Avatar - Legenda Aanga

Toshiro

Pokiwał głową w odpowiedzi, wstał i zasunął krzesło, które sobie wziął, na miejsce. Zamknął jeszcze otwartą szafkę po czym włożył ręce do kieszeni swoich spodni, a potem podchodząc do gotowej do wyjścia dziewczyny. Uśmiechnął się do niej nikle, przymykając nieznacznie oczy. On również poprawił swoją koszulę, która była podarta i ozdobiona zaschniętymi plamami krwi, które ciągnęły się aż do pleców. Nie miał czasu zmienić tej koszuli, choć wyglądała okropnie i przyciągała uwagę ludzi. - Masz jakąś koszulę? - Zapytał, spoglądając jeszcze raz na Sam. - Niech stracę... Może być Connora... - Dodał zaraz i westchnął cicho.

Toshiro

Westchnął tylko na to, co powiedziała dziewczyna. W sumie, on mógł chodzić w takiej koszuli do, za przeproszeniem, usranej śmierci, bo jemu jej stan nie przeszkadzał. Co innego ludziom. Widok faceta w ubrudzonej krwią koszuli chyba nie jest widokiem codziennym, prawda? Ale nieważne.
- No, skoro nie ma, to nie ma. - Wzruszył ramionami po czym uśmiechnął się do Sam. Zaraz pokiwał potwierdzająco, na jej pytanie, wziął ją pod rękę i zaczął iść.

z/t

Ri

Zatrzymała się przed domem Connora. Chciała go trochę popodziwiać.
Podobał jej się. Był taki... właściwie to nie wiedziała nawet jaki. Podobający jej się. Dokładnie taki.
Zostałaby żeby pomóc przy obiedzie, ale było wiele powodów dla których nie zostanie. Większość z nich dotyczyła tego, że jej się nie chce. I że nie za bardzo potrafi.

[z/t]

Connor

Uśmiechnął się, spoglądając na Shinju i na jej piękne brązowe włosy, które były przewiązane chustką. Zbliżył się do niej, zdejmując chustę z jej włosów. Uśmiechnął się szerzej.
- Tak wyglądasz znacznie ładniej - powiedział, po czym położył tkaninę na stole, przy którym siedziała jego narzeczona. Tak, uznał, że to co zrobił, było całkiem dobrym posunięciem. Shinju wyglądała miała więcej tego zawadiackiego uroku, gdy tak siedziała przy stole, a niesforny kosmyk opadał na jej twarz.
- Spoko, załatwię to sam. W końcu - ja dzisiaj robię obiad, nie? Ty sobie posiedź, miałaś dzisiaj ciężki dzień, nie? - rzekł.
Wziął sobie garnek na obrane ziemniaki oraz koszyk na obierki. Usiadł na krześle i zaczął zręcznie, szybkimi ruchami obierać ziemniaki. Im więcej jednak czasu to robił, tym bardziej pogrążał się w myślach. Przypomniał sobie to nieszczęsne zdjęcie i znowu odżyły w nim wspomnienia.
Connor siedział w kuchni, popijając jaśminową herbatę i z co raz to większą niecierpliwością patrząc na zegarek. Nie spieszy się jej, pomyślał. Mogłem się przecież tego spodziewać...
Usłyszał trzaśnięcie drzwiami, tupot stop, a poczuł małą istotę wskakującą mu na kolana. Dziewczynka o czarnych, długich włosach opadających na ramiona i zielonych oczach uśmiechała się zawadiacko.
- A gdzie warkocze? - spytał, spoglądając na córkę.
- Warkocze są beznadziejne... Wyglądam w nich jak durna Yuriko! Jak w ogóle możesz mnie tak czesać, tato...
Rudowłosy podrapał się z zakłopotaniem w głowę, po czym przybrał niezwykle głupi wyraz twarzy. Był zadziwiony tym, co usłyszał. Naprawdę - solidnie zadziwiony.
- Myślałem, że lubisz warkocze...
- Nie. Nie lubię.
- No cóż... Może kucyki? - zaproponował Connor, ale szybko został naprowadzony na właściwą drogę przewróceniem oczu i zdegustowanym wyrazem twarzy Sam. Dziewczynka zeszła z jego kolan, po czym chwyciła butelkę mleka, która stała na kuchennym blacie. Otworzyła ją i upiła z niej całkiem spory łyk.
- Tato... A jak ty właściwie poznałeś mamę? - zapytała po chwili ciszy.
Conn westchnął w głębi duszy. Gorszego pytania to sobie nie mogła wymyślić, naprawdę. Widać było po niej to, że naprawdę chcę wysłuchać tej opowieści.
- A więc było to tak... - zaczął opowieść. Podczas opowiadania wielokrotnie przyłapywał się nad tym, że widział u swojej córki to samo spojrzenie, które widział wiele lat temu u Reiko...
Z tych rozmyślań nie wyszło jednak nic dobrego. Mężczyzna poczuł krew spływającą po palcu i to nie była zwykła kropelka. To była wręcz struga krwi.
- Pierdo*one ziemniaki... - mruknął pod nosem.

Connor

Był pod wrażeniem tego, jaki Shinju ma refleks. Jak tylko się skaleczył, od razu zerwała się do niego i zaczęła leczyć jego palec. Swoją drogą - bardzo mu zaimponowało to, jakie umiejętności ma jego narzeczona w kwestii magii wody. Wiedział, że taka technika jak Uzdrawianie wymaga jednak trochę pracy.
- No, no, całkiem nieźle ci idzie, muszę ci powiedzieć - powiedział. - Ja jestem tylko marnym magiem ziemi... - pod koniec swojej wypowiedzi zachichotał. Zaczęło go lekko łaskotać w palec.
- Łaskocze - powiedział, przyglądając się uważnie swojemu palcu. Nie było na nim nawet najmniejszego śladu po zacięciu. - Dzięki.
Kiedy usłyszał, że teraz ona zajmie się obieraniem ziemniaków, westchnął ciężko. Naprawdę, nie był aż taki nieporadny życiowo, żeby potrzebował wyręczania w tak prostej czynności.
- Oj tam, z ręką czy bez ręki... Są ważniejsze części ciała niżeli ręka. I chciałbym ci jeszcze przypomnieć, że nie tak dawno temu powiedziałaś, że będziesz mnie kochać pomimo wszystko. Kalekę też byś musiała pokochać, smutne, ale prawdziwe - uśmiechnął się swoim gorzkim uśmiechem.
Nie chciał, żeby ktoś go kochał "pomimo wszystko".

Connor

Też nie był przodownikiem, jeśli chodziło o magię ziemi. Umiał kiedyś ją w stopniu mistrzowskim, ale zaniedbał ją mocno przez... Zwyczajny brak czasu. Raz, że trzeba było się zajmować dzieckiem, a nie bujać w obłokach, drugi raz, że pracował, trzeci raz, że czasami mu się po prostu nie chciało.
- Nie doceniasz się, Shinju - powiedział, uśmiechając się nieznacznie.
Wstał z krzesła i przeszedł do szafek kuchennych. Trochę się przy nich krzątał, szukając potrzebnej rzeczy. Ale w końcu ją znalazł. Była to... paczka cygaretek. Wyjął jedną cygaretkę, włożył ją do ust, po czym wziął zapałki i podpalił. Zaciągnął się dymem, po chwili wypuszczając go z ust.
Usadowił się wygodnie na blacie kuchennym, tak, aby mieć widok na Shinju. Dalej obierała ziemniaki, a on w chwili obecnej zajmował się tym, co lubił - czyli paleniem cygaretek i obijaniem się.
- Jakoś tak mi się odechciało obierać ziemniaków... - powiedział, po czym dodał: - Jeeny, czy my po prostu nie możemy iść zjeść coś na mieście zamiast robić ten obiad? A to zostanie na jutro albo pojutrze, albo popojutrze, albo po... - przerwał, orientując się, że trochę się zapędził z ilością tych "po". - Wiesz, o co mi chodzi.

Connor

Skinął głową na słowa Shinju. On też nie mógł sobie pozwalać na przecenianie własnych możliwości, bo jego mogło kosztować to więcej niż taką Shinju. Nawet życie mógł utracić, gdyby zdecydował się na jeden, mniej lub bardziej, pochopny krok.
- Rozumiem. Rozumiem doskonale - odparł, przybierając nieco zamyślony wyraz twarzy.
Istniał jeszcze jeden powód, dla którego nie mógł przeceniać własnych możliwości. Nie był typowym gangsterem czy kryminalistą. Nie pochodził z biednej rodziny, nie wdawał się w bójki z przypadkowymi ludźmi, nie płonął żądzą zemsty.
Był wręcz przeciwieństwem obrazu typowego kryminalisty - w wolnych chwilach zaczytywał się w poezji, przechadzał się po łąkach i przyglądał się kwitnącym kwiatom, czytał książki traktujące o strategii wojennej i o dawnych wiekach. Mimo swojej nietypowości i życia we własnym świecie, potrafił zjednać sobie szacunek. Na swój pokręcony sposób, rzecz jasna.
- Ambitną... No dobrze, zajmę się - powiedział i z cygaretką w ustach poszedł do swojego pokoju, znajdującego się na piętrze.
Przystanął i rozejrzał się dookoła przez krótką chwilę. Na jednej z jego półek, która wyraźnie górowała nad innymi stały trzy puchary. Uśmiechnął się pod nosem. Na gwoździu obok półki zawieszone były na tasiemkach medale. Na ścianę zaś oprawiona w szklaną ramę koszulka z numerem 7 i nazwiskiem Tsuei.
Tutaj Connor zasępił się wyraźnie. Ta koszulka była własnością jego ojca, a później także i jego. Studiowali na tej samej uczelni - z tą różnicą, że jego ojciec ekonomię, a on politologię - grali w tej samej drużynie piłkarskiej, mieli tyle ze sobą wspólnego.
- Boże, tato... - powiedział. - Czy mnie czeka ten sam los, co ciebie? - wyszeptał.
Nagle za nim pojawiła się jakaś postać. Był to siwy mężczyzna, uśmiechający się niewyraźnie. Conn odwrócił się. Przestraszył się nie na żarty, po czym wycelował w niego palcem.
- Ty... Ty... - wyszeptał drżącym głosem. - Ty nie istniejesz. Ty nie żyjesz... Od dwóch lat... To wszystko nie jest prawda. To tylko omam, halucynacja... To nie jest prawda... - szeptał dalej.
- To czemu mnie widzisz, synu? - spytał siwy, po czym podał mu jakąś książkę, która miała napisane na okładce "Lee Fong. Poezje wybrane". - Polecam, bardzo pouczająca lektura.
Siwy otworzył drzwi, po czym wyszedł z pomieszczenia. Zaczął schodzić po schodach, Connor słyszał w uszach hałas, który powodowały jego ciężkie, wojskowe buty. Już sam nie wiedział, co jest ułudą, a co nie.
Connor również wyszedł z pokoju, trzęsąc się lekko, odcień jego skóry był porównywalny do odcienia białej kartki papieru. Kiedy już zszedł na dolne piętro, jedną trzęsącą się dłoń schował w kieszeni, a drugą trzymał książkę, która okazała się być nie poezjami wybranymi Lee Fonga, chociaż w taką obwolutę była opakowana. Była to bowiem książka, której nienawidził z całego serca, bo przekazywała mu prawdę o sobie samym. Nosiła ona tytuł "Jak żyć ze schizofrenią" i była napisana przez jakiegoś psychiatrę, którego nazwiska nie kojarzył.
Położył ją na stole, po czym usiadł na krześle, opierając brodę o trzęsącą się wciąż dłoń. Tak, czuł się, jakby ktoś wyjął go z komedii i wstawił w scenerię horroru. Strach wręcz go paraliżował.