Avatar - Legenda Aanga

Spojrzała się na chłopaka po czym klepnęła go z całej siły w plecy. Nie było to może silne uderzenie bo sama nie należała do grona silnych osób.
- Dobra krótka odpowiedź mi w zupełności wystarczy. Raz na tydzień? Raz na miesiąc to już zdecydowanie za dużo. Powiedz mi czemu mnie ze sobą zabrałeś i co chcesz w zamian i nie wykręcaj się. Teraz to już musisz mi powiedzieć i tym razem nie odpuszczę tak szybko.

- Nie chce tak długo czekać chce teraz wiedzieć.  No powiedz co Ci szkodzi? Przecież i tak się dowiem więc co to za różnica czy teraz czy potem. Uśmiechnęła się do chłopaka mając na dzieje, że coś tym wskóra.
-  A czemu nie chcesz mi tego powiedzieć? Gdybyś powiedział nie męczyłabym Cię tyloma pytaniami.

Spojrzała na chłopaka i z lekkim uśmiechem powiedziała.
-  Na prawdę musze tyle czekać żebyś mi w końcu powiedział czego ode mnie chcesz. A zresztą lepiej żebyśmy już o tym nie rozmawiali bo widzę, że i tak nic od Ciebie nie wyciągnę. A tak po za tym to czemu mi się tak przyglądasz?

Spojrzała na i chłopaka i powiedziała.
- Dobrze odpoczywaj ja się porozglądam po statku. I może lepiej połóż się na łóżku ja już na nim spać nie będę. Uśmiechnęła się i wyszła z kajuty zaczęła się rozglądać po statku. Zauważyła, że dopływają do jakiegoś lądu. „Niedługo dopłyniemy. Mam nadzieje, że nie zostanę tam długo”. Pomyślała.

Obróciła się gwałtownie słysząc czyjś głos. Zobaczyła chłopaka i z lekkim uśmiechem powiedziała.
- Możesz się tak następnym razem nie skradać bo mnie wystraszyłeś. Tak w końcu dopływamy i mam nadzieje, że długo tam nie zabawie. Nie znam się, ale za jakąś godzinę powinniśmy już tam być. Tak mi się przynajmniej wydaje. A tak w ogóle jak się spało?

- Mówiąc, że długo tam nie zabawie miałam na myśli, że nie dłużej niż kilka dni bo w dzień czy dwa chyba nie dam rady wszystkiego załatwić. Fakt faktem koszmary to nic przyjemnego, ale sam sen w sobie nie jest taki zły. Ja nawet lubię śnić. Cały czas patrzyła się na zbliżający się brzeg. Chciała żeby statek zaczął płynąć szybciej. „ I szybciej się tam znajdę tym szybciej  stamtąd wyjadę”. Pomyślała.

Spojrzała na chłopaka. W jednej chwili była spokojna a w następnej zaczęło ją ogarniać przerażenie. Słowa Kamikaze ruszyły w niej strach, który od dawna próbowała w sobie stłumić. Zaczęła się cofać. Strach zaczął ją paraliżować. Dla niej nagły natłok myśli o śmierci i powracające wspomnienia było czymś co przelało czarę. W końcu upadła na ziemie. Próbowała się uspokoić, ale nie mogła. Z każdą chwilą strach rósł do granic możliwości. Wiedziała, że skoro jest tak blisko to nie może się poddać, ale powtarzanie sobie tych słów w głowie nie dawało rezultatów wręcz zaczęło ją to jeszcze bardziej stresować. Złapała się za głowę i łzy stanęły jej w oczach za nic nie mogła się uspokoić. To ją po prostu przerosło.