Avatar - Legenda Aanga

- Ruszaj się!- Krzyknął nagle Silas który pojawił się przy drzwiach.
- Za chwilę zjawią się blokerzy chi. Bierz ją na ramię i szybko za mną inaczej wszyscy tu zginiemy.- Mruknął podenerwowany i szybko zniknął tuż za rogiem po czym wyszedł zza niego i zaczął machać do Shiro aby się pośpieszył.

Sam

Na początku nie czuła praktycznie nic... Nie poczuła tego, jak ją wiozą, jak wóz trzęsie na wyboistej drodze, jak Shiro wyciąga ją z powozu. Była nieprzytomna i żadne bodźce nie docierały do niej. Ale w końcu musiała się obudzić.
Palce jej prawej dłoni poruszyły się i zacisnęły w pięść. Otworzyła powieki szeroko, nie zrobiło to jednak żadnej różnicy. Nadal widziała tak samo, wszystko było zamglone i rozmazane. Ze słuchem było jeszcze gorzej - słyszała tylko pisk w uszach, żadnych słów ani dźwięków.
Wzrok i słuch wprawdzie szwankowały, o dotyku i węchu nie dało się powiedzieć tego samego. Pulsujący ból z tyłu głowy, obolałe mięśnie i rana na nadgarstku dawały się we znaki jak nic. Zapach męskich perfum i specyficzna, delikatna woń czyjejś skóry uspokajały. Ten ktoś, kto teraz ją niósł, nie mógł być oprawcą.
- Shiro? - spytała ochrypłym i słabym głosem. Była w stu procentach pewna, że to on.

Sam

Spoglądnęła na niego, stwierdzając, że zaczyna widzieć co raz więcej. Kształty zaczynały być bardziej wyraźnie, aż wreszcie całe pole widzenia nabrało ostrości. Ze słyszeniem też było lepiej, pisk w uszach cichnął, po krótkiej chwili nie było go już wcale.
- Gdzie tata? - W jej głosie było słychać zaniepokojenie. Wiedziała, że nie wybaczyłaby sobie, gdyby jej ojcu coś się stało. Już chyba zawsze by myślała, że to jej wina. - Nie pokłóciliście się? - dodała po chwili.
Nienawidziła, gdy ludzie na których jej zależało się kłócili. Zawsze zmuszało ją to do postawienia się po jednej ze stron. A ciężko było wybrać jednego z dwóch mężczyzn, których kochała najbardziej na świecie. Owszem, kochała ich na inny sposób, choć obu z tą samą siłą i determinacją.

Sam

Nie chciała prowokować kłótni pomiędzy Shiro a Connorem. Wiedziała dobrze, że nie są w dobrych relacjach, a udzielenie Shiro informacji o tożsamości tych kolesi i powiedzenie, komu zawdzięcza nieprzyjemność spotkania się ze Szramą i jego ludźmi, mogłoby tylko zaostrzyć ten konflikt. Właśnie z powodu tych wszystkich komplikacji, które mogłyby wystąpić, postanowiła powiedzieć mocno okrojoną, aczkolwiek prawdziwą wersję.
- Widzisz... Oni mówią, że ktoś z mojej rodziny lub ja sama... wiesz, popełniliśmy błąd. I że powinniśmy za to zapłacić. Najlepiej głową... - powiedziała.
Nie wskazała dokładnie na konkretną osobę. Powiedziała tylko, że 'ktoś'. Ona doskonale wiedziała kto i nie miała tej osobie za złe jednego głupiego uczynku, bo w końcu każdy popełnia błędy. Nie zamierzała się jednak z tą wiedzą wychylać.
Po krótkiej chwili milczenia odezwała się wreszcie, uśmiechając się lekko. Chciała rozładować tą negatywną atmosferę, która kłębiła się między nimi.
- Nudziłeś się beze mnie, kochanie? - powiedziała przekornie.

Sam

Westchnęła ciężko i przymknęła oczy. Wiedziała, czym zajmuje się Connor i że to zajęcie może przysparzać kłopotów. Jak była jeszcze małą dziewczynką, była za to na niego bardzo zła.
Tak bardzo żałowała, że ona jedyna nie może się pochwalić na forum publicznym, czym zajmuje się jej tata i jakie on pieniądze zbija. Żałowała, że jako jedyna siedzi pod kocem w letnie i zimowe noce, trzęsąc się ze strachu i zastanawiając się, czy i tym razem do domu przyjdą jacyś podejrzani ludzie. Miała Connorowi strasznie to za złe.
Po latach jednak odkryła, że tak naprawdę wszystko w swoim życiu Connor poświęcił dla niej. Dzieciństwo, karierę, nawet zdrowie. A wiedziała, że Conn jest w stanie poświęcić jeszcze więcej, by tylko jej dobrze się układało.
- Shiro... Ja kocham swojego ojca. I podziwiam go. Podziwiam człowieka, który był w stanie porzucić wszystko dla jednej osoby, która jak przyszło co do czego, to nawet tego nie doceniła... - powiedziała, przymykając oczy.
Czuła, jak pod powiekami wzbierają się słone łzy, łzy pełne goryczy i poczucia winy. Nienawidziła czuć się tak, jak w tej chwili. Nienawidziła myśleć o tym, że tak naprawdę parę osób zrobiłoby dla niej wszystko, a ona tak je paskudnie traktuje.

-Ekhm...- Chrząknął Takeshi który pojawił się nie wiadomo skąd.
- Jeśli skończyliście się już mazgaić to powinieneś wiedzieć Shiro że zająłem się już resztą twojego problemu. Szrama i jego ludzie nie są już problemem zadbałem o to. Mam nadzieję, że powiedziałeś swojej dziewczynie o naszej małej umowie co? Chciałbym uniknąć pewnych nieporozumień w przyszłości.- Powiedział opierając się o ścianę.

Zatrzymał sie gwałtownie i spojrzał na Takeshiego a potem na Sam. Wedział ze dziewczyna nie pusci płazem zadnej okazji by zemscic sie na kazdym człowieku ktory skrzywdził ja albo kogos dla niej waznego. Złapał zametalowy pret w jej dłoni i zabrał jej go. - Spokojnie Sam. - odparł i wyrzucił pret najdalej jak potrafił. Spojrzał na Takeshiego. - Pamietam. Mozesz byc spokojny.

Sam

Poprawiła kołnierzyk białej koszuli, uśmiechając się enigmatycznie. Chciała tym uśmieszkiem zatuszować to, co rzeczywiście czuła. A odczuwała gniew, strach i nienawiść, same negatywne uczucia.
- Dziękuję, panie Takeshi. Za pomoc... Sądzę jednak, że nie będziemy już mieli okazji, by się spotkać, zamienić parę słów. Wielka to szkoda... - powiedziała chłodno.
Nie, wcale nie uważała, że to jakakolwiek szkoda. Miała dosyć zadawania się z podejrzanymi typami, którzy - gdyby tylko chcieli i mogli - strzelaliby do niej tak, że nie byłoby czego zbierać.
Po chwili namysłu odwróciła się tyłem do obu mężczyzn i ruszyła prężnym krokiem ku domowi. Chciała zostawić za sobą to wszystko, co zdarzyło się w ciągu tych dwóch dni i zapomnieć. Udawać, jakby to nigdy się nie zdarzyło.
- Ruszysz się wreszcie? - spytała głośno Shiro.