Avatar - Legenda Aanga

Nie byłam głodna, lecz grzecznie podziękowałam Katasuki, a gdy ona wyszła wpadłam na pomysł przypominając sobie słowa chłopaka. Wiążąc jedzenie w chustkę, żeby lepiej mi było je nieść i szybko wybiegłam w namiotu, łapiąc line pośpiesznie spuściłam się na dół i zaczęłam biec. Wiedząc, w którą stronę udał się Artur, pobiegłam za nim. Dotarłam do rzeki. Była szeroka i bardzo rwąca, więc domyśliłam się, że chłopak nie mógł jej przejść, a widząc tratwę, a na niej swoją zgubę(Off: nie miałam synonimu, a nie chciało mi się powtarzać xD) zaczęłam biec.
- Artur! - krzyknęłam - Zaczekaj!

- Umrzesz jak popłyniesz bez jedzenia.. - uniosłam miskę zawiniętą w chustkę - ..a ja nie chcę mieć kolejnego życia na sumieniu! - zatrzymałam się i patrzyłam na wodę dysząc. Nie miałam siły dalej biec.

Po dość długim oczekiwaniu Kenji postanowił opuścić las.
- Dobra wracamy do miasta nic tu po nas jak będą nas potrzebować to nas znajdą.
- Rozkaz.
I wrócili do Ba Sing Se

Ostatnio edytowany przez Agrael (2010-02-16 18:11:16)

-Te worki nie są przeznaczone do zemsty ale do ochrony swojego życia- odparłem- daje ci je bo boje się o twoje życie.
Powiedziawszy to złapałem duży kij i zacząłem spychać tratwę na rzekę.
-Dziękuje ci za wszystko, kiedy będę mógł odwdzięcze się.
Tratwa spłynęła na rzekę i pomknęła z jej biegiem.

-A ta jak zwykle po swojemu- powiedziałem do siebie- mam nadzieje że w moim domu mnie nie będzie zadręcząć.
Popatrzyłem na dziewczynę z wyższością i używając magii wody przciągnąłem na tratwę worki i wziąłem mapę okolicy (zwędziłem ją z Ba Sin Se). Wyjąłem ołówek i zaznaczyłem na mapie jedną zatokę.
-Tam popłynę- postanowiłem i użyłem całej magii wody by odpłynąć jak najdalej od wrzeszczącej Nickji.

Byłęm niedaleko granicy lasu gdy z kraków wyleciały kajdany.
Wyjąłem swój miecz i przeciąłem je na pół.
Nie miałem chwili do stracenia, złapałem za mały termos i wypiłem jego zawartość myśląc:
-Teraz albo nigdy.
Po chwili coś błysnęło w moich oczach i z paców strzeliła mi błyskawica.
Błyskawica wystrzeliła z krzaków dwuch agętów Dai Lee.
Nie byłem na tyle głupi by płynąć w stronę swojego domu.
Kolejna para kajdan wystrzeliła z krzaków, wystrzeliłem małą błyskawice niszcząc kajdany.
Jednak po chwili walki zabrakło mi siły i padłem do wody.
Obudziłem się wleczony przez agentów Dai Lee.
-Panienka Nickia ucieszy się że przyprowadziliśmy jej tego szczura- mówił jeden z agentów.
-Podobno zagraża jej bezpieczeństwu, widziałeś te błyskawice- mówił drógi.
Po chwili dotarliśmy do miejsca gdzie można było wejść do kryjówki Jeta.
Wjechałem na linie i stanąłem przed znanym mi dobrze namiotem.
-Panienko Nickio- powiedział jeden z nich- przyprowadziliśmy tego szczura.

-Porwali mnie z mojego lasu- powiedziałem- mówili że zagrażam tobie

Wybuchłam szyderczym śmiechem. Śmiałam się długo i głośno jednak gdy przestałam założyłam ręce na biodra i uśmiechając się ironicznie odparłam:
- Porwali?... Z twojego lasu?... Słuchaj no, chłopczyku, moi agenci nie są głupi. Nikogo ot tak nie porywają i nikogo nie ściągają tu bez powodu. Zdradziłeś mnie, a ja wyraźnie zabroniłam Ci zbliżać się do tego lasu. A ty jednak to zrobiłeś. Masz szczęście, że nie jestem mściwa, bo kazałabym Cię od razu zamordować byś więcej mi nie przeszkadzał. Lecz tego nie zrobię, jeszcze nie... - ucięłam po czym patrząc zimno na chłopaka odparłam - Zaprowadźcie go do przeciwnego namiotu i pilnujcie. Za chwilę do was dojdę. - rozkazałam po czym cofnęłam się i weszłam do namiotu. Moje milczenie przerwał Jet:
- Co jest? - zapytał patrząc na mnie spokojnie.
- Artur wrócił. - mówiąc to sięgnęłam po mój metalowy bat, lecz chłopak był na tyle dociekliwy, że zapytał jeszcze.
- Co zamierzasz zrobić? Tylko, proszę, nie baw się w te swoje gierki. Nie jesteś Long Fengiem, pamiętaj. Artur to też człowiek!!
- Wiem... - zawiązałam bat u boku - Żadnych tortur nie będzie. - uśmiechnęłam się kwaśno, a gdy chciałam wyjść Jet zatrzymał mnie słowami:
- Ale teraz Laogai jest....
- ...jest moje. Tak, wiem. - rzuciłam uszczypliwie przez ramię po czym wyszłam uwalniając się od pytań chłopaka. Rozdrażniona szłam przez drewniany most czując drżenie swoich własnych nóg. Gdy weszłam do namiotu ujrzałam Artura siedzącego na łóżku otoczonego przez dwóch agentów Dai lee pilnujących go.
- Słuchaj, Arturze. Zlekceważyłeś moje ostrzeżenie i zbliżyłeś się do lasu. Nie będę tego tolerowała! - tutaj pozwoliłam sobie na dwa, powolne kroki - Musisz ponieść karę... Mogłabym wziąć Cię pod jezioro, Laogai niedaleko, lecz nie zrobię tego. Torturowanie Ciebie nie miałoby najmniejszego sensu. Co prawda mogłabym wymusić na Tobie posłuszeństwo, lecz nie chcę uciekać się do tak okrutnych metod. Dlatego postaram się inaczej zmusić cię do szacunku... Jeśli sam się go nie umiesz nauczyć... - tu zmarszczyłam brwi i rzuciłam chłopakowi chmurne spojrzenie.