Avatar - Legenda Aanga

- Na początek muszę posprzątać ten bałagan który się tu zrobił. A o tym co będzie później pomyślę...później.- Styx podszedł do jednego ze swoich oficerów i rozkazał  jak najszybszą zebranie ekipy do odbudowy murów ale tym razem będą o wiele wytrzymalsze.
- Sam widzisz Toshiro jest tu sporo do zrobienia.- Powiedział odsyłając oficera aby wykonał jego polecenie.

Sam
- Co mam zrobić, byś mnie nauczył, Shi? Jestem gotowa ponieść wszelkie straty moralne, materialne i inne takie bzdety. - dodała po chwili Sam z lekkim uśmieszkiem na twarzy. Cóż, musiała przebłagać Shiro, żeby ją nauczył. Całus w towarzystwie Styxa odpadał. Inne "romantyczne" sposoby również. Trzeba było spróbować czegoś, co się sprawdzało za czasów, kiedy Sam śmiała się jak idiotka i żarła na okrągło słodycze. Czyli sprzed pamiętnych sześciu lat. Stanęła przed chłopakiem i zastanowiła się przez chwilę, jak ma wypaść, tak żeby było możliwie najbardziej słodko.
- Toooshiirrooo... - powiedziała z niewinnym uśmiechem, przedłużając imię chłopaka. - Proooszęęę.

Toshiro

     Skinął głową. Westchnął.
  - Nie pojedziesz ze mną na wyspę... Gdy wyjdziemy za mury, rozdzielisz się ode mnie. Nie mam zamiaru Ciebie ciągnąć za sobą.  - Powiedział szeptem po czym przetarł ręką krew która została mu na twarzy. - Nie obchodzi mnie czy tego chcesz czy nie... - Zaraz po tym wybiegł z pałacu. Skierował się ku murom.

- Toshiro przykro mi to mówić, ale to był rozkaz. Zabierzesz Sam jesteś za nią odpowiedzialny nauczysz ją wszystkiego co zechce. Zresztą we dwójkę będzie wam łatwe a po drugie ona już tam była i wskaże ci właściwą drogę.- Powiedział Styx. Był dość szorstki ale Toshiro musiał się nauczyć że życie nie jest w cale takie różowe jak się zdaje. Podjął decyzje i musi się z niej wywiązać.
- W porcie czeka na was statek, a i jeszcze jedno.- Styx złapał Toshiro za ramię i powiedział szeptem.
- Pozwoliłeś jej żyć jesteś za nią odpowiedzialny. Zachowuj się jak przystało na faceta zresztą ty jako nauczyciel sprawdzisz się lepiej. Ona cie zna za mną nie przepada wiem że masz dasz radę- W tym momencie Styx puścił Toshiro.
- Postarajcie się nie wpaść w kłopoty. Musisz mi wybaczyć Sam Toshiro zmienia mówi czasem różne rzeczy, ale możne cię sporo nauczyć może więcej niż ja jego.- Styx przy ostatnim zdaniu uśmiechął się sam do siebie musiał zmotywować oboje do wspólnej podróży. Styx wiedział że to da im czas na poznanie się na nowo i albo wrócą silniejsi i mądrzejsi albo nie wrócą wcale.

Sam
W oczach miała błysk, który mówił, że jest lekko poddenerwowana traktowaniem jej jak dziecko. Przechodziła praktycznie z rąk do rąk - od Styxa do Toshiro.
Ziemia lekko zatrzęsła się, aczkolwiek odczuwalnie.
- Szlag Cię weźmie, Toshiro. - powiedziała na głos Sam. Styx przecież mówił, że mogła mu się przydać.
Ale on nie! On jak zwykle sobie poradzi sam! A ja mam stać i mu nie przeszkadzać! Seksista... Nie docenia mnie w ogóle! - krzyczała w duchu. Skoro tak miało być przez całą podróż, to lepiej by było uzgodnić jakąś historyjkę o tym, jak to byli w więzieniu, a każde przed pałacem rozeszło by się w swoją stronę. Ale wolała nie testować cierpliwości swojego mistrza. Poszła za chłopakiem ze spuszczoną głową.

Toshiro

    Spojrzał na niego, z lekko zmarszczonymi brwiami.
   - Wiem, wiem. Przepraszam. Jednak chyba mogę zrobić coś samemu, tak? Chciałem zapytać Mortreda, w prawdzie nie chciałem żebyście się o tym dowiedzieli, no ale cóż, taka prawda. Sam dlatego stanowiła dla mnie kulę u nogi... Ale teraz nie ważne, zrobię to co zostało mi rozkazane, więc... - Spojrzał na Sam. - Chodź. - Uśmiechnął się kącikiem ust.

Toshiro

    - Czekaj na list! - Powiedział do niego przez ramię i zasalutował mu uśmiechając się. Gdy Styx mu to wygarnął poczuł się jak ostatni dupek. W końcu.. No, lubił ją jednak o tym zapomniał. Zaczął o tym wszystkim rozmyślać aż to zrozumiał.
   - Sam... Przepraszam... - Powiedział szeptem. - Nauczę Cię wszystkiego co zechcesz, obiecuje. - Dodał już głośniej.

Minął już jakiś czas od wyruszenia Toshiro i Sam w między czasie Styx zdołał zaprowadzić spokój w mieście i rozpocząć przebudowę całego zewnętrznego muru zlecił to mistrzowi Voldrikowi. Jego przodkowie zaprojektowali i nadzorowali  jego budowę Styx uważał że tylko on będzie wstanie uczynić go mocniejszym niż wcześniej. Styx akurat przeglądał kosztorys przebudowy muru zauważył że Voldrik planuje użyć granitu może Styx nie był inżynierem, ale wiedział że granit jest solidniejszy niż kamień z którego zbudowane są mury. Koszty jaki czas trwania tego przedsięwzięcia były naprawdę spore Styx jednak miał dość środków, i czasu aby rozpocząć budowę jak sam uważał na bezpieczeństwie nie można oszczędzać. Kiedy przeglądał kolejne papiery zrobił się senny, w pewnej chwili Styx przymknął oczy kiedy je otworzył  zauważył że nie ma już przed sobą ani papierów, ani biurka co dziwniejsze w pokoju unosiła się mgła która sięgała mu do ramion. Styx zauważył też   że nie ma broni z którą nigdy się nie rozstawał. Na szczęście na ścianie wisiały 2 solidne miecze. Styx zabrał je i trzymając mocno zaciśnięte w ręku szedł powoli korytarzem czuł że coś jest nie tak. Nagle jakaś postać wyskoczyła z ciemnego konta i próbowała zdać Styxowi cios mieczem. Na szczęście Styx szybko zblokował atak okazało się że osobą która go zaatakowała był Mortred. Styx nie mógł w to uwierzyć skąd się tu wziął faktem było że ich miecze były skrzyżowane. Mortred wydawał się na silniejszego niż wcześniej przełamał obronę Styxa i kiedy ten się odsłonił przyłożył mu z główki. Styx zaskoczony przewrócił się plecami na ziemię. Wtedy Mortred zadał kolejny cios mieczem Styx szybko wyciągnął prawą rękę w celu zblokowania ataku. Cios był silny ale Styx zdołał go zablokować nie mogąc użyć drugiej ręki na której się opierał Styx musiał coś zrobić jeśli nie chciał stracić głowy. - Powiedz coś!- Krzyknął do atakującego Mortrda jednak ten nie odpowiadał. Styx starał się podnieść i pomagając sobie drugą ręką  na której się opierał. Udało mu się przełamać obronę Mortrda lecz było to za mało aby uderzyć go mieczem więc Styx szybko za pomocą magii ziemi wyrwał kawałek podłogi i cisnął nim w Mortreda który po tym ciosie rozpłynął się w powietrzu. Nagle przed jego oczami pojawiło się cos w rodzaju wizji zobaczył w niej tylko postać w czarnym kapturze nie było nic widać prócz czerwonych oczów. Postać powiedziała tylko.
-  Zawsze będę twoim panem, a ty zawsze będziesz niewolnikiem.
Wizja nagle się rozmyła Styx stanął na chwilę trzymając się lewą ręką za głowę i ruszył dalej.
- Kimkolwiek jesteś pokaż się! – Krzyknął Styx wiedział że to bezcelowe jednak miał nadzieje że ktoś mu odpowie.
Po drodze coś zaczęło się dziać z jego mocą nie panował nad nią.
Ze ściany odpadały mniejsze lub większe jej kawałki i opadały na ziemie kiedy nagle usłyszał głos który ostatni raz słyszał dawno temu.
-  Kim jesteś?- Powiedział kobiecy głos
-  Mitsu, to ja Styx!- Krzyknął. W jego głosie słychać było rozpacz i bezradność w tej chwili jego moc zaczęła coraz bardziej wariować
-  Jesteś potworem. Czymś.- Odpowiedział głos Mitsu. Moc Styxa szalała coraz bardziej wyrywając coraz większe kawałki ściany, a on sam nie mógł na tym zapanować. Szedł dalej trzymając się za głowę ból był nie do zniesienia. Nagle znów usłyszał głos tym razem należał do Toshiro.
Jesteś marionetką Khorna. Tylko ciałem ze wspomnieniami człowieka który zaprzedał swą duszę złu. Nie jesteś niczym więcej jak skorupą przypominającą człowieka. -Styx szedł dalej starał się opanować moc która wymknęła się z pod kontroli kiedy nagle z cienia znów został zaatakowany.
-Styx szedł dalej starał się opanować moc która wymknęła się z pod kontroli kiedy nagle z cienia znów został zaatakowany. Tym razem zaatakował go Toshiro starał się on mieczem uderzyć Styxa  z zaskoczenia. Jednak Styx w porę zareagował.
- Mów! Co się tu dzieje?!- Krzyknął do Toshiro jednak ten nic mu nie odpowiedział.
Było jednak w nim coś dziwnego wyglądał na starszego i był silniejszy, ale to było za mało. Styx powoli przesuwał klingę jego miecza w lewo, i gdy znajdowała się blisko twarzy Toshiro  Styx przełamał jego obronę i szybko przeskoczył nad nim przy okazji kopiąc go w plecy. Po raz kolejny atakująca go osoba po prostu zniknęła. Po raz kolejny Styx miał wizje przeszłości tym razem zamiast postaci w czarnym kapturze zobaczył swoją dawną ukochaną Mistu. I ponownie usłyszał ten sam głos.
- Musisz teraz nauczyć się nienawidzić to co kochałeś. Wizja znikła, a Styx odzyskał kontrolę nad swoją mocą jednak czuł ogarniajający go niepokój mimo to szedł dalej mijając kolejne korytarze. Kiedy znalazł się przed głównymi drzwiami poczuł jakby ktoś zacisnął mu rękę na szyi zaczął się dusić, a jakby tego było mało nagle oderwał się od ziemi na jakieś 2m. Styx starał się jakoś wyrwać, szamotał się bezwładnie na wszystkie strony kiedy jednak zrozumiał że nic tym nie osiągnie postanowił skupić całą swoją siłę, gdy mu się to udało wyzwolił ją w jednej chwili wyrywając się z morderczego uścisku. W tym samej chwili drzwi się otwarły zobaczył jasne światło, i nagle zorientował się że nie ruszył się z gabinetu nawet na krok jednak czuł że to co spotkało nie było tylko iluzją. Nie wiedział co o tym myśleć nie był pewien czy to była nagroda czy kara. Nie wiedział też kto za to odpowiada było jasne że kiedy skończy w mieście musi się udać po odpowiedzi do swego mistrza. Może on rozwieje jego wątpliwości.