Avatar - Legenda Aanga

Weszli do miasta. Chłopak nic nie odpowiadał, może nie wiedział co odpowiedzieć, a może to milczenie miało być odpowiedzią na wszystkie pytania. Właściwie to było i jedno i drugie, ale jednego był pewien, chciał jak najszybciej przypłynąć do Narodu Ognia.
- Robię to dla twojego dobra, i dla swojego. Chcesz bym ciebie zaprowadził do Narodu Ognia, więc zrobię to, i nie przeszkodzi mi w tym jakaś garstka szarych ludzi.- powiedział zwalniając krok.- Miejmy nadzieje że Tempus wciąż tutaj stacjonuje.

- A czy każdy kto tu przechodzi musi słyszeć o czym rozmawiamy? Nawet nie zwróciłeś uwagi, ale ludzie tutaj zaczynają się na nas dziwnie patrzeć a w szczególności na mnie. Faktycznie ludzie patrzyli się na nich a w szczególności  na dziewczynę. Schowała głowę głębiej w kaptur i pochyliła ją jeszcze niżej.
- Słuchaj nie widziałam nigdy tego Tempusa na oczy. Więc nie wiem czego mogę się po nim spodziewać a po za tym skąd mam wiedzieć, że nie jest taki jak ty może po prostu próbujesz zamydlić mi oczy jakimiś bajeczkami o nim. A i nie przejmuj się czasami podróżowanie z tobą ma swoje plusy. Uśmiechnęła się choć chłopak mógł nie zauważyć jej twarzy pod kapturem.

- Niech przestaną się gapić. Niech przestaną się gapić. Powtarzała pod nosem. Nie obchodziło ją czy chłopak słyszy co mówi. Ludzie cały czas patrzyli się w ich stronę. Czasami dało się słyszeć zaczepne komentarze ze strony chłopaków w jej wieku skierowane pod jej adresem. Gdy tylko je słyszała coraz bardziej chowała się w swój płaszcz miała ochotę się w nim utopić.

- Po co to zrobiłeś? Wcale Cie o to nie prosiłam. Mogłeś ich porostu zostawić w spokoju, ale ty jak zwykle musiałeś się popisać tym, że jesteś silny i odważny i nikogo się nie boisz. Przecież mógł się okazać silniejszy i Ci coś zrobić. Choć poniekąd to było miłe. Dobrze zacznę ich ignorować  jeżeli obiecasz mi, że nigdy więcej się tak nie zachowasz. Spojrzała w stronę chłopaka ze złamanym nosem zaczęli się tam zbiegać ludzie.
- Chodź szybciej chyba nie chcesz żeby ta zgraja ludzi za nami ruszyła. Mam nadzieje, że nie uszkodziłeś sobie ręki to by była doprawdy wielka strata. W jej głosie można było usłyszeć sarkazm.

Spojrzała się na chłopaka i uśmiechnęła się lekko. Przez pewien czas się nie odzywała za bardzo nie wiedziała co ma mu powiedzieć w końcu zebrała się na odwagę i rzekła.
- Wcale nie chce się Ciebie pozbyć w zasadzie to twoje towarzystwo mi nie przeszkadza nawet się do niego przyzwyczaiłam. I wcale nie krytykuje twoich metod. Po prostu zwracam Ci uwagę jak się zachowujesz. Tak po za tym czemu Cie irytował? Przecież on mówił o tobie więc nie mam pojęcia czemu to zrobiłeś.

Ostatnio edytowany przez dorci (2010-09-28 20:11:28)

- Jak ja mam Ci niby zapłacić? Jeżeli chodzi Ci o pieniądze to jak tylko załatwię sprawę z ojcem i dotrę do domu  to Ci je dam bo prędzej ich nie zdobędę. Chociaż w domu też długo nie zabawie. Uśmiechnęła się widząc port byli już nie daleko.
- Zawsze musze wszystko wiedzieć przyzwyczaj się do tego bo inaczej długo jeszcze ze mną nie wytrzymasz.

- Nie chce się dowiadywać w swoim czasie ja chce wiedzieć teraz. To może mam zacząć zgadywać. Nie jestem w tym dobra, ale mogę spróbować. Znając Ciebie to na pewno będzie nagroda pieniężna. Zaczęła rozglądać się po porcie nie robił na niej wielkiego wrażenia.
- No dobra to teraz gdzie jest ten cały Tempus bo nie mam zamiaru szukać go z tobą po całym porcie nie chce tracić czasu.