Avatar - Legenda Aanga

Shinju

- Ej! Nie zgubiłam się na wielkim oceanie to i nie zgubię się w jakiejś mieścinie! - zaprotestowała. Oczywiście, że nie miała nic przeciwko towarzystwu Connora podczas zakupów, a nawet jej to odpowiadało, to niekoniecznie miała ochotę, by ją traktować jak słabą kobietkę, która zgubi się na pierwszym lepszym zakręcie. Skoro radziła sobie na pirackim statku przez 24 lata, poradziła by sobie i z zakupami.
Ktoś wszedł do salonu. Zaskoczona odwróciła twarz w kierunku źródła głosu, którym okazała się Kaori. Westchnęła. Pozostawało mieć nadzieję, że Kaori nie widziała jak Conn ją pocałował. Blondynka raczej nie przepuści okazji do pośmiania się z Shinju po tym jak przyłapała Ri oraz Sam na obściskiwaniu się.
- Czekaj! - zawołała za odchodzącą Kaori. - Nie idziesz z nami na zakupy?

Ri

- Hmm... nie raczej nie. - Odpowiedziała.
- Poza tym - prędzej bym te torby rozwaliła niż gdziekolwiek doniosła. - Powiedziała kiwając głową. Mówiła zupełnie poważnie - tachanie toreb zdecydowanie nie było jej dziedziną.
- Chyba nie pogniewacie się, jak zostanę w domu? - Zapytała.

Ri

W sumie, to czemu nie? Shinju ma rację, co będzie przecież przecież robić w domu jak Sam śpi. Albo sama pójdzie spać, albo będzie siedzieć i gapić się w przestrzeń. A przecież to takie nudne. I poza tym - nie będzie miała co zjeść!
- No cóż... skoro nalegasz... - Powiedziała i zaśmiała się. - Ale ja wcale nie żartowałam z tymi torbami. I żeby nie było, że nie ostrzegałam.

Shinju

W końcu, po dłuższym przekonywaniu, Kaori zgodziła się iść z nimi na zakupy. No i dobrze, bo przynajmniej Sam  będzie mogła w spokoju odpocząć. Biorąc pod uwagę co zobaczyła w pokoju czarnowłosej, istniały przesłanki, że gdyby Kaori została to Sam mogła by mieć ciekawsze rzeczy do roboty niż sen. A w jej stanie raczej nie było to wskazane.
Conn zaczął się szykować, więc i ona powinna. Głupio by było jakby musieli na nią czekać. Rozejrzała się dookoła w poszukiwaniu swojej torby. Odnalazła ją za fotelem. Podniosła i otrzepała.
- No to jeśli chodzi o mnie to jestem już gotowa - uśmiechnęła się. - Mam tylko nadzieję, że nie będziemy musieli iść zbyt daleko... Ostatnio tak jakbym nie jestem zbytnio w formie... - westchnęła. Fakt, ostatnio dość łatwo się męczyła. Było to zrozumiałe, jeśli się wzięło pod uwagę jej stan, ale i tak ją to irytowało.

Sam

Stwierdziła, że w dzisiejszym dniu było już stanowczo za dużo wrażeń. Najpierw śmierć Kuro, później inne - nadchodzące wręcz lawinowo - kłopoty i perypetie. Jednak spotkanie Angel wylało czarę goryczy i mocno ją zdenerwowało. Tak mocno, że zarówno ona, jak druga dziewczyna, została solidnie poharatana. Ona miała rozwaloną brew i wargę, tamta... No cóż, nie przyglądała się, ale też nie wyglądała najlepiej.
- Szlag by was wszystkich wziął... - mruknęła pod nosem i rozpędzając się, złapała się krawędzi muru odgradzającego posesję jej ojca od reszty miasta. Złamana ręka zabolała poważnie, jednak Sam udało się wejść na mur i z niego zeskoczyć. Miała nadzieję, że Shiro nie wpadnie na głupi pomysł i nie będzie za nią szedł, bo już by się chyba do reszty załamała.

Sam

Gdy już weszła do domu, oparła się o ścianę. Już zupełnie nie zwracała uwagi na Shiro, który wszedł zaraz po niej i zaczął szperać po szafkach. Zsunęła się plecami po ścianie, z oczyma zamglonymi od smutku.
- Może miałam stać tam i słuchać? Może miałam wysłuchiwać oszczerstw pod swoim adresem? Może miałam... - zająknęła się. - Może miałam przyjmować spokojnie, że mnie nie kochasz... - oczy zaszkliły jej się.
- Sam, przestań się mazać... - pomyślała. - Tego kwiatu jest pół światu... Dasz sobie radę. Bez Shiro... - próbowała tym oddalić kolejny napad dławiącego uczucia w gardle, które nieuchronnie prowadziło do płaczu. Wstała i podeszła do szafki, gdzie Connor trzymał bandaże.
- Ooo-dejdź... - powiedziała. - Sama sobie poradzę, nie potrzebuję pomocy... - wyjęła bandaż z szafki, usiłując się przy tym nie popłakać.
Sama w sumie nie wiedziała, czemu jest taka dzisiaj płaczliwa. Podejrzewała jednak, że to najzwyczajniej w świecie kumulacja wszystkich perypetii, które się dzisiaj jej przydarzyły. Wstydziła się tego.

Sam

Dała się posadzić na krześle, usiadła na nim całkiem spokojnie. Już jej aż tak strasznie nie dławiło w gardle, chociaż nadal czuła się przygnębiona. Wcale nie wierzyła we wcześniejsze słowa Shiro na temat tego, że Angel jej nie wyzywała na serio.
- Ciekawe, z kim mam to robić... - odparła na jego chamską odzywkę. - No powiedz mi, Shiro, czemu tak mi pięknie mówisz, że mnie kochasz, a to w rzeczywistości nieprawda? Czemu Angel sądzi, że to ona, a nie ja, jest kochana przez ciebie? Zdecyduj się, ja się nie obrażę, jak mi powiesz prosto z mostu, co o mnie sądzisz i czy mnie kochasz, czy mnie niena... Auć!
Urwała z powodu tego, że Shiro zaczął jej opatrywać wargę, a ona zaczęła tak paskudnie piec, prawdopodobnie z powodu wody utlenionej. Złapała za dłoń chłopaka i ścisnęła ją mocno.
- Zresztą... I tak zasługujesz na kogoś lepszego niż narwane dziewczynisko o imieniu Sam... Tylko nie rób mi nadziei.. Słynni filozofowie powiadają, że ona umiera ostatnia, a ja nie chcę się łudzić, że jeszcze mnie lubisz... - powiedziała.
Zdecydowanie - gdyby dzisiaj nie miała takich rewelacji, nie mówiłaby w ten sposób, nie popłakałaby się prawie i na pewno wierzyłaby w siebie. Ale stało się inaczej. Zupełnie inaczej.

Sam

Mimo iż miała już na końcu języka parę nieprzyzwoitych słów, bo za alkoholiczkę się nie uważała, papierosy to była jej sprawa, pełnoletność zamierzała wykorzystywać do oporu, a już tym "zrytym na deklu gościem" przybił gwóźdź do trumny, to nie wypowiedziała ich. Shiro w porę zdążył dopowiedzieć resztę. Gdyby nie zdążył, to cóż... Miałby poważne kłopoty, tak można powiedzieć.
- Wiesz co, Shiro? Zajeb*łabym ci za to, co powiedziałeś o moim ojcu. Naprawdę, słowo daję. Tylko nie mogę, bo też cię kocham - powiedziała z uśmiechem na ustach.
Z tym uderzeniem chłopaka to był żart. Wcale nie zamierzała go uderzyć za te słowa. Co najwyżej ostro się wkurzyć, a to dosyć spora różnica.
- Tak już mówiąc bardziej serio - Connor nie jest wcale taki zły. On tylko chciałby taki być 'zły i okropny', ale mu się to nie udaje. Wiesz, ja ci go nie każę wielbić, ale nie bądź dla niego za ostry... - dodała po chwili zastanowienia.
Przecież nie chciała zarówno dla jednego, jak i dla drugiego źle. Wręcz przeciwnie - chciała jak najlepiej, żeby im się dobrze w życiu powodziło. Bardzo głęboko ubolewała nad faktem, że obaj się nie znoszą, ale musiała jakoś to wytrzymać. Nie można przecież w życiu mieć wszystkiego.