Avatar - Legenda Aanga

Shinju

Nie zdążyły nawet z Kaori przenieść Shiro na hamak gdy wróciła Sam z wodą. Przykazała jej gestem, żeby postawiła beczułkę obok nich i szybko wzięła się do roboty. Nie było czasu do stracenia, bo stan chłopaka był bardzo poważny. Przeniosła za pomocą magii wody porcję płynu i zaczęła leczenie. Starannie, ale dość szybko zaczęła zaleczać rany Shiro. Była to żmudna i męcząca robota, więc kiedy skończyła otarła pot z czoła.
- Dobra, więcej nie potrafię... - powiedziała cicho, bo na więcej nie miała siły. Odkąd była w ciąży, dużo szybciej się męczyła niż kiedyś. - Ale wszystko powinno być w porządku, musi tylko poleżeć i odpocząć. Pomóż mi go przenieść na hamak, Sam - dodała.

Azael

Zeskoczył szybko z łóżka, nie podbiegając jednak do Shiro. Wiedział, że nie powinien teraz plątać się im pod nogami.
- Tata też śpi? - Zapytał Shinju, podchodząc do niej i szarpiąc lekko za jej bluzkę. - I czemu tam, a nie tam? - Wskazał na łóżko z którego niedawno zszedł, więc było wolne i gotowe do użycia. Zaraz znów na nie wszedł i poszedł spać..

Sam/Connor

Gdy zauważyła, że Kaori upada na ziemię, nawet nie zareagowała. Mruknęła tylko coś o epidemii, oczywiście pod nosem, i mając znudzenie wymalowane na twarzy, wzięła Ri na ręce i położyła ją na hamaku.
- Jakaś, kurde, paranoja. - wymruczała z gniewem. Dla niej zdecydowanie było za dużo wrażeń na miesiąc, a nie na jeden dzień. Oczywiście - nie zamierzała mdleć jak Kaori czy Shinju, bo w końcu była Sam Tsuei - ostatnią osobą, która powinna się załamywać w sytuacjach bez wyjścia.
Nawet nie znała za bardzo Kurokiego, wiedziała tylko tyle, że był bratem Toshiro. Była jedynie trochę zagniewana, bo miała wysokie poczucie sprawiedliwości - mimo iż wyśmiewała często tych 'idealistów' - i nie znosiła, gdy ktoś cierpi za nieswoje winy.
Na jej twarz wstąpił cień uśmiechu, gdy ujrzała mężczyznę z rudą czupryną, który wchodził akurat do kajuty. Sam zdawała sobie doskonale sprawę z tego, że obecność Connora dziwnie poprawia jej nastrój.
- Może to co mówił Connor było prawdą... Zresztą - trudno go nie lubić. Jest naprawdę fajny. - pomyślała dziewczyna, odganiając od siebie te dziwne myśli.
Rudy usiadł sobie na podłodze po przeciwnej stronie. Dziewczyna zauważyła i wyraźnie wyczuła, że coś jest nie tak. Próbowała powstrzymywać się od łez, które mogły niedługo wstąpić na jej oblicze.
- Zaczyna się? - spytała, bawiąc się palcami i udając, że wszystko jest w porządku. Oboje wiedzieli, że w porządku nie jest. Przeżyli tyle lat obok siebie, że nawet nie potrzebowali słów, aby się porozumieć.
- Tak.
- Zdecydowanie za dużo się dzieje. - stwierdziła, przecierając zmęczone oczy.

Sam/Connor

Connor doskonale wiedział, co się stanie. Znowu będzie miał 'atak', znowu zacznie bredzić, może nawet kogoś zabije. Wiedzę na temat ataków czerpał głównie z wystraszonej Sam, która przez kilka następnych dni starała się do niego nie zbliżać.
- Pięknie... Nawet własna córka się mnie boi... - pomyślał. Nagle jego wzrok utkwił w jednym miejscu, w konkretnym punkcie na ścianie. Był uwięziony we własnym ciele, które przestał już kontrolować.
Sam, widząc, że Connor w chwili obecnej, znajduje się już w innym świecie, westchnęła ciężko. Z oczu zaczęły jej płynąć łzy, na początku pojedynczo, później strużką. Pociągnęła tylko nosem.
- Czemu, Shinju? Powiedz mi, Shinju, czemu życie krzywdzi ludzi, na których mi zależy, a mnie jeszcze nie tknęło? Co jest, kurde, nie tak? - spytała, mając już nieco płaczliwy ton głosu.

Sam

Gdy Shinju objęła ją, wtuliła się w nią, przymykając oczy. Może normalnie nie pozwoliłaby sobie na takie rzeczy, ale tym razem nawet nie za bardzo się tym przejmowała. Pragnęła tylko tego, żeby ktoś zrozumiał jej położenie.
Ramiona zatrzęsły się jej lekko, ale opanowała się i wzięła chusteczkę od Shinju. Wytarła łzy, aby nie pozasychały na twarzy i pociągnęła nosem lekko.
- Przepraszam, trochę mnie poniosło z tym płaczem... - powiedziała zakłopotana. - Po prostu psycha mi już zaczyna wysiadać od tych wszystkich 'przygód'. A najgorsze jest to, że tak jest co roku... - dodała, wskazując na Connora.
Była naprawdę zasmucona tym, że Connor musi znosić takie rzeczy, a jednocześnie w jakiś dziwny sposób wściekła na niego z powodu jego choroby. Wiedziała jednak, że niczego nie jest w stanie zdziałać.
- Farciarz ze mnie cholerny... - westchnęła tylko dziewczyna.

Sam

Słysząc słowa Toshiro, uśmiechnęła się lekko i podniosła głowę, aby wyglądać na zadowoloną, przynajmniej w minimalnym stopniu. Wstała i oparła się o ścianę, spoglądając na chłopaka.
- Kiedy ja nie płaczę, Shiro... - na poparcie swoich słów uniosła dwa palce prawej ręki i uśmiechnęła się szeroko. - Nawiasem mówiąc - dobrze cię widzieć. - dodała Sam.
Spojrzała na zakrwawioną dłoń chłopaka i wzdrygnęła się, a uśmiech z jej twarzy znikł. Ciężko było jej patrzeć na to, jak jej przyjaciel cierpi. Usta wykrzywiły się we wściekły grymas.
- Jaka jest szansa, że te skur*iele żyją? - wycedziła przez zaciśnięte zęby.

Shinju

Zerknęła zaniepokojona na Connor'a. Jak już wszystko się już skończy, będą się jej należały poważne wyjaśnienia.
- W porządku, Sam... Nie gnęb się... - jeszcze raz ją zapewniła. - A jeśli masz dość przygód to możemy na jakiś czas dać sobie spokój... Pojedziemy do gorących źródeł. Co ty na to? - uśmiechnęła się do niej zachęcająco. Nie było by takie głupie zaszyć się na jakiś czas i sobie odpocząć. Zwłaszcza po tym wszystkim co dziś się stało, wszystkim by to tylko wyszło na zdrowie.
Shiro się obudził. Odetchnęła, bo przynajmniej jeden problem było mniej. Wprawdzie nie wyglądał najlepiej, ale przynajmniej żył.
- Tak, Shiro. Sam nie płacze tylko się jej oczy pocą! - zażartowała. - I wybacz, że nie dałam rady cię do końca wyleczyć... Ostatnio nie jestem w formie...