Avatar - Legenda Aanga

Sam
Uśmiechnęła się szyderczo, kiedy usłyszała słowa Shinju. Wcale ją to nie obchodziło, czy Reiko zobaczy czy też nie.
- Powiem, że póki co mam prawo. Córki się nie pozbędziesz, nieprawdaż? - powiedziała. Może i niektórzy pozbywali się swoich dzieci, to miała nadzieję, że jej matka jest inna.
- Jak twój bark? - spytała. Głupio by było, gdyby Shin znów zemdlała. Ale wiedziała, że wtedy po prostu zemdlała z bólu. Każdemu się może zdarzyć.

Sam
- Ta... Wielkie rodzinne spotkanie. Tak to można nazwać. - powiedziała z przekąsem w głosie. Przeczytała jeszcze kilka słów, a na jej twarzy jawił się uśmiech.
- W sumie... Dowiedziałam się, że moje życie jest dokładną kalką jej życia. - dodała po chwili. Cóż, prawie wszystko się zgadzało. Nie chciała jednak skończyć jak Reiko. Urodziła jedno dziecko, a ojciec po dwóch latach wypędził ją z domu. Załamała się psychicznie, jednak musiała sobie jakoś radzić. Nadal żywiła bezsensowną miłość do Seia.
- I propos czatów... Jeśli Reiko się do nas zbliży, to się ją usłyszy. - zapewniła Sam. Była jak zwykle pewna swego.

Shinju

- Jesteś pewna, że usłyszysz? - zapytała się ironicznie. - Ona nie wyglądała na taką, co głośno tupie...
Rozejrzała się po pokoju i nie zobaczyła niczego, co by mogło ją zainteresować. Z obojętną miną przełożyła parę kartek z miejsca na miejsce, nawet nie czytając, co na nich jest napisane.
- Jak chcesz to mogę stanąć na czatach.. - zaproponowała.

Mortred

Z zamyślenia wyrwał go dopiero głos Reiko, której kompletnie nie zauważył, póki się nie odezwała. Wstał powoli z miejsca. Nie miał większego pomysłu, co mówić, to raczej była rozmowa między Sam a tą kobietą, a nie dodatkowo nim. Poprawił bandaż na ręce i syknął przy tym cicho, bo przypadkiem dotknął się mocniej w oparzenie, które naprawdę nie było niczym miłym. Wilk usiadł obok niego i przyglądał się z zaciekawieniem matce Sam. To była naprawdę ciekawa sytuacja.

Sam
Reiko oparła się o framugę z pokerowym wyrazem twarzy. Wyglądała, jakby chciała zakończyć rozmowę. Nie lubiła wspomnień, a jej córka kojarzyła się jej tylko z mężem i nieszczęśliwą miłością. Może i przez chwilę była bardzo zadowolona, ale potem sobie wszystko przypomniała... Miała wrażenie, jakoby Sei zostawił ją właśnie przez to dziecko.
- Sądzę, że to nawet nie jest potrzebne. - obróciła się na pięcie i zeszła na dół. Sam rozłożyła ręce w geście bezradności.
- Dziesięć lat... Dziesięć lat, a ona się w ogóle nie cieszy... Ale powinnam się tego spodziewać. - powiedziała i westchnęła ciężko. Nagle wpadł jej do głowy niesamowicie dobry pomysł. Przynajmniej według niej.
- Tak swoją drogą... Co powiecie, aby przedostać się pod ziemią aż do samego Ba Sing Se? Nikt nas nie zauważy, a w ten sposób sprawdzimy, czy wszystko jest w porządku. - zaproponowała dziewczyna.

Ostatnio edytowany przez Skorka (2010-11-11 23:00:54)

Sam
Uśmiechnęła się lekko i pokręciła głową, wciąż mając na twarzy swój uśmieszek. Starała się ukrywać zakłopotanie.
- Nasz Shiro? Chłopak póki co sobie radzi, chodziło mi raczej o sprawdzenie stanu miasta... I rzut oka na to, czy Sigma wydała odpowiedni rozkaz. - powiedziała Sam. Cóż, Sigma jak to Sigma. Na początku nie pałały do siebie sympatią, ale później było nawet znośnie. Taka siostrzana relacja. Sigma mówiła do Sam jak do tej ściany, a Tsuei zupełnie ją lekceważyła. Tak jak fakt, że to była jej władczyni. Rozmawiała sobie z nią jak z "koleżanką". Chociaż nigdy nimi nie były.

Sam
- Chciałam tylko zwrócić uwagę na słowa Shinju... Znając życie, to sobie dobrze radzi... Nie martwię się o niego, nie jest małym dzieckiem. - powiedziała i rozejrzała się po pokoju. Cóż, Sam była doskonała, jeśli chodzi o zaprzeczanie samej sobie. Chciała jednak pokazać Shinju, że Toshiro jej wcale nie obchodzi. Ale Shinju nie była aż tak naiwna, nie można było tego jej wmówić.
- To idziemy czy będziemy się patrzeć w sufit? - dodała ironicznie, spoglądając na schody. Wyszła z pokoju, czekając aż Mortred i Shinju pójdą za nią.

Mortred

Westchnął i splótł ręce. Coś mi się wydaje, że jednak się martwiłaś... Nie chciało mu się jednak już mówić. Mieli iść i na tym się skupił.
- W drogę w takim razie! - niemal krzyknął i ruszył za obiema dziewczynami. Rozglądnął się jeszcze z ciekawości po pokoju, ale idąc, bo nie było sensu się zatrzymywać. Wilk przyczepił się do stojącego tam mebla i nie mógł przestać wąchać. Mortred, zauważając to, zatrzymał się jednak i zagwizdał na palcach.
- Tesiek, chodź! Nie ma czasu - powiedział do niego i zachęcił gestem ręki. Ten oderwał się od mebla i dogonił chłopaka. Ten ponownie ruszył za towarzyszkami i już razem ze zwierzęciem dogonił je.