Avatar - Legenda Aanga

-Shronienia- odparłem
Mój wygląd był okropny, cały byłem obszarpany i pokrwawiony, a niektóre blizny i popażenia wyglądały jakbym
próbował walczyć z około tysiącem ludzi.
Zwiesiłem smętnie głowę i powiedziałem.
-Przepraszam że odeszłem, żołnieże Kenjego naopowiadali w Ba Sing Se że ja zabiłem tych wszystkich ludzi. Teraz muszę uciekać a jedynie tu mogę znaleźć schonirnienie. Jeszcze raz przepraszam- mówiłem zachrypniętym głosem.
Potem westchąłem i powiedziałem smętnie:
-Z resztą i tak ciebie to nie obchodzi...

Nie byłem aż tak głupi za jakiego uważała mnie Nickia.
Szybko opatrzyłem sobie rany i używając znanych mi od mojej siostry sztuk uzdrawiania wodą zacząłęm leczyć swoje rany.
Żeby kiedy przyjdzie czas móc zrobić to co trzeba.
Wspiąłem się na najwyższą gałąź drzewa (która by mnie utrzymała) i zacząłęm obserwować co się dzieje lecząc sobię rany i sporządzając małe zawiniątko z zapewne prowiantem.

Ukryty na drzewie obserwowałem jak dziewczyny opuszczają kryjówkę.
Musze się mieć na baczności -myślałem
-Moja paranoja- mówiłem po cichu- od kiedy poszedłem pod jezioro Lao Gai nie mogę się nigdzie czuć bezieczny.
Udeżłem się pięścią w czoło i powiedziałem:
-Potrzebuje chyba psychiatry.
I po chwili wziąłem się za sporządzanie kolejnego woreczka

Siedziałem dalej na drzewie sporządzając już szusty worek.
Nawet ładnie urządziłęm się na tej gałęzi, mam miejsce na ubrania, mam gałąź na której wieszam worki i dzióple w której chowam zapakowane do worka jedzenie.
-Pewnie Nickia wróciła. Wole się jej lepiej nie pokazywać- mruknąłem i zasłoniłem swoją kryjówkę jeszcze jedną masywną gałęzią.
Po przwiązaniu gałęzi wziąłem się za siódmy worek.

Uśmiechnęłam się czule do Garey'a, gdyż bardzo za nim tęskniłam. Nawet pozwoliłam sobie na przyjacielski, mocny uścisk.
- Dobrze, wypadałoby zacząć przygotowania do pogrzebu. Ja i Katasuki wyruszamy po jezioro, a chłopcy pójdą na polanę obok lasu. Tam pochowamy ciała. Garey, proszę zrób duży grób i kilkadziesiąt trumien kamiennych. Wiem, że to dużo, ale dla maga ziemi o Twoich umiejętnościach to nic. Jet Ci pokaże tę polanę. Razem się dogadacie. Tylko proszę chłopcy, tym razem bez żadnych wygłupów. Uszanujcie moją wolę. - skinęli na siebie i razem wyszli z namiotu, a zaraz za nimi ja z Katasuki. Rozstaliśmy się pod drzewem.

Po jeziorem
Bardzo trudno było mi patrzeć na tyle ciał zabitych.
- Jak je stąd zabierzemy? - zapytałam trochę bezradnie. - Nie mam pomysłów...
- Panienko... - dał się słyszeć niski głos za naszymi plecami. - Co tu tutaj robisz?! Czemu nie w pałacu?
- Dai lee?! - zapytałam niedowierzająco widząc kilkudziesięciu mężczyzn  - Myślałam, że wszystkich zabito.
- Nie. Zostało nas dwa tuziny, lecz gdy nasz pan został zabity nie wiemy co począć. Myśleliśmy, że to już koniec, lecz przyszłaś ty. Teraz ty, panienko, jesteś naszą panią.
Odpowiedziałam im uśmiechem gdyż nas problem został rozwiązany.
- Tak, a pierwszą moją prośbą będzie pomoc w pogrzebie naszego, zmarłego pana. Musimy zabrać stąd te wszystkie ciała stąd w miejsce pochówku czyli na polanę obok pewnego lasu. Pomożecie?
Przedstawiciel pozostałych agentów skinął na mnie i wspólnie z innymi delikatnie, magią ziemi, wyniósł ciała na powierzchnię. Potem zaś stworzył potężny długi powóz, na który, bardzo delikatnie ze resztą, załadowaliśmy zmarłych. Potem magią ziemi, moi agenci(Taaa, wszyscy moi xD), przesunęli powóz, żeby jechał. Bardzo się przydali, bo beż żadnych uszkodzeń ciał lub ich godności zaprowadzili powóz do lasu.

W lesie
- Jak wam idą przygotowania?! - zapytałam po czym zobaczyłam jak Jet i Garey bawią się w walki - Chłopcy, dość(No normalnie jak dzieci, no!)! - wrzasnęłam, a gdy mnie zobaczyli przestali od zaraz. Praca była zrobiona, grób wykopany, bardzo duży z resztą, a obok niego kilkadziesiąt kamiennych trumien. - Dobrze się spisaliście. Nawet bardzo dobrze, dziękuję wam. Ciał jest w sumie 223, bez Long Fenga, lecz jego na razie nie liczę. Dla niego będzie inna trumna. Proszę, Garey, To pozostała część Dai lee. Oni Ci pomogą. Doróbcie jeszcze tyle trumien, żeby w sumie było 223, a ja z Katasuki i Jetem umieścimy ciała w trumnach oczywiście jeśli się nie brzydzicie czy coś takiego... - posmutniałam, gdyż jest to jedna z gorzkich prawd. Zabraliśmy się do roboty, a gdy skończyliśmy, ciała były w trumnach, w wykopanym potężnym dole i tylko jedno, jedyne ciało było na powierzchni zamknięte w bardzo zdobionej, ciężkiej, kamiennej trumnie. Gdy wszyscy się rozeszli, ja jedna zostałam. Potrzebowałam wyciszenia, więc usiadłam nad trumną Long'a, wyciągnęłam papier i pióro zaczynając pisać:
Jeszcze raz bardzo...
(Off: Sorrka, że niebieskie, ale nie wiem co mi się skiepało )
Po czym wysłałam list sokołem do pałacu, do Lorda Kenji'ego. Wróciłam do kryjówki i położyłam się spać gdyż robiło się późno.

Nastał nowy dzień. Dzień tak smutny i żałobny. Właśnie świtało, a czyż to nie świt przynosi nową nadzieję? Tak właśnie on... Niebo było pochmurne i ciemne. Wydawać by się mogło, że dzisiejsza pogoda sprzyjała memu nastrojowi. Na me szczęście Jet, Katasuki, ani Garey jeszcze nie wstali. Niepostrzeżenie wymknęłam się z kryjówki i powoli leśną drogą udałam się na tę smętną polanę. Usiadłam na trawie i zamknęłam się w sobie patrząc na wschodzące słońce.

Obudziłam się, poranek był pochmurny. Zauważyłam, że już dzień się obudził. Było to na tyle dziwne bo zawsze budziłam się o świcie. Zauważyłam, że chłopacy jeszcze śpią, ale nigdzie nie było Nickii. Wystraszyłam się co jeśli tu był ktoś od Kenji'ego, albo on sam? - "Uspokój się" - Pomyślałam. - "Pewnie Nickia poszła się przejść." - Jednak się nie uspokoiłam postanowiłam udać się na polanę gdzie pochowaliśmy Dai Lee. Zauważyłam tam Nickię obok niej ktoś stał. Rozpoznałam, że jest to Artur. Pomyślałam, że lepiej będzie im nie przeszkadzać więc stanęłam około 20 metrów od nich i czekałam jak to wszystko się dalej potoczy.

Ostatnio edytowany przez Dianka-Katara (2010-02-14 13:51:47)