Avatar - Legenda Aanga

Toshiro

  - U, jaki wóz. - Przetarł prawą ręką oczy i ziewnął. Popatrzył w niebo. Zamyślił się i zaraz odwrócił głowę w prawą stronę, patrząc na ziemie.
Westchnął cicho.
- A więc... - Rozglądnął się,szukając psa. - Może pójdziemy się powłóczyć uliczkami miasta? Znowu... No to chodź. - Zaczął iść.
Minęło 5 minut. Usiadł na ławce, na oparcie założył ręce i popatrzył na psa.
   - Znudziło mi się to włóczenie. Ehh. - Spuścił głowę i zamknął oczy. - Dobra, idziemy. - Wstał leniwie, otwierając oczy.
Gdy tak szedł, usłyszał rozmowę chyba trzech mężczyzn, stojących w jakiejś ciemnej uliczce.
   Oparł się o mur domu. No i co miał robić... Słuchał ich rozmowy, której tematem był atak wojsk Styx'a na stolice.
No Shiro trochę głupi jest, ale wiedział, że to chodzi o tego mężczyznę, z którym rozmawiał. Podrapał się po głowie i westchnął cicho.
Po dłuższym zastanowieniu, odbił się rękami od muru.  Zaciekawiło go to. Jednak nie oczekiwał tego, że Styx tak po prostu powie, że może dołączyć do jego armii. Może też go zabić, bo usłyszał, że szykuje się bitwa... No nie byle jaka.
      - W mieście... - Wymruczał pod nosem.
Zaczął iść w stronę, gdzie widział ostatni raz tego mężczyznę. Gdy już tam dotarł, rozglądnął się. Celt zaczął go drapać po nodze, a gdy na niego popatrzył, zaczął biec, tam gdzie zniknął Styx. Chłopak podążył za nim. Gdy zwierzak stanął, on również stanął i rozglądnął się.
  - Nooo.... - Zmierzył wzrokiem dachy stojących przed nim domów.

Toshiro
   
   Zdziwił się nieco. Gość dobry jest. Założył ręce i przymknął oczy. Zmarszczył brwi. Pies, gdy tylko mężczyzna się pojawił, gdzieś pobiegł i zniknął.
- Chyba nie myślisz, że dam się zabić - Zaśmiał się szyderczo. 
- Dlaczego trzecia opcja jest najgorsza...? - Zapytał, patrząc na ziemie. - Mi wydaje się dobrym wyjściem. Skoro i tak prędzej czy później zginę to nic nie stracę. Chce sobie to przyśpieszyć... - Dodał, patrząc już na niego.

Toshiro

No Styx miał racje. Jednak mało go to obchodziło.
   - Nie jestem głupi na jakiego wyglądam, wiem o tym... Z resztą co to za różnica czy oni są moimi sprzymierzeńcami czy nie... Mi wszystko jedno. - Wzruszył ramionami - Jeśli odejdę to mnie zabijesz. Druga opcja... No nawet nie wiem na co ja będę czekał. Trzecia opcja wydaje mi się najlepsza - trochę sobie pożyje, jeśli nikt nie postara się mnie zabić. - Podrapał się prawą ręką w głowę.

Toshiro


    Zdziwił się lekko. To nie było wcale trudne...
- Nie sądziłem że będzie to takie łatwe. No ale nie ważne. - Wzruszył ramionami. - To... Co ja mam teraz robić? Bo chyba mnie nie wypuścisz, prawda? - Podniósł głowę, patrząc na gwiazdy.
- A tak w ogóle to kiedy chcesz zacząć ten atak? - Zapytał, patrząc już na niego.

Toshiro

   - Myślisz że Ba Sing Se upadnie tak wcześnie? Oni mają całkiem dużą armie... Przynajmniej tak słyszałem. - Wzruszył ramionami - Po za tym pewnie moi znajomi będą chcieli go bronić. A co z księżniczką? Weźmiesz ją do niewoli czy coś? - Położył prawą rękę na głowę.
Rozglądnął się, w poszukiwaniu psa. Jednak znaleźć go nie mógł. Czarny jest, więc może go nie zauważył.
- Eh... - Westchnął pod nosem i spuścił rękę. Wróci pewnie.

Toshiro

  - Hm... - Zastanowił się - Ja nie wiem co z nimi zrobić... Wsadzić do więzienia. - Wzruszył ramionami.
- Jeśli będę mógł zająć się swoimi sprawami to się przejdę i poszukam mojego psa, bo się gdzieś zgubił. - Odwrócił się i rozglądnął. Zaczął iść, szukając wzrokiem Celta, którego nigdzie nie mógł znaleźć. 
     Po chwili usiadł na ławce.
- Ta.... - Mruknął do siebie. Ziewnął i wyciągnął ręce do góry.

Szybko założyła  koszulkę zanim jeszcze dotarli do miasta. W pewnej chwili wzięła głęboki wdech i spojrzała się na chłopaka mówiąc.
- Naprawdę tak myślisz? Czy po prostu chcesz mnie pocieszyć? Bo jak mieszkałam w domu to mój ojciec cały czas mi powtarzał, że nie mam się nad nikim litować. I, że jak będę taka dla wszystkich dobra i miła to mnie w końcu wykorzystają i nigdy nie będę mieć przyjaciół. Tylko, że ja nadal taka jestem i nie potrafię się zmienić. – Westchnęła ciężko i spojrzała się na chłopaka błagalnym wzrokiem.

Ostatnio edytowany przez dorci (2011-01-07 22:56:16)

Uśmiechnęła się do chłopaka ledwo co się ruszała. Za każdym razem gdy się lekko przekręcała ból był nie do zniesienia. Spojrzała się na chłopaka i powiedziała.
- Słuchaj mógłbyś mi pomóc zejść? Jestem strasznie obolała a nie chciałabym się bardziej nadwyrężać. Jeżeli Ci to nie sprawia problemu. Uśmiechnęła się lekko.