spadające gwiazdy... - mruknął.
Za pomocą magii metalu przyciągnął do siebie jeszcze drugi pistolet z otwartej wciąż apteczki, po czym pociągnął za klamkę i wyszedł z domu. Westchnął, po czym rozglądnął się dookoła.
- Czeka cię ciężki dzień, Connor - powiedział cicho do siebie.

Shinju

Też się zerwała i wybiegła za Kaori. Nie, wcale nie zamierzała iść razem z nim. W stanie, w którym się znajdowała, tylko by była dla niego ciężarem, ale chciała go chociaż przekonać, żeby zabrał ze sobą Ryu. Była by dużo spokojniejsza, gdyby wiedziała, że Conn ma brata przy sobie.
- Poczekaj... - zdyszana dopadła do niego i złapała go za rękaw kurtki. - Naprawdę... My sobie poradzimy, więc niech Ryu idzie z tobą... - odwróciła wzrok. - Nie będę się tak o ciebie martwić, jeśli będę wiedzieć, że nie idziesz zupełnie sam...
Przez chwilę wahała się co zrobić, bo nadmierne afiszowanie się z uczuciami nie leżało w jej naturze, ale to mógł być ostatni raz, gdy widziała go żywego. Westchnęła i przytuliła go z całej siły.

Ri

Gdyby Kaori miała teraz możliwość logicznego myślenia, to prawdopodobnie by się zatrzymała. Wycofała. Przestraszyła się widząc w jego dłoni broń. Ale nie miała takiej możliwości.
- Nie wrócę! - Wrzasnęła ze wściekłością. - Jeśli nie chcesz żebym szła, to proszę bardzo, zastrzel mnie, ale do powrotu mnie nie zmusisz! - Krzyknęła.
Odwróciła głowę. Biegła w ich stronę Shinju. Coś w niej drgnęło kiedy powiedziała, żeby wzięli ze sobą Ryu. Wiedziała, że w ten sposób prawdopodobnie będą mieli większe szanse, ale wcale nie chciała, żeby z nimi szedł. Cóż. Tak jak Connor nie miał wpływu na jej decyzję, tak on a nie miała wpływu na niego.
- Co teraz zamierzasz? - Zapytała.

Ryu

Nie był entuzjastą pomysłu, aby Connor i Kaori szli na swoją egzekucję... to jest, szli ratować Sam. Widać było to po jego niewyraźnej minie i po braku uśmiechu, który zazwyczaj gościł na jego twarzy. Wiedział jednak, że choćby nie wiadomo jak błagał Conna, aby nie szedł tam i został w domu, to jego brat uznałby to za czcze gadanie.
- Wszyscy - ta sama glina! I ojciec, i Shun, i Connor! - pomyślał ze wściekłością.
Wprawdzie różnili się pewnymi rzeczami, ale cała trójka miała jedną cechę wspólną - nie było chyba skali na przedstawienie ich uporu i waleczności, z którą bronili swoich racji, choćby były błędne.
Gdy Shinju odezwała się wreszcie, podniósł na nią wzrok i pokręcił głową. Westchnął głęboko i wstał od stołu, zaczynając się krzątać nerwowo po kuchni. Wreszcie powiedział:
- Rozszarpałby mnie chyba, gdybym cię tutaj zostawił, Shinju... Czasami jak na niego patrzę, to mam wrażenie, jakbym widział ojca...

Shinju

Czekali i czekali nie wiedząc co się dzieje z Sam i resztą. Były to najcięższe godziny jakie w życiu przeżyła. Bezsilne czekanie na jakąkolwiek wiadomość od bliskich... Przez ten cały czas prawie nie spała i nie jadła, zbyt zdenerwowana na cokolwiek poza siedzeniem przy kuchennym stole i patrzeniem przez okno.
Mijały minuty, godziny a nic się nie działo. Zmęczona, oparła głowę na złożonych na stole dłoniach i tak trwała obojętna na wszystko. Dopiero gdy trzasnęły drzwi uniosła głowę i rozejrzała się co się dzieje. Wrócił Connor z Kaori, ale byli sami, bez Sam... Nie była wstanie się odezwać nawet słowem, żeby się zapytać co się stało. Myśl, że Sam stało się coś złego była zbyt straszna, żeby wyrazić ją na głos. Zwłaszcza, że zachowanie Connora było całkiem jasne do odczytania - nie udało mu się uratować Sam... Ukryła twarz w dłoniach. Nie zareagowała nawet na kolejny odgłos otwieranych drzwi, bo myślała, że to któreś z tamtych postanowiło ochłonąć na zewnątrz. Dopiero znajomy, ironiczny głos zmusił ją do podniesienia wzroku. Przez chwilę wpatrywała się nie będąc pewna co naprawdę widzi. Oczy rozszerzyły jej się ze zdziwienia. W drzwiach stała Sam we własnej osobie. Może i trochę poobijana, ale cała i zdrowa. Shinju zerwała się z krzesła i podbiegła do niej.
- Sam! - uścisnęła przyjaciółkę. - Tak się o ciebie martwiliśmy!
Puściła czarnowłosą. Sam po tych wszystkich przejściach raczej nie miała ochoty na zaduszenie przez podekscytowaną koleżankę. Uniosła twarz i krzyknęła w kierunku, w którym zniknął Connor.
- Conn! Chodź tu natychmiast!

Sam

Zrobiła nieco zdziwioną minę, gdy Shinju objęła ją i przytuliła mocno. Nie wydawała się być dziewczyną, która jest wylewna i okazuje uczucia każdemu, kto się nawinie. Nie odwzajemniła uścisku, była trochę zbyt zdziwiona. Gdy brązowowłosa się od niej "odkleiła", uniosła brwi w niemym pytaniu 'O co chodzi?' i powiedziała:
- Przecież nie było mnie tylko jeden dzień. Nie przesadzajmy.
Chciała zachować fason i nie zachowywać się jak rozpłakana 'dziewcynka', która nie umie robić nic innego poza płaczem i użalaniem się nad sobą, dlatego wciąż stała w miejscu niezwruszona tymi nagłymi wybuchami uczuć. Podejrzewała, że to się stanie...
Ale nie podejrzewała, że Kaori rzuci się na nią i zacznie ją ściskać. Dziewczyna nie należała do najlżejszych, więc zielonooka zachwiała się na nogach, ale w końcu Sam uniosła Kaori lekko ponad ziemię, po czym postawiła. Roześmiała się, zdecydowanie śmieszyło ją to, że dziewczyna, która jeszcze nie tak dawno stłukła ją na kwaśne jabłko, teraz niemalże ją zadusiła z powodu tego, że nie było jej jeden dzień.
- Uważaj, zmiażdżysz mnie... - odparła, wciąż śmiejąc się z zachowania Kaori.

Connor

Gdy usłyszał, że na dole słychać jakieś dzikie odgłosy, szybko wstał, otworzył drzwi i na wszelki wypadek wziął ze sobą pistolet. Bał się trochę, że do jego domu mogli wpaść kolejni ludzie, którzy znowu chcieli zrobić jemu i jego rodzinie krzywdę. Zbiegł więc szybko po schodach, ściskając broń w dłoni.
To, co tam zobaczył, było zaskakujące. Jego córka była w domu, cała i zdrowa, chichocząc, najwidoczniej rozbawiona czymś mocno. Tak strasznie się o nią martwił, a ona po prostu tu stała... Tak jak dawniej, zdawała nie przejmować się niczym.
Connor odepchnął lekko dziewczyny, które stały mu na drodze i podszedł do Sam wolnym krokiem, po czym przytulił ją do swojej piersi. Nadal trzymał w dłoni pistolet, jakby chciał zapewnić jej bezpieczeństwo.
- Obiecaj mi, tato... - powiedziała Sam cicho.
- Tak, córeczko? - spytał, ściskając ją zdecydowanie za mocno. Wiedział, że tego nie lubiła, ale nie mógł się po prostu powstrzymać - musiał poczuć, że jest, że wróciła i że już nic się jej nie stanie.
- Obiecaj... że to się skończy - powiedziała nadal tak samo cicho. Nie chciała, żeby ktoś wiedział o tej więzi, która ich łączyła, o tajemnicach, jakie mieli, o tym, ile razem przeżyli. Nawet się nie zorientowała, że czternaście lat temu stali dokładnie w tym samym miejscu i wypowiadali te same słowa. Wtedy też byli w tarapatach.

Ri

Wypuściła Sam z uścisku. Cieszyła się, że jest już tutaj z nimi. Całe zmartwienie i smutek uleciały z niej w jednej chwili, a na ich miejsce wróciła normalna, sympatyczna, trochę irytująca, ale wciąż ta sama Kaori.
- Ryu zobacz! - Powiedziała i pociągnęła Ryu za rękę w stronę drzwi. - Sam wróciła! - Powiedziała, po czym znowu rzuciła jej się na szyję.
Wszystko już było dobrze. Sam była z nimi, cała i zdrowa. Po dwóch dniach zamartwiania się Kaori czuła niesamowitą radość. Fakt, może najpierw się nie dogadywały, ale Kaori przez te dwa dni prawie oszalała ze zmartwienia.