Avatar - Legenda Aanga

Sam

Uśmiechnęła się i trąciła lekko Shiro w bok. Nie miała mu za złe, że myśli tak, a nie inaczej o Connorze. Naprawdę ciężko było polubić Connora, jeśli znało się go przez krótki czas.
- Nie wierzysz mi? - spytała go. - Może trudno w to uwierzyć, ale Conn jest całkiem miły. Tylko trzeba być miłym dla niego... - powiedziała, nawet nie próbując żartować. Mówiła całkowicie serio.
Gdy jednak chłopak zapytał ją o powód jej kłótni z Angel, stremowała się. No przecież nie mogła powiedzieć mu, że kłóciły się o niego. Z drugiej strony, okłamanie go też nie było dobrym wyjściem.
- Nieważne... - wykręciła się.

Sam

Gdy Toshiro zaczął ją łaskotać, zachichotała cicho. Tak, takie łaskotanie - nie za mocne - wywoływało u niej zazwyczaj śmiech. Mimo tego, że chłopak ją tak doskonale podszedł, nie dała się omamić.
- Nie tam, nie chciałbyś wiedzieć - odparła. Stwierdziła, że będzie milczeć jak grób. Bo powiedzenie Shiro, że to o niego się kłóciła z Angel byłoby doprawdy żałosne. Na pewno tego nie chciała.
W pewnym momencie zaczęło ją ćmić w głowie. Było to wyjątkowo nieprzyjemne uczucie, więc przymknęła oczy i dotknęła skroni. Cichym głosem powiedziała do chłopaka:
- Weź, tam w szafce jest jakiś przeciwbólowy... Podaj mi... - wykrzywiła twarz w grymas niezadowolenia.

Sam

Złapała w dłoń szklankę oraz lek, po czym połknęła tabletkę i popiła wodą. Drżącą dłonią odstawiła szklankę na stół, po czym przyłożyła znowu dłoń do skroni, posykując cicho.
- Argh... - warknęła. - Boli jak skurwy*yn... Czuję się jak śmieć, jestem normalnie tak obita, że gorzej już chyba być nie może... - przerwała, słysząc pytanie Shiro.
Zastanowiła się przez chwilę, gdzie oni wszyscy mogą być. Jakoś jej to tak umknęło z głowy, ale starała sobie przypomnieć. Po chwili dłuższego zastanowienia odparła:
- Na zakupy poszli. Ryba będzie i chyba kurczak... Zostajesz na obiad, czy tam obiadokolację? - spytała Sam, patrząc w oczy Toshiro z nadzieją.

Sam

Westchnęła ciężko, przypominając sobie zdarzenia dzisiejszego dnia i spoglądnęła na Shiro. Wstała z krzesła, chwiejąc się lekko, i usiadła chłopakowi na kolanach. Wtuliła głowę w jego pierś, a jej oddech znacznie spowolnił.
- Wiesz co? Chcę, żeby już ten dzień się skończył... - wyszeptała. - Wszystkie te zdarzenia, ta walka, kłótnie, ta pieprz*na larwa Angel... To wszystko po prostu wytrąca mnie ze względnej równowagi psychicznej...
Gdy usłyszała, że Shiro musi iść do Azaela, przypomniała sobie, że przecież dawno go nie widziała. Była strasznie ciekawa, z kim to Shiro go zostawił.
- A gdzie go zostawiłeś, jeśli oczywiście można wiedzieć? - powiedziała nieco głośniej. - I wiesz... Azu może przecież przyjść tutaj, chyba krzywda mu się nie stanie? Poza tym - mamy w tej spiżarce - wskazała na pomieszczenie z małymi, zamkniętymi na klucz drzwiami - tyle słodyczy, że głowa mała.

Sam

W sumie to dobrze, że Azu został na razie z kimś w minimalnym stopniu rozsądnym zamiast z nimi - szajbusami, którzy pakowali się przez cały dzień w kłopoty. Takie wyjście było całkiem dobre.
- Hmm... Dziwne, że nie je słodyczy. Z tego co wiem to z ciebie jest niezły łakomczuch... - dodała, po czym mrugnęła do niego. Tak, zdecydowanie jej się podobał.
Toteż ucieszyła się, gdy chłopak ugryzł ją lekko w ucho. Pocałowała go w szyję, uśmiechając się przy tym zawadiacko i powiedziała:
- Ja na przykład lubię bardzo slodycze... Szczególnie takie dobre i bardzo słodkie - dodała, zakręcając sobie na palcu kosmyk jego włosów. Nie miała wprawdzie zbytnio siły, aby kontynuować harce, ale przecież pokleić bez powodu i bez ukrytego interesu też by było można.

Sam

Uśmiechnęła się i spojrzała na Shiro, w oczach mając skrzące się płomyki. Wyglądała teraz jak dziecko, które dostało lizaka i właśnie się nim delektowało. Czyli bardzo dziecinnie.
- Dobrze, że całego... - musnęła swoimi ustami jego usta. - Wiesz dobrze, że nie lubię się z nikim dzielić, jak mam coś dobrego... I chyba dzisiaj nie będę musiała tego robić, czyż nie? - spytała.
Wiedziała, że raczej nie będzie musiała. Bardzo ją cieszył taki obrót sytuacji. Bo lubiła mieć niektóre fajne i dobre, budzące zazdrość u innych, rzeczy - jednak tylko na własną wyłączność.
- Hmm... To o czym porozmawiamy? - spytała.

Sam

Nie chciała za bardzo mówić o tym, z jakiego powodu poprztykała się z Angel. Uważała to za sprawę - szczęśliwie - minioną i właśnie dlatego nie zamierzała tego przywoływać.
- Tak... - westchnęła. - Dokładnie o to... - powiedziała do niego.
Rozchmurzyła się jednak później, ponieważ Shiro musnął jej usta swoimi. I czy ona nie lubiła klejenia się? No, nie zawsze je lubiła, ale akurat z tą osobą i o tym czasie je lubiła.
- Taki inteligentny, a nie wie? - ujęła jego usta w swoje i lekko przygryzła jego wargę. - Dziwię się tobie, Shiro. Zawsze przecież miałeś pomysł na rozmowę... Skoro jednak tym razem nie masz... To może byśmy porobili coś innego niż rozmowa. Przecież w końcu czyny liczą się bardziej niż słowa, czyż nie? - spytała.
Miała nadzieję, że Toshiro zrozumie, o co jej chodzi. Ale przecież musiał zrozumieć. Wprawdzie nie miała ochoty akurat na TO, ale przecież można było się pobawić w inny sposób.