Avatar - Legenda Aanga

Off: Eee, wybacz, że pytam, ale ceremonia odbędzie się o zachodzie słońca, dlaczego, więc Agrael ze swymi ludźmi przyszedł na polanę, lub raczej w jej okolice, o wschodzie słońca i jeszcze oczekuje, że "ktoś" po niego przyjdzie?... Nie rozumiem tego. Proszę, jakbyś mógł wytłumacz.

Off: No dobrze, niech tak będzie. Jak wolisz... Tylko to jest jak to ująłeś "jak odwiedziny u kogoś w domu", a na określone przyjęcie przychodzi się o określonej porze!! Wiem, że w naszym Świecie Avatara za bardzo nie ma wyznaczonego czasu, ale wyraźnie napisałam, że jest wschód słońca. Chcę Ci po prostu dać do zrozumienia, że Nickia jest zajęta i nie wyjdzie Ci na powitanie.

Off: No chyba nie wyślę do Ciebie moich Dai lee bo się pozabijacie nawzajem
Możesz mi raz odpuścić i poczekać. Przecież Lordowi tytułu nie zabiorą jak poczeka. Prooooszę

Off: Dziękuję. Ułatwiłeś mi życie

Przed oczami stanęła mi cała przeszłość. Teraz już wybuchłam żałosnych płaczem, podbiegłam pod drzewo, którym uciekł chłopak i pewna, że się tam ukrywa krzyczałam na całe gardło pełna bólu i dławiąca się swoimi własnymi łzami:
- Ja nie wiem co to cierpienie!!!? Jak możesz tak mówić?!! Nawet mnie nie znasz, a tak surowo oceniasz. Nie wiesz co ja przeszłam. Nie wiesz jak mnie okrutnie skrzywdzono, i bólu doznała, a ty mówisz, że mam przyjemność z cierpienia innych! Zastanów się co mówisz!! To ty jesteś nieludzki!! Patrzysz na dziewczynę, która uratowała Twoje marne życie, która nie pozwoliła na Twą śmierć, która choć nieznajoma, nie mogła patrzeć na twe cierpienie!! A ty jak się opłacasz?!?! Zdradzasz ja z jej wrogami, zostawiasz widząc jak cierpi!! I kto tu torturuje ludzi?!! Powiedz mi kto jest bez serca, kto nie zna litości, kto jest sadystyczny jak nie właśnie ty!! - Zamilkłam, wzięłam kilka szybkich oddechów, a zaraz po tym dodałam nadal krzycząc i płacząc - Jet, Katasuki i Garey nienawidzą i gardzą Long Fengiem, a mimo to pomagają mi... Dlaczego?! Bo są moimi przyjaciółmi, a przyjaciele nie znają słowa zdrada... A ty...? - zamilkłam. Nie wiedziałam od czego zacząć, aż w końcu odparłam, już cicho, spokojnie, lecz moje policzki nadal były mokre od łez.
- Jesteś głupcem Arturze... Myliłeś się sądząc, że to ja i Katasuki odmienimy twe życie. Przykro mi, ale taka jest prawda. Spróbuj znaleźć własną drogę. Nie chcę Cię znać, żegnaj. - Po tych słowach wyciszyłam się i stojąc w łzach, samotnie pod drzewem myślałam nad swymi słowami. Teraz już pewna, że chłopak ich nie usłyszał. Żałowałam...

Oglądałam całą to dziwną historie z daleka, kiedy Nickia pobiegła pod drzewo przy, którym zniknął Artur usłyszałam jej krzyki. Powoli podeszłam do przyjaciółki.
- Chodź. - Powiedziałam biorąc ją pod rękę. - Pewnie nie jadłaś jeszcze śniadania... chociaż można powiedzieć już, że będzie to drugie śniadanie powiedziałam patrząc na słońce, które było już dosyć wysoko. A po za tym. - Dodałam troszkę ciszej. - To co o nas powiedziałaś było bardzo miłe. - Uśmiechnęłam się lekko.

- Myślę, że chwila samotności dobrze jej zrobi. - Powiedziałam do zdziwionych chłopaków. I bez słowa wyjaśnienia zabrałam się do robienia drugiego śniadania. Zrobiłam też dla Nickii bo już od godziny dalej siedziała w namiocie, zaniosłam jedzenie do jej namiotu.
- Pomyślałam sobie, że może jesteś głodna. - Powiedziałam cicho i wyszłam. Kiedy jadłam śniadanie zastanawiałam się, czy jednak nie pójść do Nickii. W końcu doszłam do wniosku, że jeśli zdecydowała się zostać sama to powinnam uszanować jej decyzję.